Bregje moest zonder partner bevallen
Bregje deelt elke zes weken haar verhaal als tweelingmama. Dit keer over haar bevalling.
De baby’s hadden het na 36 weken nog steeds erg gezellig daarbinnen, dus ‘de datum’ werd bepaald. De datum waarvan ik hoopte dat ik hem enerzijds niet zou gaan halen, al was iedere dag veilig in de buik wél mooi meegenomen voor de jongens.
Ten eerste zag ik onwijs op tegen een inleiding. Bij onze dochter hebben ze tijdens het tweede deel van de bevalling een infuus aangekoppeld met oxytocine, omdat de boel stagneerde. Het resultaat: een verschrikkelijke weeënstorm, heel veel kots, een oh zo gevreesde knip, vaccuumpomp, en twee liter bloedverlies. En natuurlijk een wolk van een dochter. Maar van die horror bevalling heb ik zeker zes weken bij moeten komen. En die tijd, had ik dit keer niet.
Oscar moest namelijk kort na de geboorte van de jongens voor drie weken naar Frankrijk toe, om op te treden met zijn illusieshow Magic Unlimited. Normaliter gaan de kinderen met dit project mee, maar omdat de jongens nog zó klein waren en ook nog geen paspoort hadden, bleef ik met de kinderen thuis in Spanje. Dus iedere dag die we samen hadden als gezin van vijf, was welkom.
Maar goed, d-day kwam dichterbij. Op maandagavond vierden we nog vrolijk de verjaardag van mijn schoonvader, Hans Kazàn. En ook de rest van de week vloog voorbij. Op donderdagavond had ik nog stille hoop dat ze zich misschien die nacht spontaan zouden melden. Maar diep van binnen wist ik wel dat dit ijdele hoop was. Het was nog té rustig in mijn buik. Bovendien maak ik 'treuzelbaby’s'. Onze dochter wist het immers ook tot 42 weken vol te houden.
Vrijdagochtend, we brengen Skyler naar haar oom en tante. Zij zullen oppassen in de tijd dat wij in het ziekenhuis verblijven. Het laatste ritje als gezin van 3, wat een bizar moment! Om 8 uur moet ik me in het ziekenhuis melden. Op zich voel ik me best relaxed. Tot ik het kamertje van de gynaecoloog binnenkom en ze me de "ziekenhuispyjama" geeft en het infuus gaat prikken.
Ineens slaat de stress toe en begin ik te huilen. Het besef dat ze nú echt gehaald gaan worden, en wat als het straks weer van 0 naar 100 gaat in korte tijd? Door de spanning lukt het niet direct om het infuus goed te prikken. Maar de gynaecoloog stelt me helemaal gerust. Wat een lieve vrouw! In het meest gunstige geval heb ik ’s middags al mijn baby’s in mijn armen. In het slechtste geval zal dit pas morgenavond zijn.
Helaas, de ontsluiting is niet ver genoeg om de vliezen te breken of een infuus oxytocine te starten. Dus wordt er een veter met medicatie naar binnen geduwd en word ik gestript. Wat een naar gevoel! Het lange wachten begint en we krijgen het advies om vooral flink te lopen. De eerste uren verstrijken en op wat krampjes gebeurt er weinig.
De avond valt in. We vermaken ons prima en hebben inmiddels het hele ziekenhuis een paar keer doorgelopen. We besluiten een hapje te eten in de ziekenhuiskantine waar we de gynaecoloog ook zien zitten. Ze kijkt ons aan dus ik geef haar een dikke duim. Gaat prima hier!
Aan het eind van de avond checkt ze of er al vordering is. Twee centimeter. De veter wordt verwijderd en we krijgen het advies te gaan slapen. Morgenvroeg om 9:00 starten ze met het infuus.
Na het ontbijt mag ik naar de verloskamer. De verloskundige stelt zich voor en hangt me aan het CTG. Ook prikt ze de vliezen door. Nu gaan we echt beginnen. Na een poosje wordt het infuus met oxytocine aangesloten wat gedurende de dag verhoogd wordt.
Langzaam maar zeker voel ik me ook in mijn bubbel wegzakken. De krampjes worden steeds meer venijnig en uiteindelijk kan ik het echte weeën noemen. Jeetje wat doet dat zeer! De verloskundige komt binnen en vraagt of ik een ruggenprik wil. Maar dat wilde ik nog niet. Het infuus wordt opgehoogd en ineens krijg ik het te kwaad. Ruggenprik! NU!