Tweelingmama: een brief aan mijn dochters

Lieve Maud en Femm,

Morgen is het zover: jullie worden vier jaar! Heb ik een paar jaartjes gemist of vliegt de tijd echt zo snel om? Uiteraard is het laatste het geval lieve meiden, maar ik twijfel soms ook of ik alles altijd wel bewust heb meegemaakt.

Jullie waren klein toen jullie geboren werden, heel klein. Twee meisjes waarvoor papa en ik moesten gaan zorgen en ik had nog geen idee hoe. Hoe doe ik een luier om bij ons minimeisje Maud? En hoe zorg ik dat ik Femm voldoende troost bij buikkrampjes? En toch... het ging bijna vanzelf. Het zorgen, mama zijn van jullie twee... Vanaf het eerste moment hield ik zielsveel van jullie. Uiteraard waren er de slapeloze nachten (en nog steeds regelmatig) en dat zorgde voor een extreme vermoeidheid. Gelukkig was ik het eerste jaar thuis met jullie en daar ben ik nog steeds zo dankbaar voor. Ik heb jullie zien groeien; voor de eerste keer zitten, kruipen... Ik was er zelf bij en we knuffelden wat af, Toen kwam jullie eerste verjaardag in zicht en ik weet nog dat ik toen pas terugkeek op ons eerste jaar met elkaar. Wat was het een achtbaan geweest (die vergat te stoppen) en wat was er veel gebeurd. Jullie eerste verjaardag vierden we dan ook groots; het was zo fijn te zien en merken dat het goed ging met jullie!

En toen begon de volgende periode: jullie begonnen te lopen en kletsen. Een gezellige boel. En samen spelen... tenminste dat dacht ik. Maar dat liep even anders: want wanneer je 1 jaar bent wil je helemaal niet samen spelen. De wereld draait dan om 'jou' en zeker niet om 'ons'. Maar omdat jullie nu eenmaal tweeling zijn, moest er vanaf het eerste moment gedeeld worden. De eerste bijt- en knijpacties werden een feit. Help! Kon ik terug naar dat eerste jaar please? Het opvoeden was begonnen en ik vond dat best lastig. Consequent zijn; maar hoe deed ik dat? Wanneer jij, kleine Maud, op de bank stond te springen en ik je er boos van af haalde, was Femm er alweer op geklommen en deed nu een dansje op de bank. En jawel, juist op die momenten waren jullie 'tweelinges' (zoals jullie jezelf noemden). Dikke maatjes, partners in crime. Niet tussen te komen!

En weet je meisjes; ergens begrijp ik de strijd ook wel. Want het is ook echt niet leuk dat je vaak iets moet delen, nota bene met je zus (dat doe je dan toch veel liever met een vriendinnetje ;). De knuffels die ik jullie gaf, de hapjes: wie krijgt er eerst? En omdat jullie goed weten wat jullie willen en het liefst als eerste, liep dit inderdaad vaak uit op ruzie. En nog steeds maar het wordt minder; jullie begrijpen dingen steeds beter en krijgen ook jullie eigen interesses. En soms... soms hebben jullie elkaar keihard nodig. Samen naar school: het liefst zitten jullie dan naast elkaar. De juf had op de tweede wen-ochtend jullie stoeltjes apart gezet. Lieve Femm, bij binnenkomst wist je niet hoe snel je je stoeltje naast die van Maud moest zetten. Het is ook spannend: volgende week breekt de basisschoolperiode echt aan. Ik weet nog precies toen we jullie voor het eerst naar de kinderopvang gingen brengen, ik knipper met mijn ogen en jullie zitten gewoon al op school! Ik weet dat jullie er aan toe zijn, maar het idee dat ik jullie niet meer naar de lieve leidsters op het kinderdagverblijf breng (en waar mama natuurlijk ook werkt waardoor ik soms stiekem even mee kon kijken en genieten ;) vind ik best wel moeilijk. Ik weet dat het goed is zo maar in 1x is deze hele periode voorbij. Allebei mijn meisjes gaan naar de 'grote school'. Maar eerst vieren we morgen jullie verjaardag! Ik voel me een beetje als toen jullie bijna 1 jaar werden: terugkijkend op een bijzondere, mooie en soms heftige periode en vooruit kijkend vol vertrouwen en liefde.

Lieve Maud en Femm, ga alles ontdekken, geloof in jezelf en blijf leren! Love you, mama