Help, ik word (tweeling)mama!

20 februari 2016, ik herinner het me nog als de dag van gister. Een positieve zwangerschapstest. Twee streepjes die aangeven dat ik zwanger ben. Wij worden papa en mama!

Ik ben Lizanne, 25 jaar en ruim 3 jaar samen met mijn vriend. We hebben beide een goede baan, we houden van feestjes, gezelligheid, vrienden, familie, spontaan op vakantie gaan, stedentripjes en mooie reizen maken.

Eind 2015 ben ik vanwege de vele bijwerkingen, tijdelijk gestopt met de pil. Deze tijdelijke pilstop zet ons aan het denken. Hoe zou het zijn met een kindje erbij? Dat past toch helemaal niet in ons leven? Maar het is wel heel leuk hè?

Oké, we gaan ervoor. Één baby, dan hoeven we ons vrije leventje nog niet helemaal op te geven. Toch.. ?

Ik voelde me anders dan anders in februari en ik werd niet ongesteld. Die beruchte 20 februari besloten we samen een zwangerschapstest te doen. De test sloeg positief uit en we waren dolblij maar vonden het tegelijk ook heel spannend. Want nu is het echt. Na urenlange gesprekken, dromen en ‘oefenen’ ben ik nu echt zwanger. In mijn buik groeit op dit moment een echte baby. Meteen zijn we naar onze ouders toe gereden om het grote nieuws te vertellen. Hoe vertel je je ouders van net 50 waar je twee weken geleden nog mee op de carnaval stond dat ze al opa en oma worden? “Pap, Mam, we moeten wat vertellen…” “Jullie gaan trouwen?”, zeiden ze. “Nee, jullie worden opa en oma”.

Onze ouders waren dolblij, verrast en kijken er ontzettend naar uit om straks met een kleine spruit door het dorp te lopen.

De eerste echo

7 maart 2015, de eerste afspraak bij de verloskundige en de eerste echo. Sinds ik weet dat ik zwanger ben doe ik niets anders meer dan het internet afstruinen naar informatie over een zwangerschap. Wat zijn zwangerschapskwaaltjes, wat is een miskraam, hoe is het om jong ouders te worden, wat kost een baby? Ik voelde me dan ook al een ware expert op zwangerschapsgebied toen ik voor het eerst bij de verloskundige praktijk binnen liep. Volgens de berekeningen van het internet ben ik nu 7 weken zwanger.

De verloskundige bleef bij het zien van de eerste beelden van de echo lang stil. “Is het wel goed?”, zei ik. “ Het zijn er toch geen twee hè?”, zei mijn vriend toen. De verloskundige keek ons aan en vertelde rustig dat het er inderdaad twee zijn. Wij konden alleen maar lachen. Hebben wij weer, dachten we. Alle collega’s van de praktijk werden er bij gehaald. Want dit maken ze niet vaak mee en iedereen vond het erg bijzonder. Ik lag nog steeds op de bank met m’n broek uit voor de inwendige echo en alles wat ze op dat moment vertelden ging volledig langs me heen. Ik was in shock maar tegelijk ook heel blij. Want er klopten twee mooie hartjes van de baby’s in mijn buik.

Na deze eerste echo veranderde alles…

Ik werd bij de verloskundige weggestuurd met een medische indicatie. Vanaf nu loop ik onder controle bij een gynaecoloog in het ziekenhuis en ook daar mocht ik mij diezelfde week nog melden. Ik ben nog nooit in het ziekenhuis geweest en het is dan ook een hele nieuwe wereld waar ik in terecht kom.

Mijn hele idee over het zwanger zijn en moeder worden veranderde. Want waar ik tot de eerste echo nog alles dacht te weten over een zwangerschap en hoe ons leven eruit ging zien met één kindje wordt ik nu mama van een tweeling!

Kan ik dat wel? Kunnen we twee kinderen wel betalen? Kunnen we nog op vakantie met twee kinderen? En ohja, we moeten een nieuwe auto. De onzekerheid overvalt me. Moeten we dit wel doen en straks gaat het mis? Op internet ga ik op zoek naar informatie over tweelingzwangerschappen. Hier lees ik vooral wat er allemaal mis kan gaan en welke complicaties ik allemaal kan krijgen.

“Was je niet onwijs in shock?”

De eerste twee echo’s waren in ieder geval goed en er kloppen twee mooie hartjes. We hebben nog een paar keer dubbel gevraagd of er echt geen drie baby’s in mijn buik groeiden. Maar gelukkig waren het er ‘maar’ twee.

We vertellen kort na de eerste echo’s (ik was pas 8 weken zwanger) aan de rest van onze familie en vrienden dat we in verwachting zijn van een tweeling. Wij vonden het onmogelijk om het tot 12 weken voor ons te houden. Ook de rest van onze familie en vrienden is door het dolle heen. Op het moment dat ik de woorden “Ik ben zwanger” uit spreek krijg ik van de meeste een dikke knuffel en enthousiaste reactie. Van een aantal vriendinnen krijg ik ook de reactie: “Ik wist het!!”. Ik dronk tenslotte al een tijdje niet meer. En dat was toch wel opgevallen. Vervolgens zeg ik: “van een tweeling”. Op dat moment slaat bijna iedereen een hand voor z’n mond en krijgen we verschillende reacties van “oohh wat erg”, “ben je niet onwijs geschrokken?” tot aan “oh mijn god, jullie gaan het zo druk krijgen”. Toch vindt iedereen het hartstikke leuk en hebben tot nu toe al onze vrienden en familie nog aangeboden om te komen helpen. Dus dat wordt gezellig bij ons thuis als de kinderen er straks zijn.

We krijgen ook veel vragen… “Vind je het niet erg?” “Is het een- of tweeeiig?” “Heb je liever twee jongens of twee meisjes of een jongen en een meisje?” “Hoe gaan jullie dat allemaal doen straks?” En ook krijgen we veel reacties als: “gelukkig staan we niet in jullie schoenen”.

Als ik op alle vragen al een antwoord had dan waren we er al helemaal klaar voor. Maar dat zijn we nog lang niet en gelukkig hebben we nog zo’n 7 maanden te gaan om ons voor te bereiden en het avontuur gaat nu beginnen. We staan er tot nu toe heel nuchter in. Wij krijgen twee baby’s en worden tweelingmama- en papa!

Volgende keer vertel ik meer over mijn ervaringen van een tweelingzwangerschap en de vele bezoeken aan het ziekenhuis.