"Je krijgt je oude leventje weer terug"

“Als straks je kinderen allemaal naar school gaan, heb je je oude leventje weer terug!!” De schoolpleinmoeder die me dat mededeelde, heeft me enorm geïnspireerd. Kijkend in de bakfiets, moet ze gedacht hebben dat ik heel ongelukkig ben? Terwijl daar toch op dat moment drie heel keurige koorknaapjes zaten, die niet bewogen (weer voor dikke jassen en sjaals) en die nog eens heel tevreden waren op dat moment. Vrolijk wachtend op hun grote zus, die bijna uit school kwam.

Maar ik vroeg me ook gelijk af wat ze dan bedoelde? Uitslapen met een kater? Op de bank hangen en series kijken? Werken bij twee baantjes zodat ik maximaal kan gaan stappen elke week... Of zoeken naar de liefde van mijn leven? Man man, dat was op zich al een uitputtingsslag! Of nog een studie proberen? Beetje aanklooien en iedere zaterdag en zondag in de stad peperdure broodjes eten als lunch en dan de rest van de week zuinig aan doen?

Als ik dan nadenk over mijn “oude” leventje, wil ik dat nu echt niet terug. Wat moet ik in vredesnaam doen om te voorkomen dat over 3 jaar ineens mijn oude leventje weer begint?!

Gekheid natuurlijk, maar het is niet de eerste keer dat ik zoiets hoor. Net als de woorden: "Dit zijn de tropenjaren, over 19 jaar wordt het weer leuk!” Serieus?! Het is nu al leuk, ook wel eens niet, maar ik moet iedere dag om mijn kinderen lachen en ik krijg heel veel pindakaas high fives en snotzoenen, bloedlippen en wiebeltanden. Ik maak nog steeds wekelijks dingen voor het eerst in mijn leven mee. En de leuke dingen uit mijn “oude leven”, heb ik eigenlijk meegenomen naar mijn nieuwe leven, geloof ik.

De leukste mensen van toen heb ik nog om me heen, met inmiddels een fijne aanvulling! Ik woon in mijn oude vertrouwde wijkje en heb iedere dag een lieve leuke man (iedere dag vanaf 18 uur dezelfde) naast me op de bank. Dat ik heel blij ben met mijn gezin, staat als een paal boven water.

Ik moet alleen wel kwijt dat ik me soms heel erg alleen voel. Ik werk relatief weinig en dat kan ook niet anders, maar daardoor ben ik ook veel thuis. Dagenlang ben ik soms aan het zorgen, aan het hollen naar school, naar de opvang, naar de andere opvang, naar zwemles, naar mijn eigen werk, op mijn eigen werk. Voor ik het weet zijn er drie dagen voorbij, heb ik niemand anders gezien dan mijn kinderen en heb ik geen enkele vorm van sociaal contact gehad. Zelfs Whatsapp berichten kan ik soms niet beantwoorden.

Ik lees soms verhalen van moeders die het allemaal onder controle lijken te hebben en daarnaast een druk sociaal leven, maar dat heb ik niet. Ik kom soms zelf niet eens aan lunchen toe, ik begrijp er niks van! We hebben namelijk een super makkelijke tweeling, dus wat zeur ik? Maar ik vind het fysiek zwaar. De handelingen die ik moet verrichten om drie jongens en zus klaar te maken voor de dag. Het heen en weer lopen, het sjouwen trap op en trap af, verschonen, spullen verzamelen, troosten, tanden poetsen, badderen, jassen aan, tassen pakken... Cleo is enorm zelfstandig aan het worden en redt het vaak met aanwijzingen, maar Jort gaat nog helemaal met de tweeling mee qua zelfstandigheid, dus voor mij is het nu allemaal x 3 en dat breekt me soms op.

En als me dan zou worden gezegd; dát zijn de tropenjaren, als ze zindelijk zijn en trap kunnen lopen, wordt je leven fysiek een stuk makkelijker! Daar kan ik al wel ontzettend naar uitkijken!

Mij volgen en iets meer zien kan op Instagram.com/mooimetvier