Coronavirus haalt het 'wij-gevoel' naar boven
'Gezondheid is het allerbelangrijkste', is iets wat ik regelmatig zeg. Bewust of onbewust, maar vaak op het moment dat ik gezellig met een vriendin in een restaurant zit, met mijn vriend op een terrasje ben beland, met mijn kinderen in speeltuin ben of samen met collega's lunch.
Maar nu... nog nooit eerder stond ik zo stil bij gezondheid. Het begon allemaal met de film die afgelopen donderdagavond in het theater werd afgezegd. Nou ja, eigenlijk was het toen natuurlijk allemaal al begonnen, alleen was ik er nog redelijk nuchter onder (of relaxed of laconiek, hoe je het ook wilt noemen...). Dezelfde avond zat ik met een vriendin, waar ik eigenlijk mee naar de film zou gaan, een drankje te doen en spraken we over het coronavirus, de impact hiervan en hoe dit verder zou gaan. Was paniek echt nodig? Of viel het uiteindelijk mee?
We zijn nu een paar dagen verder en we weten dat het niet meevalt en dat er strenge maatregelen nodig zijn om de situatie te veranderen. Dus: geen borrel met vrienden vanwege een snotverkouden kind en meiden vrijdag al een dag thuis gehouden in verband met flinke hoestbuien. En nu... nu zijn de scholen en kinderopvang gesloten. Het is een onwerkelijke situatie en iedereen zit erin. Er heerst een 'wij-gevoel', meer dan ooit tevoren. Het leven ziet er ineens heel anders uit.
Het is een hele grote omschakeling. We zijn zo gewend om leuke dingen te doen, om naar buiten te gaan, om met mensen af te spreken... We genieten van weekendjes weg, vakanties, een etentje... Ineens moeten we terug naar de basis. We hebben uitgebreidere gesprekken aan tafel, we doen meer activiteiten in en rondom het huis en hebben nog nooit zoveel tijd met elkaar doorgebracht. Ik bel & facetime uitgebreid met vriendinnen en in plaats van samen met de meiden langs mijn opa en oma te gaan, ga ik even alleen langs om te kijken hoe het met ze gaat en of ik iets kan doen. Wie weet kan ik ook iets in de buurt betekenen? Want wij redden het uiteindelijk wel, maar ik maak mij zorgen om de ouderen en zieke mensen in onze omgeving, kwetsbare mensen in onze maatschappij.
Op werkgebied is het spannend, voor kleine ondernemers, ZZP'ers... De horeca is dicht, sportclubs... Ook ik ben ZZP'er en naast dat de maatregelen noodzakelijk zijn, hakken de deze er ook in. Het werkt door, voor iedere organisatie (neem KLM die ruim 1500 personeelsleden direct heeft ontslagen). Ik voel de druk maar weet ook dat iedereen in deze heftige, bizarre, bijna onwerkelijke situatie zit.
In deze zelfde situatie groeit de behoefte elkaar te helpen. Solidariteit wordt verspreid en online proberen mensen elkaar te vinden via de hashtag #coronahulp. Nog nooit was het zo belangrijk om niet individueel bezig te zijn maar juist voor en met elkaar: het 'wij-gevoel'. Met onze community Tweelingmama hoop ik ook dat we elkaar (op een positieve wijze) blijven inspireren. Dat we onze verhalen blijven delen, juist nu! Gezondheid is écht het allerbelangrijkste! Pas goed op jezelf en de mensen om je heen. Let's do this together.
Liefs, Wendy
