Tweelingmama Eva: 'Een zoektocht naar mijzelf'
Het nieuwe jaar is alweer even begonnen. Gelukkig zijn we allemaal weer beter en was oud & nieuw vanuit bed en half slapend ook prima.
De tweeling is nu 9 maanden en oh wat zijn het leuke mensjes aan het worden. We zien nu steeds meer verschil tussen de meiden en ook dat ze elkaar onwijs leuk vinden.
Sinds twee weken kunnen ze redelijk zelfstandig zitten zonder na drie seconden om te vallen en dat zorgt nu voor een heel ander speelpatroon tussen die twee. Ze rollen nu niet meer over elkaar heen maar zitten tegenover elkaar aan elkaars tenen te trekken. Tot nu toe is er nog geen kopstoot uitgedeeld, maar ik denk niet dat dat nog lang op zich laat wachten. Vooral Sophie heeft de wereld echt opnieuw ontdekt, ze kan nu overal beter bij, kan haar grote broer makkelijker volgen in zijn doen en laten (en daar dan heel hard om lachen). Ook het speelgoed is voor haar als nieuw. Zittend kun je zoveel meer.
Floor daarentegen is heel anders. Zitten vindt ze leuk zolang er iemand in de buurt is. Dan kan ze ‘kletsen’. En zodra ze een speeltje gevonden heeft dat naar d’r zin is, laat ze zich rustig achter over vallen om daar dan mee te gaan spelen. En wat haar zus al weken deed, doet zij nu. Door de hele kamer rollen. En een lol dat ze dan heeft. En ik dweil gewoon rustig achter haar aan. (Lang leve de reflux) Oh ja, en ze kan zich vanuit zit op haar buik laten vallen om dus zo op verkenningstocht te gaan.
Aan tafel hebben we nu een andere indeling. De tweeling zit naast elkaar en tegenover hen zit Max. Achter de tweeling, tegen de muur, staat een spiegel. Max kan daardoor zichzelf zien. Dat is natuurlijk heel leuk, en hij trekt ook regelmatig een gekke bek naar zichzelf, maar dat zien de meiden dan natuurlijk ook. En een lol dat ze hebben dan. Zeker als Max door heeft dat zijn zusjes ook om hem zitten te lachen, dan gaan ze helemaal los met z’n drieën. Max als clown, Floor als blije breedbekkikker en Sophie als schaterende stuiterbal.
Ik moet bekennen dat ik dit toch wel een goed begin vind van dit nieuwe jaar, ook al ben ik in mijn hoofd al bezig met de komende maanden. Max gaat drie worden en de meiden worden één. Toch iets waar je bij stil wil staan, aandacht aan wil geven en waarvoor je misschien toch best veel wil (lees: moet) regelen. Misschien een goed voornemen om daar nu al mee te beginnen in plaats van een week van tevoren.
En daarbij ben ik nu heel goed bezig met de zoektocht naar mijzelf. Ik weet niet of het door de kinderen komt, maar ik ben me sinds hun aanwezigheid heel erg bewust geworden van de vraag ‘wie ben ik’. Buiten het moederschap kan ik nu niet bedenken wat ik leuk vind en waar ik gelukkig van word. Hetgeen wat ik mee wil geven aan mijn kinderen zorgt er ook voor dat ik daar meer over nadenk. Ik wil hen toch laten weten dat ze zich mogen ontplooien vanuit hun diepste wensen en gevoelens. Maar dat vergt wel begeleiding, begrip en ruimte, iets wat ik mezelf tijden niet gegund heb. En goed voorbeeld doet goed volgen toch?
Nou goed, om het kort en bondig te verwoorden. Het kijken naar mijn kinderen heeft me leren kijken naar mezelf en daar ga ik dit jaar mee aan de slag. Zodat we er allemaal mooie(re) mensen van worden.
Ik wens jullie dat ook, lieve moeders. Neem dit jaar eens goed de tijd voor jezelf. We moeten al zoveel, maar willen we het ook? Hoe willen we een voorbeeld zijn voor onze kinderen? Door altijd maar te rennen en te vliegen voor de ander of door de balans te vinden tussen ‘ik en de ander’?
Samen met de ontwikkeling van de tweeling en Max, ontwikkel ik ook. Ik kijk ernaar uit om dit met jullie te mogen delen.
Voor nu veel liefs,
Eva
