Tweelingzwangerschap: "Er is altijd een weg van angst naar vertrouwen."

'Je denkt dat je hier bent omdat er iets mis is, maar ik zie toch echt twee hartjes kloppen.’

Wat?? Huh?? Hoe kan dat nou? Twee?

Een moment van grote verbazing. We kijken van elkaar naar het scherm en naar de verloskundige. Haar lach is enorm. Het is dus geen grapje. Misschien is het zelfs wel geweldig... Ja, dat is het! Twee hartjes, dit is fantastisch!

Op deze zondagmiddag start voor mij het tweelingmoederschap. Ik ben pril zwanger, en een uur eerder dacht ik nog dat er iets goed mis was. Ik mocht meteen komen voor een eerste echo, zodat we duidelijkheid zouden hebben over wat er in mijn buik aan de hand was. Dat daar twee kleine minimensjes rondzwommen, was het allerlaatste wat ik had kunnen vermoeden.

Na wat uitleg over tweelingen (1 of 2 eitjes, 1 of 2 vruchtzakken, dunne of dikke scheidingswand) stuurt de verloskundige ons door naar het ziekenhuis. Blijkbaar zijn we nu een medisch geval. Dit betekent dat een aantal wensen een andere vorm gaan krijgen, en dat het een kunst wordt om met de artsen op één lijn te komen.

Het beeld dat ik voor ogen had, was thuis bevallen, misschien wel in bad? Dat wordt nu het ziekenhuis, die keuze is snel gemaakt. De eerste gesprekken met de gynaecoloog zijn nog algemeen, en we zijn telkens vooral benieuwd of die twee kleintjes het nog goed doen. Ik vind het spannend of ze echt allebei gelijk groeien en ontwikkelen, maar dat blijkt elke keer zo te zijn.

Vol vertrouwen kijk ik uit naar de mijlpalen, die niet iedereen vanzelfsprekend behaalt:

26 weken, levensvatbaar!

32 weken, in m’n eigen ziekenhuis bevallen!

37 weken, ze mogen komen, maar elke dag bij mij groeien ze nog een beetje!

Intussen worden de artsen een beetje bang. Een tweeling moet met 38 weken worden gehaald, en gedurende mijn zwangerschap wijzigt dat protocol naar 37 weken. Recent onderzoek wijst uit dat dat het beste is. Dus als die datum wordt bereikt, is het nodig om een inleiding te plannen. Zo ontstaat er een kloof tussen mijn eigen vertrouwen, en de angst voor risico’s en complicaties bij een tweelingzwangerschap en –bevalling.

Ik kan er niet goed mee uit de voeten. Elke week ben ik dolblij dat ze nog niet te vroeg zijn geboren, en dan zou het straks moeten worden geforceerd? Ik twijfel niet aan de kunde en ervaring van de artsen, en ze denken op alle mogelijke manieren mee. Maar ik wens ook niet te twijfelen aan mijn eigen gevoel, aan de natuur, aan mijn trappelende kinderen.

Na elk gesprek ga ik wankelen. Doe ik onszelf wat aan door te willen afwachten tot de baby’s aangeven wanneer het hun tijd is? Maar ik ben toch een individu, en geen statistiek? Ben ik eigenwijs ten koste van mijn kinderen? Of is het mijn intuïtie die spreekt: ‘leef in vertrouwen, niet in angst’. Natuurlijk begrijp ik dat er van alles mis kan gaan, ik zie tweelingmama’s met heel vervelende complicaties en omstandigheden. Maar vanuit angst wordt mijn verkramping en daarmee het risico nog groter. Dat kan toch niet de bedoeling zijn?

Daarnaast zijn er veel tweelingmoeders die spontaan of met medische reden te vroeg bevallen, of die zo op hun tandvlees lopen dat ze al voor de 37 weken smeken om te worden ingeleid. Dat is voor artsen dagelijkse kost, hun referentiekader. Ik voel me echter prima, geniet van elke minuut. Ieders verhaal is anders, en ik wil graag dat van mezelf schrijven zonder mee te moeten in andermans ervaringen.

Na de mijlpaal van 37 weken besluiten we, in overleg met de gynaecoloog, om alles per dag te bekijken. Ik voel dat het maken van mijn eigen keuzes me de kracht geeft om elk scenario aan te kunnen. Ik ben me zeer bewust van alles wat ik voel, en creëer zoveel mogelijk rust, ter voorbereiding op de komst van de kleintjes.

Uiteindelijk wordt met ruim 39 weken alsnog een inleiding gepland. Misschien is het dan toch lang genoeg geweest. Maar zoals mijn gevoel al zei, volgen de kinderen precies hun eigen plan. Een paar dagen eerder kondigen ze zich aan, en zien na een spontane, vrij probleemloze bevalling het levenslicht. Ze hebben voldoende kracht om meteen aan de borst te drinken, zijn goed op gewicht en zo gezond als een vis.

We zijn dolgelukkig!

Inmiddels zijn we ruim 2 jaar verder, maar de periode van de zwangerschap blijft helder in mijn herinnering. Telkens als ik mijn eigen pad weer kwijt ben, kan ik terugdenken aan die laatste weken: er is altijd een weg van angst naar vertrouwen.

Ik ben Loes, mama van twee prachtige meiden (2017). Mijn passie voor bewustwording, persoonlijke groei en schrijven combineer ik door mijn gedachten en ervaringen te delen op www.bewusterleven.nu. Ik wens anderen te inspireren dicht bij zichzelf te blijven, hun eigen kracht te voelen, en liefdevol te verbinden met anderen. Want dat gun ik mezelf ook. Een betere wereld begint bij bewuster leven.