Wanneer de roze wolk verandert in een donderwolk...

Onze jongens zijn nu zo’n 9 maanden oud. De afgelopen 9 maanden waren niet bepaald een roze wolk voor ons. Meer een donderwolk van formaat orkaan waar zelfs een ervaren storm-trooper bang van zou worden.

Een periode waar hormonen, (over)vermoeidheid en karakter zwaar met elkaar in botsing kwamen. Het krijgen van een kind is niet niks, laat staan twee in één keer.

Toen ik zwanger was had ik de droom dat alles goed zou gaan. Twee gezonde baby’s die amper huilden, die zomers buiten in hun wandelwagen heerlijk zouden slapen, die het heerlijk vonden om op pad te gaan en elkaars beste vriendjes zouden worden. Gewoon makkelijke kinderen.

Dromen staan nooit gelijk met de werkelijkheid. We weten het, maar toch zijn die dromen zo fijn. Des te harder is de werkelijkheid als blijkt dat al die mooie gedachtes niet zouden uitkomen. De verwachtingen waren (te) hoog en de dromen vielen in duigen. De werkelijkheid was twee ‘huilbaby’s’ die niet sliepen waarvoor ik de zware verantwoordelijkheid voelde er dag- en nacht voor klaar te moeten staan. Want ik ben moeder geworden, ik moet er voor ze zijn. Ik heb voor het moederschap gekozen, dus dit is de zware last die ik moet dragen. Dit is het, dit zou het zijn. Dag Pauline, hallo moederschap. Wat het ook mag kosten, zelfs mijn eigen gezondheid. Maar daar klopt er natuurlijk iets niet. Met behulp van familie en man heb ik na 9 maanden zwoegen aan de handrem getrokken. Nu is het tijd voor mij. Het was als een vliegtuig die aan het neerstorten was. Ik moet eerst bij mijzelf het zuurstofmasker opzetten en dáárna pas bij mijn kinderen.

Het is niet makkelijk om een probleem te erkennen, toch is die eerste stap nu gezet. Ik werk eraan om beter voor mezelf te zorgen, om mijzelf niet achter alles weg te cijferen en vooral om verwachtingen en dromen los te leren laten. Prioriteiten stellen, beginnend bij mijzelf. Op het moment dat dat lukt ben ik waarschijnlijk wel een aantal maanden verder. Maar dat maakt niet uit, het kan met kleine stapjes vooruit en soms weer achteruit eigenlijk alleen maar beter worden.

En op het moment dat je er doorheen zit is het juist heel bijzonder om toch één van je kleine dromen werkelijkheid te zien worden. Na de avondfles en het instoppen van de jongens zagen we dat de handjes elkaar zochten door de spijlen van het bed. Twee grote glimlachen en licht gebrabbel, de vingertopjes raakten elkaar en het enige wat zij zagen was elkaar. Papa en mama bestonden niet meer op dat moment. Ik zag twee voldane en gelukkige baby’s die elkaars vriendjes waren. Dat is zo bijzonder. Puur tweeling geluk. Daar kan niets tegenop. Er zijn dagen geweest gevuld met tranen van vermoeidheid en verdriet, maar nu ook tranen van opluchting, tevredenheid, geluk en liefde. Dubbele liefde. Gelukkig zijn deze momenten er, zie ik ze en sta ik er bij stil. Daarom moeten we blijven dromen, want soms komen dromen toch wel uit.