Tijd: terugkijken op de eerste maand

Tijd is soms een ongrijpbaar iets. Soms gaat het te snel, veel te snel. Soms te langzaam. Wanneer ik achter mijn laptop zit om deze blog te schrijven zijn Linde & Lente een maand oud. Een maand op deze wereld. Al een maand buiten mijn buik.

In de afgelopen maand is er zo ontzettend veel gebeurd. Van de eerste schrik dat mijn vliezen braken en daarmee de bevalling te vroeg begon. Tot de periode in het ziekenhuis. Van high care naar medium care. Van monitor naar geen bewaking. Van sondevoeding naar zelf flesjes drinken. En als belangrijkste van ziekenhuis naar huis.

Een reis waarvan we van te voren niet wisten dat die op 21 april zou beginnen. Een reis zonder Lonely Planet. Een reis zoals we hem niet bedacht hadden. Nu is een bevalling en het verloop daarvan ook niet te plannen. Iets wat een control freak als ik graag zou doen. En ik denk met mij heel veel vrouwen.

De trein was al begonnen te rijden. We waren al opgestapt op het moment dat we een positieve zwangerschapstest in onze handen hadden. Maar dat de trein bij 33 weken ineens zo hard ging rijden, dat hadden we niet voorzien. De trein raasde vanaf dat moment door en door. Uitstappen was geen optie maar dat wilden we ook niet. Deze reis maakten we samen met ons de meisjes en was het begin van hun leven en ons ‘’nieuwe’’ leven.

Met heftige, onverwachte situaties is het vaak zo dat wanneer je terug kijkt je jezelf weleens afvraagt hoe heb ik dat gedaan? Ik herken dit heel erg van het eerste jaar na het overlijden van mijn moeder, nu bijna 2 jaar geleden. Na het eerste jaar heb ik vaak gedacht: hoe hielden