Hallo tweelingwereld!

Ergens in december 2015 kwam ik, samen met mijn moeder, bij de verloskundige voor een tweede echo. Mijn man zat in het buitenland voor werk. Op de eerste echo hadden we een prachtig kloppend hartje. Eentje. Na twee eerdere miskramen was het ook nu weer extra spannend. Toen het hartje klopte gingen de sluizen al open, wat een opluchting! Toen sprak ze de historische woorden: “Ik ga nog even verder kijken hoor”. Verder kijken? Naar wat dan? Ja hoor, daar klopte een tweede hartje. Voor vele meerlingouders waarschijnlijk een herkenbaar moment. Tranen met tuiten, van geluk welteverstaan. Het leek me geweldig, een tweeling. ‘Little did i know’. Ik heb mij geen moment zorgen gemaakt over de risico’s van een tweelingzwangerschap en dat was maar goed ook.

Direct na de afspraak stuurde ik de echofoto van onze twee garnaaltjes naar mijn man. Bellen ging niet vanwege slecht bereik. ‘Zo fijn dat het allemaal goed is’, stuurde hij. “Eh…. heb je goed gekeken?” Pas nadat zijn collega met ‘echo foto ervaring’ hem duidelijk had gemaakt dat er een tweeling op komst was, viel het kwartje. Ik kreeg een hele rits appjes. De tekst ging ongeveer zo: “Twee? Echt? Weet je het zeker? Pfffff. Maak je een grapje? Het zweet staat op mijn rug. Jeetje. Een tweeling?” Na een tijdje was hij aan het idee gewend gelukkig.

Daarna volgde de periode van kwaaltjes en complicaties. Want daar had ik toch wel te licht over gedacht. Die misselijkheid. Man, man, man. Alleen de gedachte aan een volle vuilniszak of een vaatwasser vol vieze vaat was genoeg om mijn maaginhoud omhoog te stuwen. Met 17 weken kreeg ik buikpijn, het leken weeën maar bleek later in het ziekenhuis nierstuwing te zijn. Nog nooit van gehoord, maar ik wens het niemand toe. Echt niemand. Ik mocht naar huis met zware pijnstillers, die ik, eigenwijs als ik ben, niet heb ingenomen omdat op de bijsluiter stond dat het niet geschikt was voor zwangere vrouwen. Een aantal bezoekjes aan de osteopaat heeft in mijn geval wonderen verricht.

Rond 18 weken nam de misselijkheid gelukkig af. Om vrolijk plaats te maken voor brandend maagzuur zodra ik mijn bed opzocht. Met 29 weken volgde een ziekenhuisopname inclusief weeënremmers en longrijping met daarna volledige bed- en bankrust. Gelukkig heb ik het weten te rekken tot 36,5 weken.

Wat heb ik genoten van de zwangerschap, ondanks alle complicaties. Serieus. Overal handjes, voetjes, bulten en bobbels, zo bijzonder! Ik had het voor geen goud willen missen. En al die extra echo’s vanwege mijn turbulente zwangerschap vond ik uiteraard geen straf. Zodra ik mijn twee kruimels zag bewegen, de handjes op elkaars hoofdjes zag liggen, was ik alle kwaaltjes op slag vergeten.

De flow van de navelstreng werd slechter van onze kleine meid dus werd het tijd om kennis te maken. Op 7-7-2016 zijn ze ter wereld gekomen. Sam met 2595 gram en Juliette woog 1890 gram.

Alle clichés zijn waar. De eerste huiltjes, wat was het bijzonder. Ik wist meteen ‘dit zit goed’. Juliette moest aansterken in de couveuse. Een drukke periode volgde. We mochten in het ziekenhuis blijven, daar hebben we erg mee geboft. Op speciale moeder-kind kamers. Dit is helaas niet voor veel mensen het geval. Belachelijk eigenlijk, ik pleit voor uitbreiding van deze kamers in elk ziekenhuis! Na twee weken mochten we naar huis, Juultje was nog geen 2 kilo maar ze deed het super goed. Onze kanjer.

Wat vonden we het druk, met name de eerste 10-12 weken. Al die voedingen, de huiluurtjes, verschonen, bezoekjes aan de kinderarts, consultatiebureau, fysio en de kraamvisite. We hebben zo geboft met alle hulp van oma, opa, familie, vrienden en buren. Maar het was ook zo bijzonder. Twee van die hummetjes naast elkaar. De geluidjes, de eerste lachjes, het kroelen. Het is voorbij gevlogen.

Ze zijn inmiddels drie jaar en ik kan zeggen dat we aardig geland zijn. Gewend aan onze rol als ouder, ons nieuwe leven met zijn vieren. En ik ervaar ruimte om te bloggen. Ik hoop jullie te vermaken met verhalen over onze ondernemende tweeling, de struggles, de grappige, bijzondere momenten en ik zal mijn praktische tips te delen. Want laten we eerlijk zijn, twee kinderen tegelijk kan praktisch gezien best onhandig zijn.

Mijn naam is Carina, trotse moeder van Sam en Juliette (3 jaar). Ik ben 37 jaar, creatief aangelegd en ik heb een enorme hekel aan bloemkool en strijken. En aan het opruimen van de puinhoop die de tweeling binnen no time kan maken.

Ik ben al ruim tien jaar samen met Yves. We wonen in Vlaardingen en houden van reizen, buiten zijn, met vrienden en familie dingen ondernemen en lekker eten.

Ik ben ook te volgen via Instagram.