(Tweeling)strijd om speelafspraakjes

Nu de scholen weer volledig open zijn loop ik bijna iedere dag naar school om de kids op te halen. En terwijl ik daar naartoe wandel, vraag ik mij al af wat de meiden nu weer hebben bedacht voor de middag. Meestal gaat het zo: vanuit de verte komt er eentje aan gerend... 'Mamaaaaaa, mag ik bij Puk spelen?!!!' Daarna komt de ander aangestormd en vraagt of Thijs bij haar mag spelen. 'Van de mama van Thijs mag het!!!' Vol overtuiging zijn ze zelf hun speelafspraakjes aan het regelen, ook wanneer ik 's ochtends heb gezegd dat spelen die middag niet lukt omdat ze naar dansles moeten. Dat is dus ook wat ik 's middags om 14.00 uur opnieuw tegen ze zeg bij het schoolhek. Daar is de teleurstelling, en soms huilend, soms stampvoetend sjokken ze achter mij aan naar huis. Missie niet geslaagd maar het onderhandeltalent zit er van nature in bij de meiden.

Maar, het kan erger: de strijd tussen tweelingzussen als het gaat om spelen met andere kinderen. Zo gebeurde het ook deze week. Ik snap het, het is zo fijn om na al die weken weer al je vriendjes en vriendinnetjes te zien en dan wil je gewoon ook allebei spelen. Dus nadat het maandagmiddag tijd was voor dansles en ze dinsdagmiddag naar oma gingen was het woensdagmiddag 'speeltijd'. Toen ik eenmaal bij school kwam, had Femm bedacht om bij Liz te gaan spelen maar helaas kon het daar niet. Bij ons thuis kon het wel dus geregeld.... dacht ik. Maud mocht bij een ander meisje spelen, dus op het moment dat ik Femm en Liz mee naar huis wil nemen realiseert Femm zich dat ze nu dus niet bij iemand anders gaat spelen en haar zus wel. Paniek, direct! Intens verdrietig... huilen, schreeuwen... Dat wilde zij ook! Ik ben even overdonderd want de speelafspraakjes zijn meestal wel een 'ding' maar hier gaat Femm totaal haar eigen grens over. Ik dring niet tot haar door en ik zie dat ze zo graag wilt wat haar zus mag: BIJ iemand spelen en NIET naar huis. Ze rent er achteraan, loopt weg en met zweet op mijn rug weet ik haar uiteindelijk in te halen . Ik weet niet hoe dat bij jullie zit, maar ik moet altijd een behoorlijk sprintje maken om mijn eigen kinderen bij te houden... zo snel dat ze zijn.. Maar goed, uiteindelijk weet ik op haar in te praten en samen met Liz lopen we hand in hand, weliswaar nog steeds verdrietig (maar rustig!) naar huis.

Wanneer ik haar thuis vraag waarom ze toch zo heftig reageerde, kwam het hoge woord eruit: Maud mocht nu helpen een hamster begraven want dat had het meisje gezegd. 'En...'. gaat ze verder, 'ze zit bij mij in de klas en niet bij Maud en ik wilde ook gewoon bij iemand spelen en niet thuis!'

We gaan verven, Femm en Liz lachen. De heftige 'bui' is voorbij. Zo gaat het bij kinderen: het slaat zo weer om. Maar het zet mij wel aan het denken: deze strijd zal er altijd in meer of mindere mate zijn. Bij tweelingen en drielingen is het niet ongewoon dat ze elkaar versterken in hun driftbuien. Het heeft te maken met het zogeheten 'Twin Escalation Syndrome', oftewel het 'Tweeling Escalatie Syndroom' (TES). Ik schreef hier eerder een blog over.

Ik begrijp het wel, moeten delen met je tweelingzus is ook niet altijd leuk, maar ik vind het ook behoorlijk lastig soms. Dan denk ik maar weer aan al die fijne momenten samen en weet ik: ze kunnen af en toe niet met maar zeker ook niet zonder elkaar!

Ontvang gratis Tweelingmama Magazine In het Tweelingmama Zomermagazine (uitgave juli) lees je een column over hoe je de zomervakantie overleeft met kids thuis (en de strijd die daarbij hoort). Ontvang je het magazine nog niet automatisch in je mailbox? Meld je gratis aan via het contactformulier op onze site.