Art Rooijakkers vertelt over zijn tweeling

Aanstaande donderdag 13 juni is 'Van der Vorst ziet sterren' bij Art Rooijakkers op bezoek en ontmoet Peter ook de tweelingmeisjes van Art. Ik keek het programma vooruit en wat een feest van herkenning! Zo vertelt Art over hoe het was toen hij en zijn partner hoorde dat ze een tweeling kregen. Ik kijk Mark aan en zie hem nog zitten bij de verloskundige: vol spanning bij de eerste echo. Nog geen twee minuten later zie ik Mark op diezelfde stoel, vooruit starend en er kwam weinig maar uit. Mijn gegiechel en de woorden: 'Gaat het?', maakte het ook niet veel beter. Totaal in shock, er kwam nog net geen schouderklopje Art ;)

En dat duurt dan een tijdje, het besef dat het geen 1 kindje is dat in je buik groeit maar twee kindjes. Het moet echt even 'landen'. En ik weet, dat geldt niet alleen voor ons. Na een oproep aan volgers op Instagram met de vraag: 'Wat je eerste reactie was toen je hoorde dat je een tweeling kreeg?', kwamen enorm veel reacties. Een greep uit die reacties schreef ik in mijn vorige blog.

Ik heb mij stiekem ook wel druk gemaakt, kon ik het wel; twee kindjes dragen? En daarna, hoe gingen we het allemaal doen? Art Rooijakkers vertelt dat ze net een nieuw appartement hadden gekocht toen ze daarna hoorden dat ze een tweeling zouden krijgen. Een gaaf appartement, midden in Amsterdam (prachtig trouwens!) maar wat ik zo zag zonder lift en een paar etages hoog. Ik zie het al voor me: iedere dag met twee maxi cosi's de trappen op en weer af. Het scheelt je wel een ritje naar de sportschool, dat dan weer wel... En ik weet: je raakt er ook snel aan gewend. Zo kan onze auto ook niet altijd voor de deur geparkeerd worden, en liep ik met twee maxi cosi's door de straat te sjouwen; eerst de 1, dan de ander. Die auto... van een kleine clio moesten we over op een stationwagen. Een gezinsauto... meteen vol ;)

Maar toch... tijdens mijn zwangerschap maakte ik mij minder druk dan Mark. Misschien toch omdat je zelf de kindjes draagt en als man er naast staat en daardoor meer zorgen hebt (ook om je vriendin/vrouw)? Of is het net hoe je bent? Ik had weinig energie tijdens mijn zwangerschap en ik denk ook dat ik daardoor minder nadacht over de toekomst. Gelukkig had ik ook weinig last van zwangerschapshormonen en was het glas halfvol. Zelfs toen ik met 33 weken zwangerschap in het ziekenhuis belandde was ik nog vrij rustig en had ik vertrouwen dat het goed zou komen. God, wat was het anders toen Maud en Femm met 34 weken geboren werden, ieniemieni waren... Daar was het immense moedergevoel vol met grote zorgen! Ze zeggen: kleine kinderen, kleine zorgen en grote kinderen, grote zorgen... Wat staat ons nog te wachten als ze 15 jaar zijn?

Maar goed Art, je vertelt ook nog over jullie werk en het feit dat Puk en Keesje, jullie meisjes, de eerste 11 maanden niet doorsliepen. Nog meer herkenbaarheid, en ik voel direct met jullie mee. Echter, ik was het eerste jaar thuis met Maud en Femm en werkte dat jaar dus niet. Compleet vermoeid door alle nachtvoedingen en geen rust overdags was het een hele zorg dat eerste jaar. Als ik dan hoor dat jullie allebei voor/achter de televisieschermen werken en hiervoor veel in het buitenland zitten, heb ik respect. Enorm veel respect! Het ouderschap, het gaat niet vanzelf maar het is de mooiste 'job' die je kunt krijgen, everyday...

Tweelingmama wenst Art en zijn gezin al het moois voor nu en in de toekomst en voor alle tweelingmama's en -papa's: donderdag a.s. is deze aflevering van Van der Vorst ziet sterren te zien op RTL4.

Liefs, Wendy