- 15 nov. 2015
- 4 minuten om te lezen

Ik woon in Parijs...

Vrijdagavond 13 november.

Weekend! Het is al 21.15 uur en vriendlief zit nog steeds op kantoor… Tsja, die Parijse kantoortijden. Ik stuur hem een iMessage maar ik zie dat dit niet aankomt. Copy, paste naar zijn andere iPhone… komt ook niet aan. Ik ontvang een e-mail; ‘Ik heb slecht bereik hier. Voetbalwedstrijd Frankrijk – Duitsland vlakbij kantoor, teveel mensen zoeken bereik hier in de buurt.’ O ja, hij zit deze week op kantoor vlakbij Stade de France. Ik hoor in onze buurt vele voetbalsupporters in de sportcafe’s en gehorige appartementjes de longen uit hun lijf schreeuwen.

Na enige tijd besluit ik maar naar bed te gaan, vroeg slapen betekent een lange zaterdag. Wij gaan volgende maand naar Londen verhuizen en ik wil optimaal van de laatste weekenden in Parijs genieten want jemig, wat ben ik verliefd geworden op deze stad. Het meeste kijk ik nog uit naar het vervolg morgen op onze zoektocht naar de perfecte trouwringen, that’s gonna be fun!

Ping! BREAKING NEWS verschijnt op mijn iPhone; Shooting in the 11th district Paris. Ok, vreselijk nieuws maar op dat moment raakte ik nog niet in de stress… Drie weken geleden deed ik nog een stapje naar achter terwijl een man langs mij opliep al schreeuwend naar de overkant dat hij zijn geweer ging halen. Dàt gebeurde in onze bruisende en gezellige buurt in hartje Parijs. Naar is het en normaal vind ik het niet, maar je kan in deze stad nu eenmaal niet overal bang van worden.

Mijn telefoon begon al snel heel veel te pingen en ik realiseerde mij bij het woord aanslagen; oké, hier moet ik meer over weten. Terwijl mijn vriend, inmiddels thuis, zijn stropdas af doet leest hij ook het BREAKING NEWS “Ik kwam daar net langs!”. Alle vreselijke berichten bleven binnenstromen. De tv gaat aan, what is going on here?! Ik ben niet meer moe, ik ben klaar wakker, in shock. Alle telefoons en Ipads liggen inmiddels bij ons in bed. Dit kàn niet waar zijn…

De stad werd ineens doodstil. Dat realiseerde ik mij pas toen ik enkel nog sirenes hoorde. Het enige geluid in de stad waren die sirenes. De hele nacht heb ik ernaar liggen luisteren. Rond 7 uur begin ik te huilen, het dringt tot mij door; dit hadden wij kunnen zijn. Ik voel intens verdriet voor die mensen. Die mensen die daar waren, daar waar zij niet aan gevaar dachten. Terwijl ik tegen mijn vriend aankruip denk ik aan de angst en de pijn. Dit is verschrikkelijk, “Ik ben zo blij dat jij oké bent”. Ineens voelt het alsof wij ons midden in een oorlog bevinden. Ik zie online foto’s van een leeg, op militairen na, plein voor de Notre Dame “Kijk Matthieu, weet je nog dat wij altijd zo geïrriteerd waren omdat wij amper door de massa toeristen kwamen op onze scooter?” De tranen springen in zijn ogen, ook bij hem begint het door te dringen.

Het lijkt geschiedenis, alles is anders, Parijs is niet meer ons Parijs. Iedereen blijft binnen, hopend op het bericht dat we veilig zijn. Hopend dat dit niet waar is. Het is waar… onze stad, ons dagelijkse leven is aangevallen. Sirenes, continu, wetend dat het waarschijnlijk ambulances zijn waarin de slachtoffers naar de ziekenhuizen worden vervoerd.

Wij leven dat Parijse leven waarbij je regelmatig gaat uiteten en de gezelligheid opzoekt. De meeste slachtoffers zijn jonge mensen, net als wij. Ineens is het niet meer buitenshuis waar het fijn is, nee, binnen is het fijn. Wij samen, wij willen die kleine afstand tussen het drama en ons appartement nog even behouden.

Langzaam komt er meer informatie vrij, het wordt duidelijk dat er zal worden teruggevochten. Oorlog. “Matthieu, wij wonen midden in een oorlog. Dit huis hier, ons huis, midden in een oorlog!” Ik heb het meerdere keren herhaald.

Inmiddels woon ik lang genoeg in Parijs om het als thuis te ervaren. Ik wil niet terug naar Nederland, wat ik wel wil is mijn familie geruststellen. Ik wil dat zij weten dat wij oké zijn. Ik kan onmogelijk uitleggen hoe het hier nu is en voelt. Door met hen te praten realiseer ik mij dat de hele wereld in shock verkeerd. Ik heb zoveel lieve en mooie berichtjes uit Nederland ontvangen. Dat zijn mijn vrienden en familie… hartverwarmend.

Dit is niet iets waar enkel wij nu mee dealen, iedereen, ook mijn familie en vrienden in Nederland hebben verdriet. Ik wil hen een knuffel geven… hen troosten. Door dit alleen met mijn vriend te beleven kan ik mij op onze verwerking richten, wij begrijpen elkaar op dit moment als de beste. Wij zijn niet één van die slachtoffers die voor hun leven vochten en vechten, wij willen aan hen denken, al doet dat ontzettend veel pijn. Ik praat met mijn familie en vrienden in Nederland vooral over de feiten, met mijn vrienden en collega’s in Parijs over hoe nu verder. Hoe gaan wij nu verder in een stad waar een zwart gat in de tijd lijkt te zijn?

Mijn gedachten gaan uit naar alle slachtoffers en alle nabestaanden, en mémoire des victimes.