Een tweeling?! Van twee naar vier kids

8 weken geleden was het eindelijk zover… de eerste echo. Ik was op dat moment ruim 10 weken zwanger. De wens voor een derde kindje was groot. Toen we twee streepjes zagen op de test waren we dan ook ontzettend blij. Spannende weken braken aan. Zou het goed gaan? De enorme misselijkheid en vermoeidheid namen de onzekerheid een beetje weg. Maar wat duurde het lang voordat het eindelijk tijd was voor de eerste echo. De opluchting toen de verloskundige zei dat het er goed uitzag en dat het hartje klopte. Een zeurende pijn in mijn buik verdween, weg spanning. En toen…. ‘Ik kijk nog even verder’, zei ze. En ja hoor, daar zat nog een baby. Ook heerlijk spartelend met een prachtig kloppend hartje. Dat moment zal ik nooit meer vergeten. Twee bewegende wormpjes op het scherm, twee kloppende hartjes en dat alles in mijn buik. Lachen, betraande ogen maar bovenal twee harten die meteen overliepen van liefde. Dankbaarheid, grote dankbaarheid. Wij krijgen een tweeling!

Naast de grote blijdschap kwamen er ook meteen vragen in mij op. Vooral veel praktische vragen…. ‘Hoe gaan we dat doen?’ Wij, die beiden graag de controle houden, perfectionisten op zijn tijd. Over 6 maanden hebben we geen 2 kinderen meer, maar 4! kinderen. Zoals met veel andere zaken begon ik meteen met googlen. Er werden natuurlijk veel meer tweelingen geboren dus er was vast veel informatie te vinden. Ja, de control freak in mij is graag goed voorbereid. Er bleek inderdaad heel veel informatie te zijn maar niet overal werd ik meteen heel vrolijk van. Complicaties, kans op vroeggeboorte, veel eerder stoppen met werken.

Na een aantal dagen bedacht ik me dat ik geen antwoord ga krijgen op de vragen hoe we dat gaan doen. Dat zullen we gaan ervaren. Daar bestaan geen gebruiksaanwijzingen voor. En dat is maar goed ook. Zoiets bijzonders laat zich niet in een gebruiksaanwijzing stoppen. Wij gaan niet snel een uitdaging uit de weg. Nou, dit zal een uitdaging worden maar wel 1 die we met vertrouwen tegemoet gaan. We zullen het met 4 handen liefdevol aanpakken. Het zal pittig worden, vermoeiend en misschien zelfs slopend. Maar wij kunnen dit, dat gevoel is zo sterk.

De eerste periode is voorbij. De ergste misselijkheid is weg. Het was en is soms aanpoten. De vermoeidheid, hormonen en misselijkheid. De zorg voor onze beide jongens. Maar het is zeker niet alleen aanpoten voor mij maar ook voor mijn 3 mannen. Ook voor hen is er al veel veranderd en ze moeten zich aanpassen. Maar wat doen ze dat goed. Ik ben dan ook enorm trots op ze. Er zal de komende maanden nog veel meer veranderen. We kijken er alle 4 enorm naar uit dat de twee kleintjes in mijn buik volgroeide baby’s worden. En dan staan er 4 paar handen klaar om ze met liefde te ontvangen.

Ik ben Rosalie, 33 jaar oud. Getrouwd met Germo. Trotse moeder van Hidde (4) en Jelte (2). Sinds ik zwanger ben van een tweeling schrijf ik graag mijn gedachten op papier.

Rosalie deelt vanaf nu haar blogs op www.tweelingmama.com.