Wanneer je tweeling gaat praten...

Kinderen zijn eerlijk. Goudeerlijk kan ik je vertellen. Tsjonge, vanaf het moment dat Maud en Femm zijn gaan praten, krijg ik met regelmaat een rode kleur. Nee, dat is niet van de opvliegers (dat duurt hopelijk nog even) maar omdat ik op die momenten denk 'Zeg nu maar even niks'. Hoe klein onze meiden ook zijn, ze hebben alles door en kletsen de hele dag. Gezellig, maar soms dus ook even 'onhandig'.

Zo lopen we regelmatig langs een huis waar op de oprit een 45-kilometer auto staat geparkeerd. Maud en Femm hebben ongeveer een maand geleden samen bedacht dat dit een 'baby autoetje' is. De eerste keer schoot ik in de lach en vroeg ik hardop: 'Hoe bedenken jullie het?' Maar het zit er nu helemaal in en steeds als we er langs lopen (en geloof me, dat is heel vaak) roepen ze weer keihard 'Baby autoetjeeeee'. En was het nu van een puber die het stoer vindt om in zo'n autootje te rijden maar nee, het is van iemand die wel degelijk een handicap heeft. Ik hoop maar dat hij of zij binnenkort niet instapt en mijn twee schreeuwende en lachende meisjes voorbij hoort komen.