'Daar sta je door het raam je eerste kleinkinderen te bewonderen'
Hoe moet het nu zijn als je zwanger bent of net bent bevallen van een tweeling? In deze tijd? Gisteren keek ik naar de foto's van Maud en Femm net na de geboorte. Net een heftige bevalling achter de rug, twee meisjes die direct bij mij werden weggereden, beademing... Ik zie de foto's en even voel je het moment weer. Ik kijk verder... foto's van Maud en Femm in de couveuse, lichttherapie en sondes. En wat ik ook weer direct voel is dat alleen wij onze meisjes mochten vasthouden. Opa en oma kwamen op de neonatologie-afdeling kijken maar vasthouden zat er de komende dagen (of weken?) nog niet in. Ik vond dat moeilijk, wilde het allemaal zo graag delen.
En dan denk ik nu aan al die pasgeboren kindjes die niet vastgehouden mogen worden door het Coronavirus. Alleen door papa en mama, een kraamhulp. Misschien mag er door opa en oma, tantes en ooms even door glas bewonderd worden. Daar sta je dan door het raam je (misschien wel eerste) kleinkinderen te bewonderen. En je belt de rest van de familie en vrienden via facetime zodat ze toch kennis kunnen maken met je wondertjes.
Ik denk aan de (hoog)zwangeren die nu zoveel alleen moeten doen. Samen met je partner naar de echo, met moeder de laatste inkopen doen of met je vader het babykamertje nu echt klaarmaken... het zit er allemaal niet in. Ik vind het schrijnend. Ik kijk naar All You Need is Love en zie daar een vrouw, hoogzwanger, die een prachtig videobericht krijgt van haar familie. Ze hadden het zo graag met elkaar willen delen, de babyshower organiseren... Ze moet het nu alleen regelen met haar partner. Tranen rollen over mij wangen en ik vraag mij echt af wat het met mij zou doen als ik nu hoogzwanger zou zijn van mijn meisjes. De onzekerheid, het niet weten wanneer alles 'normaal' is, het niet weten hoe het leven er straks uitziet. Met de kleintjes, want dat verandert al zoveel, maar eigenlijk is het hele leven nu onzeker. Het moederschap heeft al zo'n impact, mooi en prachtig maar ook zo pittig af en toe.
Ik hoop oprecht dat er op afstand de steun is die zo hard nodig is, dat iedere zwangere of kersverse mama ondanks alles kan genieten van het nu. Ik wens jullie dat echt zo toe! Het moment van oneindig veel knuffelen, een kraamborrel of verlate babyshower komt echt... En tot die tijd onthoudt: Liefde maakt het onmogelijke mogelijk! Liefs, Wendy
