Afscheid nemen van veel 'kleins'
"Pak je mijn hand of ga je zelf? Ik merk dat ik soms vergeet dat onze meiden alweer 6 jaar zijn. Dat ze het vaak zelf kunnen, het zelf weten en dat ze zelf gaan. Het loslaten... meestal lukt het maar och, wat houd ik ze ook nog graag vast. In mijn ogen blijven ze mijn kleine meisjes. Zo lijkt het moment dat ik voor het eerst met ze naar buiten ging als de dag van gisteren maar het is vandaag dus precies 6 jaar geleden."
Dit postte ik op 6 december op Instagram. Ik krijg veel '2014 herinneringen' op social media en iedere keer ga ik even terug in de tijd. Steeds neem ik afscheid van veel 'kleins' en dan bedoel ik van de tijd toen Maud en Femm klein waren, van de dingen die ze deden, zeiden en wat ze nodig hadden... Zo worden vanavond de wipstoeltjes opgehaald, verkocht via Instagram aan een leuke tweelingmama in spe. Hoe fijn is het dat je anderen blij kunt maken met de spullen en toch, telkens is het weer even slikken bij de gedachte dat deze tijd dus nooit meer terugkomt. De wipstoeltjes gebruiken we natuurlijk al jaren niet meer (zou wat zijn als ze er pas geleden nog in lagen ;) en toen schiet dan door mijn hoofd hoe ze hier dagelijks in lagen als twee mini mensjes als ik ze de fles tegelijk gaf. Wat moest ik ook slikken toen de kinderwagen de deur uit ging, bijna vier waren ze en wat hadden we met die buggy kilometers gemaakt. .
Terwijl ik door mijn Insta profiel scroll besef je nog meer dat al zoveel mijlpalen achter ons liggen. Hoe komt het toch dat ik er deze tijd meer mee bezig ben? Natuurlijk, die Facebook herinneringen zorgen wel dat je je het herinnert maar ik denk ook omdat Maud en Femm nu echt geen baby, dreumes, peuter of kleuter meer zijn. Dat het gewoon al echte meiden zijn die zelf steeds meer ontdekken. Op eigen initiatief, op eigen kracht en vooral met eigen wil. Ze hebben mij niet altijd meer nodig en dat heet dan weer loslaten. Het zal ook wel te maken hebben met deze onzekere en verdrietige tijd dat ik wat vaker terug ga naar 'toen'... de tijd dat nog 'alles' kon.
Het is ook fijn hoor, echt waar, dat ik die zware dubbele wagen niet meer de auto in of uit hoef te sjouwen, dat mijn woonkamer geen speelkamer meer is en dat de kerstboom nu veilig en mooi staat opgetuigd. Dat ze zelf hun slaapkamer opruimen en niet meer weglopen als ze mij zat zijn (nou ja, heel soms doen ze nog een poging ;). Dat we rustig naar een zwembad kunnen omdat de kids hun zwemdiploma hebben zodat Mark en ik niet altijd samen mee het water in hoeven maar er 1 van ons dat boek kan lezen. Dat ik geen draagzak en buggy's meer mee hoef te nemen als we op vakantie gaan (zie foto onderaan blog). Dat ik alleen met ze naar de film kan gaan, dat we een fotoshoot kunnen doen zonder zweet op mijn rug omdat ze alles doen behalve de camera in kijken.... En zo zijn er nog wel honderd dingen op te noemen. Al deze dingen zijn fijn maar, ook altijd weer een fase die je afsluit. Een tijd die niet meer terugkomt. Dus heel soms ren ik in mijn hoofd weer achter mijn peuter aan die de speeltuin iets te enthousiast verlaat of zie ik ze weer samen in de box zitten terwijl ze een liedje zingen.
Oh, over die box gesproken. Die hebben we nog, zo ook twee ledikantjes; weliswaar afgekloven want onze Maud vond hout blijkbaar lekker maar met een kwast en wat verf prima op te knappen. Dus, wie wilt deze gratis ophalen?
