'Dat ene zinnetje heeft mij door de tropenjaren heen gesleept'

Rechts en links van ons hoor ik de laatste tijd veel babygehuil en gekrijs. Op de één of andere manier geeft mij dat een enorme rust. “Ze zijn niet van mij, ik hoef er niks mee!” Het is het geluid van onze tijdelijke buurbaby’s. Het brengt mij terug naar onze babytijd. Facebook geeft juist ook nu steeds herinneringen van negen jaar geleden. De meest schattige baby foto’s van Thijs en Barrie. Waar ik nu echt met weemoed naar terugkijk. God wat waren ze lief en wat is de tijd voorbijgevlogen. Ik kan het mij soms bijna niet meer herinneren, ik wou dat ik ze weer even in mijn armen kon houden… Oh wat mis ik die tijd……bijna…. maar nee toch echt niet!!

Ik weet nog wel dat ik af een toe huilend Hein opbelde aan het einde van de dag smekend of hij naar huis kon komen omdat ik na een dag baby’s voeden, luiers verschonen, naar bed brengen, boodschappen doen, eten koken en eigenlijk alle doodnormale huishoudelijke taken gewoon kapot was. Vaak had ik zelf nog niet eens gedoucht of gegeten. Gewoon geen tijd voor. Als de tweeling dan aan het einde van de dag tegelijkertijd weer krijsten en ik alles had geprobeerd, dan wist ik het echt niet meer. “Ik kan het niet! Dit houd ik nooit vol." Ten einde raad belde ik dan een vriendin, die twee jongens heeft die net iets ouder zijn, voor steun. Dat ene zinnetje wat zij tegen mij zei heeft mij door die eerste drie jaar heen gesleept: “Als je denkt dat je het niet meer aankunt, don’t worry, dan is het einde van deze fase in zicht en komt de volgende fase eraan en die is altijd beter dan de voorgaande fase!”

Het was een geweldige mooie tijd (achteraf) maar oh zo slopend! Ik wilde het ook nog eens perfect doen, dus tot 7 maanden borstvoeding gegeven, direct aan de borst, soms twee tegelijkertijd en tot het niet meer ging gekolfd. Geen potjes uit de winkel maar eigengemaakte groenteprutjes. Een hele diepvries vol, ook met moedermelk. Elke week maakte ik weer een verse lading.

De eerste 7 maanden was ik thuis. Ik wilde “genieten” van onze tweeling, de babytijd “bewust” meemaken. Maar het was overleven, geen tijd om bewust te zijn. Wij hadden echt geen moeilijke baby’s. Hoe dat kwam? Misschien wel doordat wij vanaf het begin de drie R’s van Regelmaat, Reinheid en Rust strak hanteerden wat de tweeling betrof. Tot bepaalde hoogte dan. Want ja, eten, drinken, wandelen in de wagen, slapen in eigen bedje, daar zat een strak ritme in. Maar echt niet elke dag schone kleren of in bad en het huis was een grote chaos. Tijd besparen waar wij tijd konden besparen en genieten van die kleine momenten tussen het drukke strakke schema in.

Jaloers was ik op ouders die hun baby makkelijk meenamen naar vrienden, etentjes, feestjes en restaurants. Wij kwamen niet verder dan tussen de slaapjes door genieten van het spelen met de jongens, de wandelingen en korte uitjes en weer hop naar huis. De deur uit gaan was altijd een hele onderneming. De luiertas met inhoud stond altijd klaar en was voorbereid op alles. Behalve die ene keer dat we verrast werden door een sneeuwstorm en 2 uur over een ritje deden van 10 minuten. Samen met 5 kinderen in de auto terwijl we geen extra drinken mee hadden genomen...

Na 7 maanden ging ik weer aan het werk. We vonden een fantastische gastouder aan huis. Zij was onze steun en toeverlaat tot aan onze verhuizing negen jaar later naar Bonaire! Het was bijna ontspannend om aan het werk te zijn. Thuis met de jongens ging de eeuwige triathlon door, op het werk kon ik rustig een gesprek voeren, een boterham eten en een kopje thee drinken en natuurlijk andere nuttige dingen doen. Het verbaasde mij hoe moeilijk ik de deur uit kon gaan maar dat, wanneer ik eenmaal de deur uit was, ik thuis ook echt los kon laten. Heerlijk!

Wat waren nou de belangrijkste factoren die ons door deze bijzondere hectische doch mooie tijd geholpen hebben? Natuurlijk Saskia, onze gastouder aan huis! En af ten toe hulp aannemen van familie en vrienden zodat wij het ons konden veroorloven een avondje of een middagje samen weg te gaan. Of even alleen er tussenuit knijpen zonder schuldgevoel. Als je als ouder weer helemaal opgeladen bent en weer even de rust hebt gevonden, dan heeft dat direct effect op je kinderen. Dus doen, doen, doen!

Nu we 7 maanden op Bonaire wonen moet ik weer aan deze tijd denken. Ook nu ben ik veel thuis met de jongens, elke dag zijn zij om 12.30 uit. In Nederland hadden zij hun eigen vriendjes in de buurt, hadden ze hun eigen dingen en gingen ze veel meer hun eigen gang. Hier zijn ze veel meer op elkaar aangewezen en op ons om dingen te ondernemen met vriendjes. Als tweeling kunnen ze elkaar flink in de haren zitten, de eeuwige strijd is nu misschien juist wel heftiger omdat ze zoveel meer bij elkaar zitten. Af en toe overvalt mij weer dat gevoel van wanhoop als ik de hele middag politieagent heb lopen spelen. Dan denk ik weer aan die wijze woorden; “Het einde van deze fase is in zicht, de volgende fase komt er aan!” Wat kan ik daarnaar uitkijken! En in de tussentijd ga ik een middagje vrij inplannen voor Hein en mij. Want dat is al weer veel te lang geleden. Ook hier wonende in het paradijs zijn momentjes voor jezelf en elkaar belangrijk.

Ik ben Masja (49 jaar) en moeder van Thijs en Barrie (9 jaar) en zelfstandig trainer, teamcoach en loopbaancoach. Al weer 15 jaar stiefmoeder van de kids van mijn partner Hein (53 jaar); Bibi (18 jaar), Rick (21 jaar) en Jasper (23 jaar). Hein is docent natuurkunde. Sinds augustus 2019 wonen wij met onze tweeling op Bonaire. Wij zijn te volgen op Instagram Sas_ta_bon en Masjavanloon zowel op insta als op facebook..