Peuterpubers: "'Even' is vier keer zo lang geworden"

“Breng jij ze even naar bed?​” “Ja, doe ik”. 'Even'... Dat woord heeft sinds de geboorte van onze tweeling een hele andere betekenis gekregen. ‘Even’ is vier keer zo lang geworden ten opzichte van ons leven zonder tweeling. Ik hield van 'even'. Even lekker doorpakken, even een kopje warme thee drinken, even iets regelen. ​

'Even' de tweeling naar bed brengen, om te gieren eigenlijk. ​

Het begint al op de trap. Zoon vraagt: “Mama, tillen?” Want ja, zeg nou zelf, wie wil er nu niet naar boven getild worden al knuffelend met mama. Meteen daarop volgt dochter: “Ik ook tillen!” Al knuffelend, giebelend en knorrend breng ik zoon naar boven en ga naar beneden om dit ritueeltje te herhalen.​

Eenmaal boven gekomen zie ik zoon dolenthousiast op ons bed springen. “Kom er af, nu! We gaan je kleren uit doen.” Gelukkig wordt mijn bevel meteen opgevolgd. ​

Ondertussen is dochter in het lege bad geklommen. “Kijk mama, ik in bad!” Zoon wil uiteraard meteen in bad klimmen, terwijl ik nog bezig ben met het uittrekken van zijn kleren. Het lukt me om hem op de wc te krijgen voor zijn avond plasje. “Even een luier pakken.”

Als ik terug kom in de badkamer (en geloof me, een luier pakken kan ik echt heel snel) ligt de halve wc-rol uitgespreid op de grond met ernaast een klein blond jongetje breeduit grijzend. Zoon beleeft er ongelooflijk veel plezier aan om de wc-rol een keiharde klap te geven. Zucht...

Dochter is nog droog aan het zwemmen in bad. Op zich wel fijn dat ze zich op 1 plek bevindt. Ik spreek zoon aan op zijn gedrag en ruim het wc papier op. Zodra zijn pyjama aan is klimt hij in bad. ​

Tijd voor dochterlief. Als ik op mijn hurken zit is dat kennelijk het signaal om te klimmen. Ik kan nog net voorkomen dat we samen achterover vallen. “Bijna vallen, mama.” Tja, hoe zou dat nou komen... ​Hup kleren uit, plassen en pyjama aan, ik ben weer tien minuten verder. ​

Tijd voor de mondverzorging. De tandpasta op de tandenborstel doen is van de een op andere dag een ding geworden. Lees een DING... bedenk nog even dat onze peuters door een of andere prepuberteit gaan. Dus als ik in een vlaag van verstandsverbijstering toch 'Even' zelf de tandpasta op de borstel doe, kan ik rekenen op een dubbele driftbui. “Neeeeeee, ikke zelluf doen”. Gevolgd door dramatische schwalbes waar menig voetballer nog iets van kan leren. Vandaag ben ik bij de les en laat ze zelf de tandpasta op de borstel doen. Er wordt enthousiast op de borstel gebeten en tandpasta doorgeslikt. ‘Napoetsen’ is mijn oplossing. Ze proberen hier regelmatig onder uit te komen, maar ik ben onverbiddelijk als het om ‘napoetsen’ gaat. Kin in de houdgreep en ik poets die kleine tandjes 'even' echt schoon. ​

"Mama, ik heb poept." Uiteraard! Dat is toch echt het lekkerst in een schone luier. Ik verschoon zoon en laat dochter achter in de badkamer. Dom natuurlijk. Als ik terug kom staat zij enthousiast de douchecabine te poetsen met haar tandenborstel. “Kijk mama, ik sjoonmaken”. Dus...​

Het voorlezen van een boekje is een rustmoment. Discussie over wie het boek mag kiezen is voorbij omdat dochter de ene dag mag kiezen en zoon de volgende dag. Ook prima te gebruiken als variatie op de geheugentrainer van Max. ​

De laatste hindernis is aangebroken. Ze beleven er beiden plezier aan om het ‘slaapmuziekje’ aan te zetten. Dus als de een het heeft aangezet drukt de volgende gewoon weer 12 keer tot hij/zij bij dat ene juiste muziekje is aangekomen. Hier de discussie over aangaan heeft me onlangs een driftbui van een half uur opgeleverd.

Dan hebben we nog de Nijntje wekker, ‘Ouders hoop in bange dagen’. Als dochter de ogen van Nijntje professioneel heeft gesloten moeten ze weer open zodat zoon ze ook dicht kan doen. Ik zet stiekem mijn vinger al iets eerder op het knopje zodat het net 'even' wat sneller gaat. ​

Ze liggen allebei. “Mama, kikker nog bed. En ijsbeer. En skippykoe. En…” “Nope..., leuk geprobeerd maar daar gaan we niet aan beginnen”. Dan volgt een laatste knuffel waarbij ik bijna in bed getrokken word. Een kus, een 'ik hou van jou' en een “slaap lekker” en dan natuurlijk nog een knuffel waarbij ik ook dit keer mijn acteertalent van het ‘bijna in bed vallen’ moet aanspreken, want dat is “glappig”. Nog een kus, een “ik hou van jou” en een laatste “slaap lekker” en mijn avond is begonnen. ​Al is het best aanlokkelijk om linea recta naar bed te gaan. Nog even springen op ons bed en dan lekker slapen. Want dat is toch best 'glappig'.

Mijn naam is Carina, trotse moeder van Sam en Juliette (3 jaar). Ik ben 37 jaar, creatief aangelegd en ik heb een enorme hekel aan bloemkool en strijken. En aan het opruimen van de puinhoop die de tweeling binnen no time kan maken.

Ik ben al ruim tien jaar samen met Yves. We wonen in Vlaardingen en houden van reizen, buiten zijn, met vrienden en familie dingen ondernemen en lekker eten.

Ik ben ook te volgen via Instagram.