Dubbel zwanger, dubbel misselijk

Al die hormonen die door je lichaam razen, je bent moe, je bent misselijk. Mensen zeggen dat zwanger zijn leuk is, maar ik niet. Ik word misselijk wakker, ik ben nog steeds moe, maar ik moet toch gewoon naar mijn werk... Maar eigenlijk wil ik niet, ik wilde niet, maar ik moet toch.

Ik word wakker omdat ik misselijk ben, dan beginnen we de dag maar zoals elke dag: eerst maar even spugen, en daarna moet je eten, want je moet voor je kleintjes zorgen die in je buik groeien.

Na 20 weken wist ik wel een beetje wat ging en wat niet. Ik begon elke dag met fruitontbijt (bosvruchten), deze hield ik er altijd wel in. Lunchen deed ik ook wel, net waar ik trek in had. Ik werkte altijd vanaf de middag tot 18.30 uur en daarna moest ik nog een half uurtje naar huis rijden. En dan begon het weer, met een tasje op schoot naar huis rijden, want spugen op de snelweg gaat lastig. Soms redde ik het tot thuis, maar meestal niet tot de wc. De tuin, de vloer, de hele wc, behalve daarin. Spugen spugen spugen...... Slapen deed ik ook niet meer vanaf week 25, niets was goed.... O ja rennies, dat waren mijn beste vriendjes. Ik telde de weken, op een gegeven moment dagen en op het laatst de uren. De kindjes doen het goed, werd mij elke week verteld. Ze waren groot. Rond de 33 weken was mijn bloeddruk wel wat hoog en ik zag er wel een beetje dunner uit, maar alles ging goed, ik was al 3 kg aangekomen. Ik ben met 34 weken naar de eerste hulp gegaan, ik kreeg geen lucht, alleen wanneer ik liep. Maar ze konden niets doen, de kids deden het goed, maar ik was echt moe, wanneer werd ik geholpen? Na dagen, weken niet slapen had ik geleerd om te slapen op de bank met een teiltje op schoot. Ik zakte af en toe weg en sliep, soms wel een uurtje, als ik spugend wakker werd dan deed ik dit in ieder geval in het teiltje. Ik ging er overdag op uit, even naar mijn ouders of zussen, even kletsen, om maar niet de minuten af te gaan tellen.

Met 36 weken had ik dan eindelijk een afspraak bij de gynaecoloog, wat een top vent! Hij zei gelijk: 'We gaan u helpen mevrouw.'

Met 37 weken had ik een afspraak bij de verloskundige op maandagochtend, ik vertelde haar dat mijn bloeddruk afgelopen weekend hoog was, onderdruk van 92. Toen vertelde zij dat ik had moeten bellen, maar als dit niet verteld wordt dan weet je dat natuurlijk niet.

Mijn tweelingzusje was mee naar deze controle omdat ze het wel leuk vond om te zien. Ik had 3 cm ontsluiting, dus ik kon gestript worden. Geen fijn gevoel maar wel fijn dat ze eindelijk iets konden doen.

De gynaecoloog had een afspraak voor inleiden gepland voor de maandag erop, maar de verloskundige hoopte mij eerder te zien.

Donderdagochtend verloor ik mijn slijmprop, de hele dag was ik onrustig. Ik liep rondjes door de woonkamer. At 's avonds toch maar iets, maar kreeg maar een paar happen door mijn keel. Daarna maar weer rondjes lopen.

Om 22.00 uur gingen we slapen, ik lag in bed, maar ik voelde me gek. Ik kreeg om de 5 minuten weeën, oké ziekenhuis bellen. We mochten rustig aan naar het ziekenhuis komen!

EINDELIJK!!!!! Op naar het ziekenhuis, en maar 5 kg aangekomen tijdens mijn zwangerschap. Wat zal ik snel weer slank zijn... Ik heb absoluut niet genoten van het zwanger zijn. Maar voor mijn kanjers, doe ik het zo nog een keer......

In de volgende blog vertelt Marleen over haar bevalling.