Gastblogger Pauline: 'Twee baby's tegelijk hebben een behoorlijke impact op alles'
Beste drukke mama’s, goed dat jullie even wat tijd nemen om te ontspannen en een mijn blog voor tweelingmama.com te lezen! Ik ben Pauline, 31 jaar en heb twee kanjers van jongens: Max & Benja. Samen met mijn man proberen we de opvoeding zo goed mogelijk op ons te nemen en volgen vermoeidheid en vreugde momentjes zich in rap tempo af. Naast het ouder zijn werk ik 3,5 dag op kantoor en sta ik graag in de keuken om te koken. Met de komst van de jongens vind ik het super leuk om te experimenteren met de inhoud van de groentela en de staafmixer. Veel plezier met het lezen van de blog.
Ziek Het kan niet, het kan gewoon écht niet. Ik ben ziek. Waarom het niet kan? Het is weekend, ik hoef niet te werken. Lege agenda. Maar ons 24’hours baby hotel draait natuurlijk gewoon door. En twee afhankelijke baby's en ziek zijn kan gewoon niet. Bij het luier verschonen trapt Max in mijn buik. Ik voel mezelf koren, maar ga gewoon door met de luier. Bij het voeden spuugt Benja geitenmelk over mij heen. Dat stinkt enorm. Weer voel ik mijn maagzuur naar boven komen, maar ik slik het weg.
Wat onwijs zwaar is dit. Natuurlijk staan onze 2 jongens op plaats 1. Maar zelfs na ruim een half jaar kan ik nog niet helemaal aan het idee wennen dat ik niet meer op plek nummer 1 sta. Ik ben nu moeder van 2 baby’s, die tegelijk kwamen. Wie had dat ooit gedacht. Nu ik 30 jaar ben, en al zo’n 10 jaar volledig mijn eigen leven invul zoals ik het wil, zijn 2 baby’s een behoorlijke impact op alles. Vooral in tijden van ziekte, (over)vermoeidheid en sprongetjes in combinatie met tandjes. Niet meer ‘even’ blijven liggen en omdraaien 's morgens vroeg. Gaat mijn eigen wekker niet af, gaan de jongens wel af. En dat maal twee. Is de één niet ziek, mankeert de ander wel wat. Heeft de één een goede nacht, heeft de ander zin om gezellig bij papa en mama te liggen. Huilt de één om voeding, huilt dan ander zeer gepassioneerd mee. Wat een medeleven.
Zo was ik iemand met de lijfspreuk 'Red je eigen hachje', zo ben ik een zorgzame (probeer ik tenminste) moeder die altijd klaar staat voor haar kinderen. Zoveel kan er dus veranderen. Soms kan ik alle veranderingen nog niet helemaal bijbenen. Gelukkig sta ik er niet alleen voor.
Daar is ‘de man’. De man waar ik niet zonder kan. Vooral in tijden van ziekte, en dan zeker als ik de zieke ben! De man in mijn verhaal doet zeker niet onder in zijn vader-rol. Waar ik moet wennen aan de hele situatie van 2 baby’s en hun grote afhankelijkheid en de verantwoording die erbij komt kijken, neemt de man deze rol op zich alsof het een spijkerbroek is die al jaren in de kast ligt en dus precies past. Heel knap.
De man gaat er dus 's nachts ook uit wanneer dat nodig is. Dat is wel heel prettig nu ik ziek ben. Meer dan een subtiel trapje heeft hij niet nodig (de babyfoon hoort hij natuurlijk niet). Deze nacht was het helaas weer eens raak. Na een trapje in zijn zij loopt hij zonder te morren naar de jongens. Ik draai me nog eens om en hang over de rand van mijn bed, zoekend naar mijn emmer. Want nu is het even 'ik tijd' en heeft niemand me nodig. Ik omarm mijn emmer, doe mijn ding en vloek. Toch niemand die mij hoort. Heel even hoef ik alleen maar verantwoordelijk te zijn voor mijn zieke zelf en die gevulde emmer. Heerlijk.
