Dag baby’s, hallo dreumes!
Met enkel wat dons op hun bolletjes lijken het écht nog baby’s. Maar laat je niet door die roze wangetjes en blauwe kijkers verleiden. Samen zijn ze goed voor 16 tanden, ieder zo’n 10 kilo, minimaal 4 huilbuien per dag, en nu de periode dat liggen ab-so-luut niet meer interessant is. Staan en zitten is wat de klok luid. Want liggen is voor baby’s en dat doen we dus niet meer. 11 maanden oud. En dit is nog maar het begin! Luiers omdoen begint zo onderhand een ware worsteling te worden en vesten en jassen doen we maar staand/zittend/hangend aan. We maken de commode al super leuk (vinden wij) om een speelbal boven ze te hangen en Eddy de Ezel en Sanne het Schaap naast ze neer te leggen. Dat werkt. Voor 1 minuut. Daarna willen ze toch echt weer recht op.
Maar wat ben ik stiekem blij met deze nieuwe periode die eraan komt. Ze maken dan niet altijd op een leuke manier duidelijk wát ze willen, maar ze kunnen eindelijk íets duidelijk maken. Ze zitten, kijken de wereld in, lachen meer, huilen minder, de ‘dada’ en ‘kakka’ kreten gallen door het huis en hun karakters beginnen zich flink te ontwikkelen. Het begint me al meer duidelijk te worden dat ik gewoon niet echt een ‘baby-moeder’ ben. Geef mij maar een paar flinke billen in die pamper en een bord groente in plaats van een klein breekbaar baby’tje waarmee we worstelen om 100 cc melk naar binnen te krijgen (anders komt ‘ie over een uurtje weer).
Wij kregen vaak te horen dat het eerste jaar een soort van overleven is met een tweeling. Dat heb ik gemerkt. Voor mij was het niet echt genieten, maar meer een periode van de-dag-doorkomen en weer de-nacht-in. Geen roze baby wolk maar meer tornado type 5. Gelukkig begin ik uit een diep dal op te krabbelen en kan ik nu wel de leuke dingen gaan zien van de jongens én het leven zelf weer.
Over zo’n 4 weken komt hun eerste verjaardag eraan. Ik kijk er echt al een beetje naar uit. We oefenen zelfs al iedere dag “hoera”! (Lees: hun handjes gaan omhoog als wij 30 keer keihard hoera roepen en overdreven armen in de lucht zwiepen.)
Af en toe lees ik dat moeders verdrietig zijn omdat het eerste jaar zo snel voorbij is gegaan. “Ze zijn zo’n korte periode echt klein, echt baby.” Tranen op de eerste verjaardag. Die tranen zal ik vast ook hebben, want je sluit een bijzondere periode af. Maar eerlijk gezegd ben ik een soort van ‘blij’ dat het eerste jaar straks voorbij is. Niet dat het de dag ná hun eerste verjaardag gelijk beter gaat, maar ons eerste jaar met de nodige medische kop zorgen, vele ziektes, gebroken nachten, het uren-urenlange gehuil en niet weten wat er aan de hand is, nee ik ga het niet missen. Ik kijk ook niet bepaald uit naar de terrible 2, de NEE-NEE-NEE fase etc.. maar als wij dat eerste jaar aan kunnen, dan gaan die komende jaren ook wel lukken. Vast niet altijd even makkelijk en straks weer andere zorgen, maar ik ben er aan toe en er klaar voor. Kom maar op tweede jaar.
