Weer of geen weer, altijd buitenspeelweer

Want hoe harder het regent, hoe liever ze de nieuw vormende plassen gaan ontdekken. Meer dan laarsjes, schepjes en een emmer is niet nodig. Eindeloos bezig met water, en het liefst ook nog wat zand. Modder is het grootste feest dat er bestaat!

Waarom? Vraag ik me dan af. Waarom zouden ze dat doen? Waarom wordt er zo, in mijn ogen, doelloos gehandeld? Waarom wordt de gevallen regen verplaatst van de ene stoeptegel naar de andere? Het spreekwoord ‘water naar de zee dragen’ wordt met volle overgave in beeld gebracht. Ze gaan ermee door zonder te pauzeren. Overleggen blijkbaar wie wat moet doen, want het verloopt gesmeerd.

Dit is dus spelen. Vol verwondering kan ik daarnaar kijken. Ooit ben ik zo ook begonnen. Ongetwijfeld heb ik ook met de grootste lol in de plassen gestampt. Schokkend eigenlijk dat ik me amper kan herinneren hoe dat was, en ik nu als een automatisme slechts aan de zijlijn blijf kijken. De kinderen spelen samen, en ik houd ze in de gaten. Wanneer en waarom ben ik dat plezier verloren? Als kind was ik net zo onbezorgd, maar ergens is daar verandering in gekomen.

Het zien van mijn eigen kinderen confronteert me met mijn serieusheid, mijn zogenoemde volwassenheid, en eigenlijk ook met het gemis van ècht plezier maken. Doelloos handelen vanuit een innerlijke kracht die groei voortbrengt. Dat is wat ze doen. Maar wat doe ik?

Terwijl zij vrolijk rondstappen, komen in mij de gedachten aan natte jassen en vieze broeken op. En dat dan dubbel natuurlijk. Huilende kinderen met koude handen, die tegelijk verwarmd willen worden. Droge kleren moeten halen, allebei omkleden. Ik zie het al helemaal voor me. Terwijl ik eigenlijk nog wil koken, en andere héle belangrijke taken te doen heb.

Ha, daar is weer dat volwassen serieuze gedoe! Het tegenovergestelde van spelen. Denken blokkeert de boel! In plaats van te genieten van de vrijheid en het plezier, verlies ik me in mogelijke problemen in de zeer nabije toekomst. Die misschien wel, misschien niet gaan ontstaan.

Het wordt duidelijk eens tijd dat ik in het bos van dagelijkse verantwoordelijkheden en doorlopende gedachtestromen op zoek ga naar die open plek waar plezier en onbezorgdheid regeert. De grote voorbeelden leven naast me, ik hoef alleen maar met hen mee te lopen. Want zo te zien weten zij de weg!

Met een nieuwe blik kijk ik naar de twee spelende meisjes. Ze hebben de grootste lol. Het cliché is waar: als de kinderen gelukkig zijn, ben ik het ook. Alles wat ik eigenlijk wilde doen, kan nog wel even wachten. Stampend in de plassen gillen ze het uit, en kijken me vrolijk aan. Eigenlijk wil ik meedoen, maar mijn schoenen... Nee, die ruïneer ik dan echt. Dat is op te lossen door er vrolijk omheen te dansen. Zo zie ik maar weer, er zijn altijd mogelijkheden. Kleine moeite, groot plezier.

Inderdaad komt het moment dat er water in de laarsjes staat, en de modderhandjes beginnen te bibberen. Hup, naar binnen, kleren uit en in bad! Dan kan daar het waterplezier verder gaan.