"Met onze tweeling vertrokken we naar Bonaire"

“Het kan niet, gaat niet lukken op zo’n korte termijn. De kinderen, je ouders en je werk dan?” Ondanks alle redenen om het niet te doen, ondanks dat we dachten dat gaat het ons nooit zou gaan lukken om in zo’n korte tijd alles geregeld te krijgen, deden we het toch en lukte het ons: in twee maanden tijd gooiden wij het roer om, verkochten alles in Nederland en vertrokken naar een tropisch eiland waar we een paar maanden eerder voor het eerst geweest waren.

Ik ben Masja (48 jaar) en moeder van Thijs en Barrie (9 jaar) en zelfstandig trainer, teamcoach en loopbaancoach. Al weer 15 jaar stiefmoeder van de kids van mijn partner Hein (53 jaar); Bibi (18 jaar), Rick (21 jaar) en Jasper (23 jaar). Hein is na een carrière switch nu alweer 10 jaar docent Natuurkunde.

In maart dit jaar gingen we 10 dagen naar Bonaire om daar onze zoon Rick op te zoeken die daar een jaar als Kok werkzaam was. Voor het eerst in 10 jaar was het mogelijk om weer eens met zijn tweeën op vakantie te gaan. We konden de tweeling goed achter laten bij familie, alles liep voor hen soepeltjes door en zij hadden elkaar! Dus met een heel gerust hart gingen we het avontuur tegemoet.

Het moment dat we uit het vliegtuig stapten, riep Hein “Hier wil ik wonen!”. Ik riep nog “Joh, je hebt nog niks gezien!” Wij zijn duikers, wij houden van de zee en alles wat er mee te maken heeft: zeilen, kiten, surfen, zwemmen, het leven bij de zee. Dus ja, we konden onze lol op. Maar het was meer dan dat wat ons trof.

Het eiland heeft ons hart gestolen: de mensen, de sfeer, de eenvoud. We zaten in de zesde versnelling toen we aankwamen en toen we weggingen zaten we in de tweede. Het idee van 'zouden we hier willen wonen', bleef door ons hoofd spoken. Een oude wens herleefde. Is het mogelijk?

Ik ben opgegroeid in het buitenland, ben diverse keren verhuisd. Het heeft zijn voordelen en nadelen, maar het heeft mij zeker verrijkt, mijn blik verruimd en gemaakt tot wie ik ben. Die ervaring wilde ik altijd graag meegeven aan onze kinderen. Hein riep dan, “Als ik in het buitenland ga wonen dan op een tropisch eiland!”.

Tot nu toe zat het er gewoon niet in. Onze grote kinderen stimuleer ik om ervaring op te doen door te reizen, te studeren of werken in het buitenland. “Zo kan het ook”, dacht ik.

Ik was nooit zo honkvast, maar hoe ouder de kinderen werden, zowel de tweeling als de grote kids, hoe meer ik zag hoe fijn het is om in een stabiele omgeving op te groeien. Alle buurtkindjes kennen, meegroeien met de juffen en de kinderen op school, vaste clubjes krijgen, jaarlijkse evenementen delen en een vaste vriendengroep krijgen. Daarnaast was ik de afgelopen vier jaar druk bezig geweest mij als zelfstandig ondernemer te vestigen en de zaken liepen steeds beter. Mijn drang naar het buitenland vervulde ik door internationale werkomgevingen op te zoeken en Amsterdam is een wereldstad dus dat lukte goed. Ik genoot van het succes en de samenwerking met collega’s. Mijn behoefte aan wonen in het buitenland was zeer ver weggezakt.

Tot dat moment dat Hein riep: “Hier wil ik wel wonen!”. Bij terugkomst schoten we weer in de zesde versnelling en ik voelde mij machteloos dat ik die “rat race” niet kon stoppen en niet terug naar de tweede versnelling kon. Alle voornemens om bewuster met de kinderen bezig te zijn en aandacht te geven, sneuvelden binnen een week.

Hein sprak het als eerste uit en zei; “Ik zou serieus wel op Bonaire willen wonen!”.

En zo kwam het dat hij eind maart een open sollicitatie de deur uit deed, zo van “laten we kijken waar het schip strand”. Eind mei hadden we een concreet aanbod.

Tja, en dan ga je denken, hoe gaan we dit doen? Wat betekent dit voor de kinderen? Hoe vertellen wij dit de kinderen? Zowel de grote als de kleine. De grote hadden we meegenomen in onze ideeën. Alle drie reageerden ze hetzelfde; “Pap, leef je droom, we zijn trots op je dat je het avontuur aangaat. Gaaf, doen! We komen naar jullie toe!"

Met de tweeling was het een ander verhaal. Thijs is dyslectisch, heeft groep 3 over gedaan. Hij heeft afgelopen schooljaar in groep 4, vreselijk zijn best gedaan. Hij heeft een heel jaar een intensief dyslexie programma gevolgd en was klaar voor groep 5. Barrie had eindelijk zijn draai gevonden in groep 5, genoot van de geschiedenis en aardrijkskundelessen en van zijn nieuwe voetbalteam. Ze raakten steeds meer geworteld op school en in de gemeenschap.

Thijs heeft grote oren, hoort alles en zei af en toe “ik wil niet verhuizen naar Bonaire!”. “Waarom niet?” “Omdat er geen klimmuur is, Sinterklaas daar niet komt en mijn vriendjes daar niet zijn!” Duidelijke taal.

Uiteindelijk hebben we ons goed laten informeren door de juffen en de dyslexie juf. Hein heeft de tweeling verteld dat Papa een droom heeft; wonen en werken op een tropisch eiland, waar je elke dag kunt zwemmen in de zee, surfen, duiken en kiten. Ik heb ze verteld dat ze elke dag om half één uit zijn en mama hun elke dag ophaalt en altijd thuis is. Dat was eigenlijk al genoeg. Thijs riep: “Dus het is elke dag woensdag!”

Inmiddels zitten we 3 maanden op Bonaire en hebben wij een huis gekocht. Hoe gaat het met de jongens op de nieuwe lokale school? Vanwege het 100 jarig jubileum van de KLM was er een tekenwedstrijd uitgezet. Kinderen van alle scholen konden meedoen, de hoofdprijs waren 2 vliegtickets naar Nederland. Thijs: “Mama, ik wil wel winnen maar ik hoef de prijs niet, die geef ik wel aan Barrie. Ik hoef niet terug naar Nederland.” Barrie; “Ik ook niet!”. Dat zegt alles….

Wij zijn te volgen op Instagram Sas_ta_bon en Masjavanloon zowel op insta als op facebook.

In de volgende blogs zal ik meer ingaan op onze ervaringen tot nu toe met de tweeling en de wellicht typische tweeling thema’s die wij tegenkomen.