Hallo tweelingwereld!

Ergens in december 2015 kwam ik, samen met mijn moeder, bij de verloskundige voor een tweede echo. Mijn man zat in het buitenland voor werk. Op de eerste echo hadden we een prachtig kloppend hartje. Eentje. Na twee eerdere miskramen was het ook nu weer extra spannend. Toen het hartje klopte gingen de sluizen al open, wat een opluchting! Toen sprak ze de historische woorden: “Ik ga nog even verder kijken hoor”. Verder kijken? Naar wat dan? Ja hoor, daar klopte een tweede hartje. Voor vele meerlingouders waarschijnlijk een herkenbaar moment. Tranen met tuiten, van geluk welteverstaan. Het leek me geweldig, een tweeling. ‘Little did i know’. Ik heb mij geen moment zorgen gemaakt over de risico’s van een tweelingzwangerschap en dat was maar goed ook.

Direct na de afspraak stuurde ik de echofoto van onze twee garnaaltjes naar mijn man. Bellen ging niet vanwege slecht bereik. ‘Zo fijn dat het allemaal goed is’, stuurde hij. “Eh…. heb je goed gekeken?” Pas nadat zijn collega met ‘echo foto ervaring’ hem duidelijk had gemaakt dat er een tweeling op komst was, viel het kwartje. Ik kreeg een hele rits appjes. De tekst ging ongeveer zo: “Twee? Echt? Weet je het zeker? Pfffff. Maak je een grapje? Het zweet staat op mijn rug. Jeetje. Een tweeling?” Na een tijdje was hij aan het idee gewend gelukkig.

Daarna volgde de periode van kwaaltjes en complicaties. Want daar had ik toch wel te licht over gedacht. Die misselijkheid. Man, man, man. Alleen de gedachte aan een volle vuilniszak of een vaatwasser vol vieze vaat was genoeg om mijn maaginhoud omhoog te stuwen. Met 17 weken kreeg ik buikpijn, het leken weeën maar bleek late