Me, myself en the mommy
In een weergaloos tempo verslind ik de stapels aan informatie die internet en medemoeders mij bieden terwijl ik met het zweet op mijn voorhoofd achter mijn peuters aan vlieg die van fase naar fase springen.
Het is maar een fase….
Ik ben vast niet de enige die iedere keer weer te kijk staat van de surprise party's die deze kleine wezentjes weten te bedenken.
Manisch en met een talent voor drama en psychologische oorlogvoering. Ze worden afgeleverd met een scala aan knoppen en functies met als enige werkende handleiding “nee” of “dat wil ik niet”
Het is naar maar een fase...
Een fase die zich met een sprong lijkt te upgraden naar een nieuw onmogelijk level.
Een nieuw wapenarsenaal aan woorden en trucjes vermomd in een schattig jasje van kusjes, knuffels en een hoop “oepsjes”.
En aan de andere kant sta ik, die ondersteund door het nummer van Herman van Veen (opzij opzij opzij), in blinde paniek alle knoppen en functies blijf indrukken tot er opeens staat “level voltooid”.
Het is nog meer verbluffend als je ziet wat een diepgang er achter deze fases zit. Nee, het zijn geen ettertjes.... ze zijn op een reis om zichzelf te ontdekken.
Dat is iets heel moois natuurlijk maar ik mis gewoon een beetje de souplesse om in het hetzelfde tempo van fase naar fase te stuiteren.
Van al mijn mama-varianten heeft met name de o-doe-nou-eens-ff-normaal variant soms toch even wat meer aanpassingstijd nodig.
Neemt niet weg dat ik heus de charme en de leergierigheid van ze heerlijk vind. Ik geniet van ze echt! Alleen al de humor en de inzet om mij om hun vinger te winden. De aangeboren trukendoos die dan open gaat daar moet je toch van houden.
Ik vind ze briljant, en wanneer dat vingertje mijn onderkin eens aantikt en met de andere vinger voor mijn neus heen en weer zwaait met de tekst “nee mama” of met een handje in de zij eens veel betekenend zucht (uiteraard rollend met de ogen) wanneer ik per ongeluk mijn eigen theekop van tafel stoot, besef je dat wij dit stukje van een eigen “ik” ontdekken samen doen.
Want ik ontdek mezelf ook.
In mijn mama maar ook in mezelf zijn.
Al mijn: “dat zal ik echt nooit” neemt plaats voor een schoorvoetende “vooruit dan maar” en de gedachte “later als ik moeder ben” krijgt langzaam vorm.
Mijn do’s en don'ts en wat ik wel en niet dacht te zijn, ik zie alles weerspiegeld terug komen in dat prachtige ongenuanceerde stukje vakmanschap dat in mijn huis rond loopt.
Ik omarm mijn optimistische instelling die ieder avond belooft dat ik morgen een nog betere moeder zal zijn. Ik geef gewoon iedere avond toe aan die gedachte omdat ik net even lekkerder slaap in de wetenschap dat ik morgen meer de Perfecte moeder zal zijn dan vandaag. Leuker, liever en geduldiger.
En als dan de dag valt... dan ben ik gewoon weer de realistische moeder. Dan zeg ik soms heel oneerlijk dat mijn peuter van drie even gewoon moet doen. Ik doe dit natuurlijk op ooghoogte, rustig, met duidelijke stem. En beroep me op de kennis uit de boeken dat je echte emoties mag laten zien. Nou daar geen gebrek aan, als zij niets over emoties leren weet ik het ook niet meer want ik overlaad ze ermee. Stapels ongegeneerde moeder emoties.
En daar krijg ik stapels ongegeneerde heerlijke en eerlijke peuter emoties voor terug. Doodvermoeiend, maar wel hetgeen wat de levendigheid in huis brengt en iedere dag net even een andere wending geeft. Wij zetten elkaar op de weegschaal en houden elkaar in evenwicht.
Team: nee! Geen chocolade voor het eten! En team “mam wat prop jij stiekem in de keuken in je mond”?
Het is maar een fase... en dat is ook zo voor mij.
Ik ben mama van twee jongens. Twee dwarse heethoofden, vol energie, liefde, knuffels en een A+ in dramatische/emotionele aanvallen opwekken.
En morgen? Morgen geef ik de willekeurige Disney moeder in mezelf een schop en beloof ik een nog betere moeder te zijn.
