Tweelingmama’s mogen ook huilen

Terwijl ik het derde stuk Tony’s Chocolonely in mijn mond prop, bedenk ik mij dat ik eigenlijk veel andere activiteiten te doen heb vandaag. Toch zit ik hier met mijn laptop voor mijn neus en typ dit blog in plaats van alle andere bezigheden. Er zijn namelijk twee dingen in mijn leven die mij troosten als het even tegenzit: schrijven en koekjes bakken.

Verkeerd geparkeerd

De Tony’s Chocolonely is voor in de koekjes, maar bij gebrek aan geduld om eerst het koekdeeg te maken, heb ik besloten om alvast de chocolade op te eten. Wat een dag vandaag. Met de tweeling was ik onderweg naar het consultatiebureau voor hun derde controle, maar ik kon geen parkeerplaats vinden. Ik parkeerde daarom de auto op de invalideplaats, zodat ik in ieder geval niet met twee maxicosi’s hoef te sjouwen.

Een lieve buurtbewoonster kwam mij waarschuwen, want blijkbaar woont er iemand in de straat die meteen de gemeente belt en het kenteken doorgeeft als iemand fout geparkeerd staat. Ik wilde de auto wegrijden, maar kreeg hem niet gestart. Stond ik daar met twee huilende baby’s, die normaal nooit huilen, en een auto die niet van de invalideplaats af wil.