WAT! Ligt de tweeling in twee aparte bedjes?!
Hi! Ik ben Ilse Vissers, 31 jaar oud, ik woon in Berkel-Enschot en ben al 2,5 jaar trotse tweelingmoeder van een eeneiige tweeling: Roos & Guusje. Ik ben al 12 jaar gelukkig samen met Koen.
Daar word ik dan als een stoïcijnse drugsverslaafde die net zijn shot heeft gehad (ja, want zo voelde ik me na ik-weet-niet-meer-hoeveel morfine ivm een bevalling en een keizersnede) de kamer binnen gereden waar onze tweeling lag. WAT! Ligt de tweeling in aparte bedjes? Dat was het eerste wat ik dacht. De tweeling lag in twee aparte bedjes, en er zat ook nog eens 4 meter tussen de bedjes…. voor mij was dat op dat moment een no-go. Ze hadden 35 weken met hun billen tegen elkaars neus gelegen en nu waren ze bij elkaar weggerukt! Ja, zo dramatisch vond ik dat op dat moment, haha! Hormonen mensen, hormonen! Dit ging allemaal in mijn hoofd om en uit mijn mond kwam: 'Oh, wat liggen ze ver van elkaar, zo ongezellig.' De verpleegkundige vroeg naar mijn wensen en het werd netjes voor me opgelost. De meiden werden samen in 1 bedje gelegd. Daarvoor moesten we wel even onze handtekening zetten, want dit was tegenwoordig niet meer zo vanzelfsprekend in het ziekenhuis, goed.
Eenmaal thuis hebben ze nog ongeveer 6 weken samen in 1 bedje gelegen, toen kon het niet meer. Ze waren zo beweeglijk dat ze elkaar wakker sloegen en alle kanten op krioelde, veel wakker, veel huilen…. Kortom, de slapeloze nachten waren aangebroken waar iedereen het altijd over had! Aparte bedjes dus, nog steeds samen op 1 kamer. Maar de twijfel kwam. Waarin ik eerst heel standvastig was, begon ik te twijfelen. De meiden waren (en zijn nog steeds met periodes) niet zo’n goede slaapsters. Ik heb uren, nachten huilend tussen hun bedjes gezeten…radeloos. We hebben alles geprobeerd, ik som het even op: troosten, laten huilen, bij ons in bed, langs hun bedje zitten, bij hun in bed gaan liggen, ostheopaat, andere voeding, waterader lopen, bedtijd ritueel, geen prikkels voor het slapen gaan, genoeg gegeten? Gedronken? Hebben ze het koud? Of nou net te warm? Er was nog 1 optie over: aparte kamers.
Ook de griep had hier de tweeling gevloerd, en ze waren dus in de nacht veel wakker. Met pijn in mijn hart stond ik midden in de nacht een campingbedje uit te klappen op de speelkamer. Het kon niet anders, ik liep op mijn tandvlees. Ik kon niet meer. Roos was de gelukkige winnaar en mocht op de speelkamer in haar campingbedje. Ik zag het al helemaal voor me: nu ging iedereen lekker slapen, de 8 uur nachtrust waar ik naar verlangde was aangebroken, dit was de oplossing! Ik wist het! Ja, de ingebeelde 8 uur werden 10 minuten. Kortom, het leek niet de oplossing, maar goed ik moest het natuurlijk ook een kans geven. Ik kan natuurlijk niet in 1 nacht verlangen dat ze meteen heerlijk gaan slapen. 3 weken heb ik het geprobeerd. Het haalde niks uit.
Telepathie dat is het wat alles in de weg staat, denk ik. Als Roos maar kucht, reageerde Guusje daar meteen op en andersom. Ook werden bij de middagslaapjes de stand van zaken aan elkaar door gegeven: 'Oos laap jij al?!' (=Roos slaap jij al) riep Guusje naar Roos vanuit de slaapkamer. Vanuit de speelkamer: 'Neeeeeee, ikke niet lapen!', riep Roos terug…en 5 minuten verder visa versa.
Vanuit praktische overwegingen de meiden toch weer bij elkaar op de kamer, als ze dan toch niet sliepen. Vanaf dat moment ging het weer redelijk en sliepen ze soms wel eens uit tot 6:30 uur! De vlaggen hingen uit!
Nu zijn ze 2,5 jaar en gaat het beter. Al blijven die fases terug komen dat ze een aantal weken weer om 5:00 uur in de ochtend langs mijn bed staan… en heel lief fluisteren dat ze niet meer kunnen slapen, door mijn haren kriebelen met die kleine handjes en mijn vriend wakker kussen, en met een heel zacht stemmetje zeggen: i luf joe! Dan mis ik ze als ze ineens uitslapen tot 7:00 uur waardoor ik al vanaf 6:30 uur gedoucht en aangekleed beneden zit te wachten met een kop koffie, denkende: wanneer worden ze nu toch wakker?!
