Tweelingmama: 'Waarom het mij een tijd niet lukte om te bloggen...'

Ik besef me dat het ruim 3 maanden geleden is dat ik zelf een blog heb geschreven. Mijn laatste blog was net nadat we Kerst en Oud & Nieuw hadden gevierd. Ik knipper met mijn ogen en het is eind april. Dat is nog nooit gebeurd... Maud en Femm zouden nu vragen: 'Waarom?' Mijn reactie is al gauw: 'Daarom...' Want wat moet je anders als ze dit zo'n 100x op een dag vragen: 'Waarom heet dat jongetje Gijs?', 'Waarom is onze auto zwart?' 'Waarom is Maud mijn zus?' Tsja, geen vragen waar je zo een antwoord op weet... Maar waarom ik al zo lang geen blog heb geschreven, moet ik wel toelichten. Want oh, wat krijg ik altijd een energie van bloggen, elkaar inspireren, jullie reacties lezen, delen... En toch, toch is het niet gelukt om eerder te gaan zitten en zelf een blog te schrijven.

Het leven is een balans van vasthouden en loslaten

Was het de energie die ik miste? Ja, misschien wel. Niet dat ik mij daar erg bewust van ben geweest want de sneltrein raasde ook de laatste maanden gewoon door. Ondanks het structurele slaapgebrek (nu is het Femm die weigert in haar bed te gaan slapen waardoor we met regelmaat gebroken nachten hebben), ging ik toch door voor de volle 100%. Wanneer ik dan even tijd had om te gaan zitten, dan was ik blij dat ik echt even niks hoefde. Want wat gaan die dagen snel, wat ben ik soms moe en wat kom ik structureel tijd tekort. Ook al doe ik mijn best om het anders in te delen, het lukt niet zo goed. Ben ik dan toch niet zo'n goede planner? Ik denk het stiekem van wel, maar het houd op als er teveel op je pad komt. Dan is het maar even zo dat dingen niet lukken en dat