Wat als je zwanger bent van een eeneiige tweeling en keuzes moet maken…?

Lieve mama’s, ik ben een niet zo romantische roze wolk moeder. Mijn naam is Stephanie, getrouwd met Steven en samen hebben wij 3 slecht slapende prachtige dochters! Fieke is 5 jaar oud en de eeneiige tweeling Emily en Milou zijn 14 maanden oud.

Met Fieke hadden we de ergste beproeving qua slaapgebrek…, dachten we. Tot aan 3,5 jaar hadden we regelmatig nachtdiensten. Waarom? Geen idee. Alles geprobeerd. Dus hadden wij niet direct de wens voor een tweede kindje vlak na de komst van Fieke. Na een aantal jaar begon het toch te kriebelen op de juiste plekken. Maar wie had nou ooit kunnen bedenken dat dat een tweeling zou kunnen worden. Ik niet. Op mijn verjaardag, 21 mei 2014 kreeg ik de echo, het meest beslissende moment uit mijn leven tot dan toe. Mijn god, een tweeling?!!! De meeste moeders moeten twee weken wennen aan het idee, nou ik geloof dat ik er nooit aan gewend ben geraakt. Wat een drukte, planning en hysterie in het dagelijkse leven.

Na die eerste echo werd ik door het groeiverschil bij 9 weken al op de meeste risico’s gewezen, de echoscopiste was op z’n zachtst gezegd niet positief. Ik had een hoog risico om één kindje of allebei te verliezen. Ik wist niet meer wat ik moest voelen, was het blijdschap, angst, hoop of toch teleurstelling? Thuis heb ik staan huilen en zag ik mijn leven als een trein aan mij voorbij gaan… Wat is hier nu leuk aan? Ja, ze lijken straks op elkaar, maar als het zó moet.

Meteen werd ik doorverwezen naar een gynaecoloog die écht rocket science heeft gestudeerd met betrekking tot “prenatale screening”. In het AMC in Amsterdam begon de intensieve controle van mini en maxi, zo noemde ik ze in mijn buik, omdat de baby A héél groot was en baby B héél klein. TTS, klompvoetjes, te lage weerstand in de navelstreng? Het hele scala werd twee keer per week gedurende ruim een uur bekeken, inclusief CTG. Ook een ritje naar Leiden om te bespreken wat we willen als één kindje in de buik overlijdt of in de problemen komt, pffff keuzes! Alles om extreme vroeggeboorte te voorkomen. De gynaecologe was gelukkig erg kundig voor de kindjes. Voor mij als moeder? Daar was niemand mee bezig, achteraf ben ik daar heel erg boos om geweest. Want wie moest het hier tot een goed einde brengen? Zen blijven en termen als “je moet genieten” kon ik niet meer horen, want dat genieten is 6 maanden lang niet aan de orde geweest.

Verder hadden we voor mijn zwangerschap al een vakantie geboekt naar Mallorca, maar ik mocht niet van de gynaecoloog. Keuzes. Ze wilde wel een briefje schrijven voor de reisverzekering, maar ik wilde koste wat het kost gaan. Onze laatste vakantie met onze oudste die de invasie van tweelingzusjes zou krijgen. Dus via de zorgverzekering twee echo’s geregeld bij een privékliniek op Mallorca en wij gingen op pad. Eenmaal daar zette de gynaecoloog de 3D echo aan, zonder problemen of extra kosten. Dat heeft mij toch een paar memorabele echo foto’s opgeleverd! En gelukkig was alles goed.

Iedere week was weer een overwinning, ik hield rekening met 27 weken of eerder bevallen, dus vanaf week 25 was ik bang met een hoofdletter B. Ik durfde niet meer alleen te zijn. Maar het duurde en duurde en ik haalde zowaar de 32 weken grens. Ze zijn uiteindelijk 6,5 week te vroeg in relatief goede gezondheid geboren. De een was in gewicht de helft van de ander, 1598 gram en 2825 gram. Wat ’n verschil.

Ze leken ook helemaal niet op elkaar. Op internet zag ik van die ontzettend lieve tweelingfilmpjes, maar als ik ze bij elkaar legde als baby gingen ze heel hard huilen en in de nachten verstoorden ze elkaars nachtritme waardoor ik overdag met twee chagrijnige en doodvermoeide baby’s zat om over mijzelf nog maar niet te spreken . Wat een dilemma’s en…keuzes! Nog maar niet te spreken over de zoveelste interne verhuizing. Gedoe. En als je doodmoe bent, geen zin in.

De weg ernaartoe is heel zwaar geweest, maar sinds 10 november 2014 voel ik mij trotser dan ooit. Want ondanks voorgaande, heb ik het toch maar mooi geflikt! Nu ze 14 maanden zijn, bijna lopen en de interactie toeneemt lukt het mij om wat meer te genieten. Ze spelen nu al samen, iets wat je bij eenlingen totaal niet ziet. En ondertussen zijn ze maar mooi ontslagen bij de fysio en de kinderarts omdat het na een hal fjaar eigenlijk al best goed gaat met ze, ondanks het groeiverschil van 4 kg in gewicht en 4 cm in groei. Ze zijn nog steeds mijn mini en maxi. Laten we er dan met minimale slaap, maar maximaal van genieten!