Ik raakte zwanger van een leuke Indonesiër

Mijn leven is niet in een paar woorden samen te vatten, dus voor dit eerste blog weet ik niet goed waar te beginnen. Ik kan starten met mijn succesvolle onderneming die ik had. Of het moment waarop ik juist besloot mijn carrière achter mij te laten en op een boerderij in Australië te gaan werken. Of zal ik starten met mijn leven op Bali en hoe ik werd verrast door de komst van een tweeling

Prehistorische influencer

Vanochtend toen ik mijn Facebook openende kwam er een herinnering voorbij. Het was een video waarin ik net aankom in een prachtige villa op een heuvel met uitzicht op de oceaan vanuit het infinity zwembad. Mijn leven in Bali was er eentje die nu op Instagram veelvuldig getoond wordt door influencers, alleen kende ik die term toen nog niet. Ik was dus een soort voorloper, een prehistorische influencer. Ik schreef over villa’s, restaurants en winkels, daarvoor kreeg ik gratis verblijf, eten en kleding. Zelf woonde ik trouwens in een piepklein huisje in een buurt met alleen maar Indonesiërs. Ik had een moestuin, kakelende kippen, een kat en fantastische buren die elke dag lekker Indonesisch kookten.

Plastic flessen obsessie

Wat de buurvrouwen mij ook voorschotelde was een bijdrage aan de plastic-soep, want ze gooiden al het plastic altijd de moestuin in. Na een flinke regenbui was het plastic ‘weg’ volgens mijn buren en met dezelfde vaart gooiden ze weer een berg afval over het muurtje van de keuken de tuin in. Dat het plastic vervolgens door de rivier meegenomen werd en in de oceaan terecht komt, dat vonden mijn buren een vreemd verhaal. Overal waar ik in Indonesië reisde kreeg ik dezelfde reactie. Ik maakte mij door wat ik zag op Bali ernstige zorgen om de natuur. Ik schreef over het toenemende afval in mijn reisblogs, maar mijn lezers zagen de ernst er niet van in. Want in Nederland recyclen we toch alles? Gelukkig is de kennis toegenomen en weten nu veel mensen dat plastic niet goed voor onze natuur is en er slechts 9% werkelijk gerecycled wordt.

Eco-wattus?

In Bali leerde ik in Ubud een groep Indonesiërs kennen die mij de techniek van ‘Ecobricks’ leerde. Ecobricks zijn niet alleen super handig, want je bouwt er huizen en meubelen mee, maar ook leuk om te maken. Mogelijk denk je nu ‘een eco-wattus’? In een ander blog zal ik uitleggen wat een Ecobrick is, want het is een toffe activiteit om op Nederlandse school te organiseren.

Voor mij werd het maken van Ecobricks zeer serieus toen in augustus vorig jaar Lombok werd getroffen door een groot aantal aardbevingen. Mensen moesten gedwongen in kampen wonen. De kampen waren behoorlijk smerig, want iedereen gooiden al het afval om de tenten. Met de organisatie Yayasan Harapan Baru ben ik als Trash Rebel gaan meehelpen om de kampen weer schoon te krijgen door middel van het maken van Ecobricks met de bewoners.

Twee kloppende hartjes

Ik was dus totaal in mijn nopjes met het project van Trash Rebel. Alleen werd ik ernstig ziek in november vorig jaar. Ik had een infectie aan mijn voet en kon 6 weken amper lopen. In het ziekenhuis wisten ze eerst niet wat het was en na een bloedonderzoek kwam er uit dat ik geen last had van een virale infectie, maar er wel iets anders aan de hand was. Ik bleek zwanger te zijn! Ik had al die tijd gedacht dat mijn ongesteldheid uit was gebleven door die infectie aan mijn voet.

Ik maakte een afspraak bij de gynaecoloog en bezocht mijn eerste echo. Tijdens deze echo vertelde de gynaecoloog dat er twee kloppende hartjes aanwezig waren. Ik dacht eerst dat ze bedoelde dat mijn baby twee hartjes had, wat ik een zeer vreemd fenomeen vond. Ze zag direct aan mij dat ik niet snapte wat ze bedoelde en voegde er aan toe: “You are getting twins!”

Hoe ga ik dit regelen…

Pardon? Ik had al maanden op mijn spaargeld geleefd en zat zeer krap bij kas. Ik voelde meteen dat ik terug naar Nederland wilde, maar hoe zou ik dat gaan regelen? Allereerst had ik geen geld voor een ticket terug naar huis. Waar zou ik gaan wonen en hoe kom ik zo snel aan een baan? Plus, hoeveel kosten luiers en babyvoeding eigenlijk? En de grootste vraag: hoe gaat de vader van de tweeling hier op reageren?

Ik had in mei 2018 een leuke Indonesiër op het strand leren kennen. Zijn lange haren, grote glimlach en charmante manier van praten, hadden eigenlijk in eerst instantie geen indruk gemaakt. Ik woonde al lange tijd in Indonesië en als ik een ding geleerd had: wordt niet verliefd op een beach boy. Ondanks mijn voornemen, ben ik uiteindelijk toch gevallen voor die grote bruine ogen van hem én nu een half jaar verder ben ik zwanger van hem!

Wordt vervolgd...

Als ik er eenmaal weer in zit, dan kan ik uren blijven typen. Maar dan kan ik beter een boek schrijven in plaats van een blog typen. Want jij als lezer hebt ook nog wel andere dingen te doen vandaag. De rest van mijn verhaal bewaar ik dus voor mijn volgende blog. Hoe de bevalling was en ik kort daarna startte als mompreneur, dat komt allemaal in mijn volgende blogs.

Ondertussen zijn onze kindjes Pharhan en Parker al weer 12 weken oud. Mocht je een glimp willen opvangen van mijn leven volg mij dan op Instagram food.travel.write.

Tot het volgende blog!

Liefs,

Ruby