Wijze woorden van een kleuter: "Leren is proberen"

'Mama', zegt Maud terwijl ze naast mij wandelt. 'Weet je, leren is proberen.' Ze kletst lekker door en vertelt dat ze dit heeft gehoord van een meisje uit haar klas en dat het echt zo is. 'Toch mama?'. Ik denk nog even na over wat ze allemaal even snel zegt en bedenk me hoe wijs ze is en hoe ze met haar woorden direct de kern raakt. 'Ja, wanneer je iets probeert leer je er altijd van. Als je het niet probeert, dan weet je niet of het lukt. En doet het niet verkeerd dus probeer het maar.' Ik denk meteen aan Pippi Langkous en haar uitspraak: 'Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan'. Grappig, want onze Maud vergelijk ik regelmatig met Pippi. Onbezonnen, vol enthousiasme, totaal geen angst, leergierig en vreselijk sociaal. Staat Maud een seconde in een speeltuin heeft ze al beste vriendjes gemaakt, let ik even niet op dan hangt ze al bovenin een boom. Zo heeft ze ook een tijd met haar eigen Meneer Nilsson op haar buik gelopen, een knuffel -aapje die ze om haar nek hangt.

Maar goed, mijn kleine meisje zet mij wel aan het denken. Want wanneer raken wij dit kwijt? Er komt ergens een moment dat we niet zomaar meer proberen: want wat als we het niet goed doen en wat zullen dan anderen erover denken? Wat als we volledig onderuit gaan en iedereen het over ons heeft? Wat als we uitgelachen worden? Wanneer ik een vraag stel aan onze meiden, dan roepen ze meteen iets wat in hun opkomt, goed of fout, het maakt niet uit. Ze leren. Ik denk bij heel veel dingen: klopt dat wel? Kan ik het niet beter zo doen? Moet ik dat nu wel zeggen? Welke beslissing is de juiste? Is er een juiste beslissing...? Dagelijks, zowel thuis als in het werk, sta ik voor dilemma's. Het goed willen doen, (te goed? Noem het perfectionistisch) en volledig achter mijn keuzes willen staan.

Naast het denken willen we het liefst ook nog blijven ontwikkelen, ik in ieder geval wel. Daar ben ik heel bewust mee bezig maar ik denk opnieuw na over de woorden van Maud. Ook ik leer elke dag wel weer van nieuwe dingen. Dat kunnen werkgerelateerde zaken zijn als sollicitatiegesprekken voeren zonder eerst een toegestuurde CV maar gewoon door middel van 'Kom bij ons binnenlopen', een bijeenkomst organiseren voor zorginstanties, functioneringsgesprekken voeren... Maar ook als hulpouder helpen bij de verkeersbordenspeurtocht, het lezen en delen van ervaringen van andere tweelingouders of simpel een nieuw recept uit proberen. Ik leer elke dag zonder mij daar erg bewust van te zijn.

En als ik dan kijk naar het delen van ervaringen met andere tweelingouders dan merk ik dat ik niet de enige ben die hier behoefte aan heb. Zo wordt er gedeeld op social media maar ook in real life. Soms direct in je eigen omgeving omdat je vriendin ook een tweeling heeft, of er is een vriendschap ontstaan doordat je hetzelfde deelt. Of het is 'verder weg' en je ontmoet elkaar bijvoorbeeld tijdens een tweelingweekend of op een bijeenkomst over tweelingen. Momenten waarop we leren, momenten waar ik meer tijd in zou willen stoppen. Want dat is toch wel de grootste leerweg in het leven: het ouderschap. De kwetsbaarheid is enorm en als tweelingouder behoor je tot de 'minderheid' waar het toch net allemaal even anders gaat. Zo zag ik een filmpje voorbij komen van een bekende van mij, sinds een jaar tweelingmama van een jongen en meisje en dat filmpje is dan direct zo herkenbaar. Fijn om te zien en tegelijkertijd bracht het mij ook weer terug naar zo'n 3 jaar geleden. De tijd vliegt en veel momenten nemen we te weinig op. We zijn (te) druk, we hebben (te) weinig slaap en we willen daarnaast nog (te)veel. Nu Maud en Femm wat groter worden besef ik mij dat het allemaal niet allemaal hoeft. Het woordje 'te' kan enorme impact hebben en door het met elkaar te delen wordt het allemaal wat lichter, denk ik. Iets minder moeten, en iets meer mogen. Gewoon: "Leren is proberen', niet meer of minder dan dat. Zullen we elkaar een klein beetje helpen hierbij zodat we hier bewust van blijven? Liefs, Wendy - Tweelingmama

"Behind every young child who believes in herself, is a parent who believed first."