Tweelingmama Nienke in Congo: 'Het is meestal veilig, maar soms even niet.'
Het veiligste plekje op aarde. Waar volwassenen niet mogen komen, waar kussens en dekens hun val breken als zij binnen komen rennen en waar zij liggend op hun buik, hun hoofden ondersteunend met hun handen, met zachte stemmetjes bezwerend met elkaar praten. Het veiligste plekje op aarde voor mijn dochters, is het rood met geel gestreepte Ikea circustentje dat zich in de speelkamer van ons huis bevindt. Met een vlaggetje erop. Wonend in Congo denk je niet te vaak na over veilig of onveilig. Het is meestal veilig, maar soms even niet. Dan mijd je een wijk, de omgeving van een ambassade, een studentenprotest in het centrum, een gevangenisuitbraak, of gewoon een uit de hand gelopen verkeersruzie. Je blijft even thuis of je rijdt even om. Het gelukkige toeval wil dat ons verblijf in Congo precies is gelegen tussen twee vier-jaarlijkse verkiezingen in. De meest onveilige periodes van de afgelopen zes jaar in Kinshasa, waren immers de verkiezingsperiodes. Waar gevochten werd in het centrum, waar geschoten werd vlakbij ons huis en waar doden vielen, het leger met scherp schoot, studenten protesteerden en de oppositie de mond werd gesnoerd. Wij waren er niet bij en zolang er geen gekke dingen gebeuren hier in Kinshasa, waar drie straten van ons huis, president Kabila woont, is het dus veilig en soms even niet. De enorme 'safe room' in ons huis is nog ongebruikt, de tralies voor onze ramen beginnen te roesten en zelfs de driedubbele sloten draai ik al tijden niet meer driedubbel dicht. Ook niet als ik alleen ben. Zelfs de kogel van een Kalashnikov die één van mijn dochters mij, in onze eerste maand hier, heel trots aanreikte, terwijl zij vrolijk door het gras in onze tuin kroop, ben ik al bijna vergeten. Maar veilig of niet, het blijft een kwestie van snel en verstandig anticiperen. Nooit marginaliseren, alert en waakzaam zijn. Mijn dochters maken zich er niet druk om. Die rennen in hun blootje, luidkeels 'brootje, brootje' roepend (ze kunnen de 'l' nog niet uitspreken) door het huis, trachtend te ontkomen aan het onvermijdelijke bad, waarin ik ze wil stoppen. De reden waarom ik ze - zogenaamd heel hard - achterna ren. Een dagelijks ritueel. Dan duiken ze met z'n tweetjes in hun tentje, waar ze veilig zijn voor mijn handen en waar ze veilig zijn met z'n twee. Hun veiligste plekje op aarde, hun 'safe room', is een Ikea circustentje. Een tentje in Congo. Wie had dat nu kunnen denken.
