Het aftellen is begonnen...

Nog twee weken, precies 14 dagen, dat zijn 336 uur of 20.160 minuten... Dan zijn we weer een stap dichter bij ons 'normale' leven. Het aftellen is begonnen, de kinderen gaan bijna weer naar school!

Ik kijk er wel naar uit. Al vind ik het ook gezellig met de kids thuis en is het minder strakke ritme nu wel lekker (je raakt overal aan gewend he ;), toch merk ik dat de dagen soms lang zijn en dat onze meiden ook meer uitdaging zoeken. Op een gegeven is het spelen in de speeltuin, een wandeling door het bos, de schooltaakjes aan de keukentafel of een film kijken ook wel een beetje klaar. Ik weet dat ik het stiekem ook zeker ga missen deze tijd met elkaar en dat maakt deze periode dubbel.

Uit een poll van Tweelingmama blijkt dat 35% van de ouders vindt dat de scholen nog niet open moeten gaan per 8 juni. Te vroeg, angst, gaat het te snel? Door alle (media)verhalen gaan onze emoties alle kanten op: wat kan wel en wat niet? Hoe gaat het straks in de zomervakantie? En, iedereen vindt er dan weer wat van. Dat vind ik het moeilijkste aan deze periode: de onzekerheid, alles is nieuw. Ik luister naar deskundigen maar lees ook veel in de media en die verhalen zijn tegenstrijdig. Ik gebruik mijn verstand en denk bij alles na.

Best vermoeiend soms. Herken je dat, dat je als een berg opziet tegen je bezoek aan de supermarkt. Normaal vind ik het al geen feestje, maar nu... ik kom doodvermoeid thuis. Nog vermoeider dan in de tijd dat ik met twee peuters boodschappen ging doen. Handen wassen, karretje schoonmaken (wat super dat het trouwens bij onze winkel vaak wordt gedaan), wachten, met een grote boog om elkaar heen, lukt niet, dan maar weer terug, opnieuw wachten, ha product gevonden ... denk ik... even lezen, boze blikken want ik sta in de weg, sorry... neem het maar mee en loop snel door... niet te snel want dan loop ik te dichtbij die oude meneer, fijn de kassa, weer wachten, oja, kassabon zelf pakken en met een grote boog de winkel uit. Zweet op mijn rug maar we hebben het weer gered en nu eerst handen wassen thuis.

Dat nadenken kost energie, en als ouders moeten we nog eens extra nadenken want wat is wel of niet goed voor onze kinderen? Het voelt soms onzeker dus laten we elkaar vooral een handje helpen. Op afstand, dat dan weer wel. Maar praat met elkaar, wees lief voor elkaar en toon begrip. Soms gaat het even mis (shit, ik vergat afstand te houden... krijg ik nu een boete? Ik denk er echt 99% van de tijd aan maar nu even niet, sorry... ken je dat?) We doen echt ons best, binnen de maatregelen maken we onze eigen keuzes en hopen we dat het elke dag een beetje beter gaat. Stap voor stap.

Liefs, Wendy