Sinterklaastijd is nooit klaar
Toen ik gevraagd werd voor dit te gekke magazine weer eens een korte blog te schrijven met als onderwerp ‘de Sinterklaastijd’, heb ik me afgevraagd wat die tijd precies is… Vast niet de tijd dat de Nederlandse Sinterklaas (Griekse naam Nikolaos) ongeveer 270 na Christus geboren werd in de havenplaats Patara in de Griekse provincie Lycië in Klein-Azië (het huidige Turkije)… gaap.
Maar begint die tijd dat bij de supermarkten eind augustus de eerste pepernoten in de schappen liggen? Of telt de tijd vanaf de intocht? Of de eerste keer dat Dieuwertje Blok schakelt met de stoomboot voor het laatste verontrustende nieuws? Of is het puur vanaf de dag van de intocht tot en met de apotheose op 5 december?
Bij ons thuis telt denk ik het moment dat we in september volledig pedagogisch correct subtiel tegen onze tweeling laten vallen dat de luisterpieten alles horen als we de waarheid willen horen over wie de autosleutel verstopt heeft / met de ballon de bekers op tafel heeft omgegooid / de wc-rol in de pot heeft gegooid / met stoepkrijt op de trampoline heeft getekend / de airco op 29 graden heeft gezet / het pak pudding open terug heeft gelegd op de bovenste plank van de ijskast / de lego camper van broerlief vakkundig gesloopt heeft/ de auto op batterijen in het zwembadje heeft gegooid (doorhalen wat niet van toepassing is. Of gewoon laten staan als hoogtepunten van onze afgelopen twee maanden… Makkers staakt uw wild geraas… Het lied is vast geschreven door een tweelingvader!).
Ik hoor veel andere (tweeling)ouders zeggen dat het zo’n mooie magische tijd is en dat vinden we hier in huis natuurlijk ook. Minder mooi en magisch vind ik het als half mei al de eerste Sinterklaasvideo’s op YouTube gevonden zijn (en elke dag herhaald worden), Jurre (5) zie ginds komt de stoomboot al vanaf begin juli zingt (waar de rest van Nederland nog volop 'wou zwemmen in Bacardi Lemon') en Jelte (ook 5) al in februari praatte over wat hij van Sinterklaas zou willen krijgen en een heel verhaal vertelt over zwarte paarden die wit geverfd worden, pakjeskamers die niet open gaan en pieten op het dak van school. Iets waar hij tussen eind november en begin december geen woord over gezegd heeft.
Vandaag, het is begin oktober dat ik dit verhaaltje tik, had ik het voor het eerst Spaans benauwd, om maar in Sint-sferen te blijven. Na iets te lang op een schermpje te hebben doorgebracht (pakjesavondvlogs bij de Bellinga’s, voor de kenners…) nam ik de jongens mee om een stukje te wandelen. Terwijl Jippe (8) onze oudste zich afvroeg of Sint voor FC Barcelona of Real Madrid is en er wel eens komt (hoe lang gaat deze tijd nog magisch voor hem blijven?), liep de tweeling een stukje voor ons en zag een wat excentriek geklede getinte jongen met zijn vriend. Ik zag de blik van Jurre en voelde de opmerking al voor hij hem onze kant op riep… ‘Kijk papa, Jippe… dat lijkt wel Piet Pedro!!!’ Ik wist niet hoe Ozosnel ik weg moest draaien en had het liefst mijn gezicht verborgen in een nepbaard en een mijter….
Sinterklaastijd, een heerlijke tijd vol rode wangetjes, familietradities, gevulde schoenen en buikjes, gespannen gezichtjes en blije snoetjes en toch hoeft deze hulpsint niet lang te denken, of hij zich na bedtijd nog wat in zou schenken! Voor alle (tweeling)ouders een hele mooie sinterklaastijd nu en de rest van het jaar. Want, eindconclusie: sinterklaastijd is eigenlijk nooit klaar!
Jeroen Meens Super trotse, chronisch vermoeide tweelingvader van Jelte en Jurre (5) & Jippe (8)
