Tweelinggeboorte: 'Onze Jonas kreeg beademing.'

Ik ben Ruby, 34 en moeder van 4 en getrouwd met Patriek. Ik werk bij ouderen met hersenbeschadiging. Daar heb ik het heel erg naar mijn zin. Op Instagram deel ik een en ander over mijn gezin en mezelf. Voor mij is schrijven een heuse uitlaatklep!

Ik wist dat er twee baby’s waren! Zo gek. Ik zag overal tweelingen en ik droomde erover. Toen ik voor MoedersvoorMoeders een test moest doen, zei de dame in kwestie gelijk; “dat is een knallende test”. Ik heb zelfs met kerst, tijdens het diner met mijn ouders gezegd, dat als het er twee zouden zijn, er eentje permanent bij ze zou komen wonen.

Toen de gel op mijn buik verdeeld werd, zag ik het al in een flits! De verloskundige zei nog, nou nou even rustig aan, laat me nou eerst eens goed kijken! Mijn tranen waren in eerste instantie van paniek, niet van blijdschap. Maar ze bevestigde al snel dat het er toch echt twee waren! Ze vond het zelf erg grappig weet ik nog en ons dochtertje Cleo vroeg waarom ik nu weer huilde! Maar goed we moesten al snel een beetje zenuwachtig lachen, dus traumatisch zal het voor Cleo niet geweest zijn hoor! Mijn ouders waren op dat moment in Frankrijk, dus we gingen ze bellen en ze geloofden het niet! Totdat ik weer begon te huilen! Ze waren vreselijk blij en 'Oh, wat bijzonder' en 'Ach, dat wordt fantastisch!' Alles wat ik echt even moest horen, kregen we te horen! Het was ook derde kerstdag en we zouden met alle vrienden gaan eten, dat heb ik afgezegd, ik had mijn emoties niet onder controle! Zo vergeet ik die dag nooit meer!

De zwangerschap ging zoals dat hoort, voor iedereen heel snel, maar voor mij tergend langzaam! Ik was de eerste 13 weken te moe om te gapen, ik kon met 16 weken al niet meer bukken, met 20 weken ging ik alleen nog maar werken voor de gezelligheid en met 21 weken stuurde mijn manager me met “verlof”! Ziektewet dus, maar goed ook, want met twee kindjes thuis en een boel te doen aan tweelingvoorbereidingen, had ik de tijd ook wel nodig. Echter, kan ik me nog herinneren als ik dan weer wat kleertjes in de kast legden, zwollen mijn enkels op en moest ik weer gaan liggen.

De gynaecoloog stelde vast dat het om een monochoriale diamniotische tweelingzwangerschap ging. Ze deelden de placenta maar hadden ieder een eigen vruchtzak. Dus we mochten vanaf dat moment iedere twee weken op controle omdat er moest worden uitgesloten dat er tts op zou treden. Gelukkig ging alles voorspoedig. Totdat het 30 graden werd...... en bleef! Nee gekheid! Ja, dat was natuurlijk niet te doen met mijn postuur op dat moment en mijn voeten konden niet meer afrollen door het vocht, maar alles ging heel goed! Een paar keer naar het ziekenhuis geweest met serieuze weeën, maar dan stopte het weer. Achteraf maar beter, zo konden ze groeien tot twee volwaardig grote gezonde baby’s. Want die gewichten en die longen hebben ze nodig gehad, zeker Jonas.

Op de dag van de inleiding, 24/7/2018, hebben we ons gemeld bij het ziekenhuis. Eenmaal geïnstalleerd, direct aan de weeënopwekkers. Toen uiteindelijk de boel op gang kwam en bleef, heb ik (met de vorige bevallingspijn nog helder in mijn geheugen) de welbekende morfine pomp aangevraagd. En ik heb non stop op die knop gedrukt! Patriek moet er soms nog om lachen. Beau werd geboren voor groot publiek: gynaecoloog, arts assistent, twee verpleegkundigen, verloskundige en natuurlijk Patriek. Nadat Beau er was en bij me had gelegen, is hij in de couveuse gelegd. Maar Jonas kwam niet. Toen de weeën eindelijk kwamen, lukte het niet omdat hij helaas stuit was gaan liggen. Toen de arts het vlies gebroken had, zakte het armpje in het geboortekanaal. Toen sloeg bij iedereen de paniek toe. De gynaecoloog heeft geprobeerd terug te duwen maar dat was voor mij te pijnlijk. Toen zijn de infusen doorgeknipt en hebben ze me naar de operatiekamer gebracht.

Het volgende moment lag ik op de uitslaapzaal. Toen het besef kwam dat ik bevallen was, was ik vooral in paniek. Niemand kon me iets vertellen. Voor mijn gevoel duurde het erg lang voordat ik Patriek zag. Beau was toen ondergebracht bij de verpleegkundigen. En Patriek heeft mij verteld wat er gebeurd was. Wij zijn naar de kraamkamer gegaan en daar is Beau weer bij ons gebracht. Daar heeft de neonatoloog ons verteld dat Jonas bij de geboorte het zo moeilijk heeft gehad dat zijn hartje is gestopt maar dat na het beademen hij weer op gang kwam. De hersenen hadden misschien schade opgelopen door zuurstoftekort. Ze waren hem op dat moment op de NICU aan het aansluiten. Ze hielden hem in slaap en op een temperatuur van 33 graden. We kregen een foto omdat het aansluiten erg lang zou duren en we nog niet naar hem toe mochten. De eerste keer dat ik Jonas zag. Die foto kan ik nog steeds moeilijk zien. Zijn hele linker zijde donkerblauw. En allemaal pleisters en draden en hij leek in niets op hoe Beau in een voorverwarmd wiegje naast me lag. Op dinsdagavond zijn ze geboren en op zaterdag gingen ze de temperatuur van Jonas omhoog brengen en zou hij ook wakker worden. Op die dag heb ik hem ook pas voor het eerst vastgehouden.

Op zondag kregen we het bericht dat er met een echo iets in zijn hoofd gezien was, wat er niet goed uitzag en dat alles erop leek dat Jonas het niet zou gaan redden. Paniek, niet te troosten. Het klopte ook niet met wat wij zagen. Op de dag van de MRI lag Jonas in een speciaal pak zodat hij niet kon bewegen, oordoppen in en op. En in een couveuse met alle apparatuur aangesloten ging hij naar de MRI. Afwachten! Gelukkig was die uitslag goed. Wel had hij lichte schade in de hersenen, maar in een gebied waar de omliggende gebiedjes dit helemaal gaan opvangen.

Die avond is ook besloten dat ik naar huis mocht en Jonas naar de high care. Alleen moest ik eerst ondanks twee bloedtransfusies, toch nog een derde. Dus ineens duurde het nog een paar uur. Maar met het goede nieuws van die dag, maakte dat allemaal niet meer uit. Laat op de avond, hebben we Jonas verhuisd en ik ging met Beau naar huis. Beau thuis en Jonas niet.

Daarna ging het vlot. Op woensdag is besloten dat als wij het aandurfden, we Jonas mee mochten nemen! Dat durfden we. En dat was op woensdag 1 augustus. We mogen dus concluderen dat wonderen bestaan en dat Jonas een kanjer is! Hij en zijn broer Beau gaan gelijk op, zijn ontzettend lief en zorgen dat we ons nooit vervelen!