Wijze woorden van een kleuter: "Leren is proberen"

'Mama', zegt Maud terwijl ze naast mij wandelt. 'Weet je, leren is proberen.' Ze kletst lekker door en vertelt dat ze dit heeft gehoord van een meisje uit haar klas en dat het echt zo is. 'Toch mama?'. Ik denk nog even na over wat ze allemaal even snel zegt en bedenk me hoe wijs ze is en hoe ze met haar woorden direct de kern raakt. 'Ja, wanneer je iets probeert leer je er altijd van. Als je het niet probeert, dan weet je niet of het lukt. En doet het niet verkeerd dus probeer het maar.' Ik denk meteen aan Pippi Langkous en haar uitspraak: 'Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan'. Grappig, want onze Maud vergelijk ik regelmatig met Pippi. Onbezonnen, vol enthousiasme, totaal geen angst, leergierig en vreselijk sociaal. Staat Maud een seconde in een speeltuin heeft ze al beste vriendjes gemaakt, let ik even niet op dan hangt ze al bovenin een boom. Zo heeft ze ook een tijd met haar eigen Meneer Nilsson op haar buik gelopen, een knuffel -aapje die ze om haar nek hangt.

Maar goed, mijn kleine meisje zet mij wel aan het denken. Want wanneer raken wij dit kwijt? Er komt ergens een moment dat we niet zomaar meer proberen: want wat als we het niet goed doen en wat zullen dan anderen erover denken? Wat als we volledig onderuit gaan en iedereen het over ons heeft? Wat als we uitgelachen worden? Wanneer ik een vraag stel aan onze meiden, dan roepen ze meteen iets wat in hun opkomt, goed of fout, het maakt niet uit. Ze leren. Ik denk bij heel veel dingen: klopt dat wel? Kan ik het niet beter zo doen? Moet ik dat nu wel zeggen? Welke beslissing is de juiste? Is er een juiste beslissing...? Dagelijks, zowel thuis als in het werk, sta ik voor dilemma's. Het goed willen doen, (te goed? Noem het perfectionistisch) en volledig