- 8 jun. 2018
- 4 minuten om te lezen

Vroeggeboorte: "Toen liep het allemaal anders..."

Zaterdagochtend 21 april. 33 weken en 5 dagen zwanger. Ik lig nog heerlijk in bed met onze oudste als ineens mijn vliezen breken. Er schiet van alles door mijn hoofd: nu al? Ze zijn nog te klein! Ik moet dit tegenhouden! Ze moeten nog verder groeien in mijn buik.

Nadat ik mijn zoontje uit bed stuur om een handdoek te pakken en zijn papa te roepen ontstaat er een soort automatische piloot. Ik bel het ziekenhuis en krijg de instructie zoveel mogelijk te blijven liggen, mijn man de spullen te laten pakken en zo snel mogelijk te komen.

Vanuit bed geef ik instructies aan mijn man wat er nog in de “vluchttas” moet en worden de jongens door opa opgehaald.

In de auto zijn we beiden vrij rustig en geven ons over aan de situatie. In het ziekenhuis blijkt dat de meiden het nog steeds goed doen en starten ze de longrijping en weeënremmers op.

Maar al snel blijkt dat deze meisjes niet meer tegen te houden zijn. Te vroeg of niet. Ze willen geboren worden.

Zaterdagmiddag 21 april, op een prachtige zonnige dag, worden om iets na 16:00 uur middels een keizersnede kort na elkaar onze dochters Linde & Lente geboren! Ze doen het ondanks dat ze ruim 6 weken te vroeg zijn meteen erg goed. Ook hebben ze beiden mooie gewichtjes van 2400 en 2100 gram. Ze hebben het duidelijk goed gehad in mijn buik.

Twee uur na de geboorte word ik met mijn bed naar de high care gereden en kan ik mijn meisjes eindelijk vast houden. Ondanks dat de high care een plek is waar je natuurlijk liever niet komt is dit moment niet te beschrijven. Twee warme, blote lijfjes op mijn borst. Ik knap bijna uit elkaar van trots en geluk.

Maar ook twee lijfjes aan een monitor waarmee ze continu in de gaten worden gehouden. Twee kleine lijfjes met allerlei stekkertjes en een sonde in hun maagjes. Want ondanks de goede start zijn ze prematuur en hebben ze deze intensieve zorg nodig.

Ineens kom je binnen in een wereld die ik daarvoor alleen kende van het tv-programma "Kleine baby’s, grote zorgen" waar ik jaren geleden naar keek op televisie. Een afdeling vol couveuses en wiegjes. Vol monitoren en ouders die soms leven tussen hoop en vrees. Deze omgeving is ineens onze “omgeving” voor de komende weken. De verwachting is dat ze in totaal enkele weken in het ziekenhuis moeten blijven. Het is een rollercoaster aan emoties.

Maar naast dat het een omgeving is met monitoren en couveuses is het ook een liefdevol nest. Wat zijn de verpleegkundigen lief en wat zorgen ze goed voor onze meisjes. Ze schrijven in een dagboekje voor de meisjes wat er allemaal met ze gebeurd. Ontzettend fijn om later terug te kunnen lezen.

Wanneer ik deze blog schrijf zijn de meisjes een week oud. Ik zelf ben inmiddels weer thuis sinds 3 dagen en heb de meisjes achter moeten laten. Thuis komen in een prachtig versierd huis maar zonder de meisjes is niet zoals ik het me had voorgesteld. Geen kraamweek in je eigen bed met fruithapjes en beschuit met muisjes maar 2 keer dag op en neer naar het ziekenhuis. Is dat erg? Nee natuurlijk niet. Dit is de nu de situatie waarin we zitten. Jammer vind ik het stiekem wel. Maar het allerbelangrijkste is natuurlijk dat Linde en Lente de zorg krijgen die ze nu nodig hebben.

Het liefst wil ik mezelf in tweeën knippen. Het ene deel thuis bij mijn jongens en het andere deel bij de meisjes in het ziekenhuis. Het voelt alsof je overal tegelijk wilt zijn. En net overal tekort schiet. Dit terwijl mijn lichaam soms schreeuwt om rust voor mijn eigen herstel.

Twee keer per dag gaan we naar het ziekenhuis. Dit in combinatie met een gezinsleven met daarin natuurlijk onze jongens en iedere 3 uur kolven maakt het een heel geregel. Maar we hebben veel lieve mensen om ons heen die ons helpen. Daarnaast zijn mijn man en ik een ijzersterk team. Wij kunnen dit!

Het is soms pittig. Maar bovenal voelen wij zoveel dankbaarheid. We zijn zo ongelofelijk trots. Trots op onze kleine meisjes die zo dapper en sterk zijn. Trots op onze jongens die zo goed om gaan met de situatie. Trots op ons prachtige gezin. Wat een rijkdom.

En wat kijken we uit naar de dag dat Linde & Lente thuis mogen komen. Thuis op de plek waar ze in veel liefde worden opgevangen en verder mogen groeien.

Hun reis is begonnen. Hun reis op de wereld. Maar ook de reis naar de eerst volgende bestemming; thuis. Hoe deze reis zal gaan en hoe lang ze onderweg zullen zijn weten we niet. Misschien raken ze soms even van de weg, verdwalen ze een beetje. Maar wij begeleiden ze samen met de goede zorg van het ziekenhuis op deze trip. Wij hebben daar alle vertrouwen in.

Op de toegangsdeur naar de high care staat onderstaande tekst. Iedere keer wanneer ik de deur doorga valt mijn oog erop:

Samen slapen, samen dromen

Over morgen en vandaag

Groter groeien, sterker worden

Wanneer? Is de grote vraag

Samen slapen, samen dromen

Van een mooie toekomst thuis

Groter groeien, sterker worden

En dan samen mee naar huis.

Wanneer? Is de grote vraag.....