Waarom we behoefte hebben aan andere tweelingmoeders
Ik zie of spreek niet elke dag een andere tweelingmoeder, maar toch is het wel erg fijn als je even met een 'lotgenoot' kunt sparren over de opvoeding en alle uitdagingen met je tweeling. Want hoe lief andere mama's ook zijn, toch begrijpen ze het soms niet helemaal.
Vandaag had ik het geluk dat ik minimaal zeven andere tweelingouders tegen ben gekomen! We hadden Ouwehands Dierenpark op de planning staan en in de rij trof ik al de eerste tweeling. Nog geen vijf minuten later staan we naar de giraffes te kijken en jawel, er komt een tweelingwagen naast ons staan. De tweelingmama kijkt me aan: 'He, ben jij niet diegene van tweelingmama? Wat leuk, ik volg je! Erg herkenbaar je verhalen!' Ik vergeet soms dat mensen mij nu inderdaad kunnen herkennen van mijn blogs en ik lach even verlegen maar vind het ook super leuk. Want dat is waar ik het voor doe: andere (tweeling)mama's een platform bieden waar ze informatie kunnen vinden maar waar ze vooral herkenning en betrokkenheid voelen. Ze gaat verder: 'Jullie meisjes zijn toch ook in de Gelderse Vallei in Ede geboren?' Dat klopt! 'Onze meisjes zijn 22 november 2014 geboren en lagen na jullie meiden in dezelfde kamer.' Dit is zo toevallig en bijzonder. Maud en Femm zijn 10 november geboren en nadat zij eind november het ziekenhuis verlieten, hebben deze meisjes dus hun kamer 'overgenomen'. Wat is de wereld toch klein! We komen de meisjes met hun ouders nog een aantal keer tegen in het dierenpark en steeds kijken we elkaar begrijpend aan...
Ook tijdens onze vakantie op Curacao ontmoette we op het strand de tweelingouders van twee jongetjes. De jongens waren 21 maanden en heerlijk aan het spelen op het strand. Ik keek er eens naar terwijl ik continu achter onze meiden aan holde. Hoe kon het dat deze jongetjes toch zo rustig speelden en vlakbij hun ouders bleven? Ik doe toch iets verkeerd ;) Ik sprak de ouders kort (een gesprek voeren met een tweeling die je in de gaten moet houden, is haast onmogelijk) en de bekende 'ik-begrijp-je-helemaal-klik' was er weer. Een paar dagen later zitten we op het terras en een Antilliaanse vrouw komt naar ons toe en vertelt ons dat zij zelf ook een tweeling heeft van vier jaar. 'Druk he?', zegt ze. Ja, het is inderdaad druk maar we hopen dat het met het jaar makkelijker wordt. 'Nee hoor', is haar reactie. 'Ze staan altijd samen sterk en luisteren dus samen niet! Het is heel leuk maar ik vind het nog steeds heel druk.' Goed, de moed zakt me in de schoenen: het zal toch wel een keer rustiger worden?! Of moeten we echt wachten tot ze het huis uit zijn...
Vorige week was ik op een verjaardag, een huis vol kinderen en jawel: er was daar ook een andere tweeling. Twee meisjes van bijna 3 jaar. Ik kijk naar ze en bedenk hoe het over 1,5 jaar bij ons zal zijn. Ik had dus altijd het gevoel dat het steeds makkelijker wordt (al twijfel ik nu na het verhaal van die lieve Antilliaanse mevrouw). De tweelingmama vertelt mij over haar zwangerschap en bevalling, over de opvoeding... Met veel interesse en respect luister ik naar haar verhaal. Het is toch ook best wel wat: ineens heb je twee kindjes en daar moet je voor zorgen. Ook voor haar zijn het de eerste twee en we begrijpen elkaar dus volkomen.
Zo heb ik in drie weken tijd weer heel wat tweelingouders leren kennen. Ik kan je vertellen: voor onze meiden had ik nog nooit zoveel contact met 'vreemden'. Nu hoef ik de deur maar uit te stappen en ik heb contact. Uiteraard niet alleen met tweelingmama's maar ook met mensen die ook zo graag een tweeling hadden gehad en een tweeling te schattig en zo bijzonder vinden of mensen die je even willen laten weten dat het vast heel druk is en er zelf niet aan moeten denken, die voor jou beslissen dat je nu meteen klaar bent (er komt toch geen 3e?!) of zich afvragen of je niet bang bent voor nog een tweeling... Tsja, die mensen... die snappen de tweelingmama's nog steeds niet helemaal.
