De kraamweken met een tweeling

Het is alweer even geleden maar ook ik had kraamweken na de geboorte van de tweeling. Totaal andere weken dan toen Max geboren was. Ten eerste had ik nu een keizersnee gehad, ten tweede had ik twee baby’s gekregen en ten derde had ik nog een peuter rondlopen.

De eerste week ging nog wel, lang leve de kraamhulp, familie en vrienden die graag willen helpen en ondersteunen. Totaal ook nog geen last van slaapgebrek in die eerste week, want ’s middags mag je nog lekker meeslapen met de ukjes. En ook de rest van de dag lag ik veel op bed met de meiden want dit was voor mijn herstel toch echt het beste.

Week twee is al wat pittiger ook al ben je blij dat je huis weer van jezelf is, want hoe geweldig de kraamhulp ook is, maar ze doet sommige dingen gewoon net even anders. Vriendlief had deze week vrij genomen want ik was nog niet in staat om Max te verzorgen en ook het einde van de dag was zwaarder dan verwacht. Gelukkig hadden we hulptroepen ingeschakeld en hoefden we ons nog niet druk te maken over eten koken! Heel ideaal, ik raad het je echt aan om te vragen aan vrienden en familie, of wie er dan ook zijn hulp aanbiedt.

Het einde van de tweede week was echt even heel zwaar. Mijn wond deed megapijn, Max was hysterisch aan het huilen en de tweeling was ook onrustig. Het enige wat ik kon was huilen, huilen, huilen en me een ontzettend slechte moeder voelen. Ik kon niet tot nauwelijks bewegen, voeden was een hel vanwege borstontsteking en het feit dat ik nu niet eens in staat was om zelf voor mijn kindjes te zorgen maakte het er allemaal niet beter op. Ik kon niet bedenken dat het ooit nog beter zou worden.

Om elf uur ’s avonds heb ik de verloskundige gebeld, deze ging overleggen met de gynaecoloog en ik kreeg nog extra pijnmedicatie voorgeschreven, deze is mijn vader gaan halen en mijn beste vriendin is gekomen om de nacht bij Max te slapen.

Vriendlief en ik sliepen samen met de meiden in de woonkamer omdat ik de trappen nog niet op kon en wij badkamer en toilet beneden hebben. Uiteindelijk na het innemen van de medicijnen konden we redelijk rustig de nacht in. De volgende dag heeft vriendlief op zijn werk nog een weekje vrij gevraagd. Ook het besluit genomen dat borstvoeding toch echt niet ging werken. Ik wilde te graag alles doen dus ik moest een compromis met mezelf sluiten. Maar 16 voedingen per dag, aandacht geven aan Max en ook nog lichamelijk herstellen, het was te veel van het goede. De meiden zullen het na 16 dagen zonder borstvoeding moeten doen L

Flesvoeding was ook goed genoeg, ik had het tot nu toe goed gedaan en daar mocht ik trots op zijn, toch?

Week drie ging een stuk beter dan week twee, ik had het gevoel dat het ooit wel weer goed zou komen met mijn lijf en zelfstandigheid. Kleine stukjes wandelen buiten met de meiden, Max en vriendlief lieten ook weer wat licht aan de horizon zien. Ook zijn we weer boven gaan slapen, met de meiden bij ons op de kamer. Het einde van de week kon ik ook al rustig naar de stad wandelen, heel kort een winkel door en dan weer naar huis. Langer dan drie kwartier aan de wandel was nog niet aan te raden, maar op deze manier kon ik in ieder geval één keer per dag even een boodschapje halen en dat was ook wel nodig want vriendlief zou volgende week weer gaan werken.

Week vier was voor mij de eerste week dat ik besefte dat ik twee kindjes had van al bijna een maand oud. Hoe bizar!!!! En dan ook nog een peuter die het allemaal nog wennen vindt. Ik kon Max nog steeds niet tillen (wordt echt afgeraden na een keizersnee) dus ons leven speelde vooral af in de woonkamer waar verschonen op de eettafel gebeurde. Max klom dan via zijn stoel zelf op tafel en hoppa al weer klaar.

Ik denk dat we de eerste zes weken dan ook niet aan tafel hebben gegeten want deze lag continu bezaaid met een aankleedkussen, luiers, doekjes, speelgoed, kleertjes voor de meiden. Zeg maar gerust, alles wat je normaal op een commode en in een linnenkast hebt liggen op de babykamer.

In week vijf was er de eerste keer consultatiebureau. Weer een hele nieuwe ervaring met twee baby’s, maar we hebben hem goed overleefd (lees: blog tips voor CB). Max bleef thuis met zijn oma en vriendlief ging mee dus alle aandacht voor de meiden. Deze week was ik de zooi in huis helemaal zat en hebben we zoveel mogelijk spullen van de kinderen weer naar boven gedaan en alleen het hoognodige beneden gehouden (een aankleedkussen, twee stapels luiers, drie setjes schone kleren, vier pakken billendoekjes).

En toen was daar week zes, de week waarna ik weer alles mocht! Nog steeds had ik de opruimkriebels dus vriendlief naar de Ikea gestuurd om een voorraadkast te kopen voor in de keuken. De meeste simpele kast die je kunt bedenken maar waar lekker veel in kan. Normaal draai ik mijn hand er niet voor om, zo’n kast in elkaar zetten. Nu heb ik er een halve dag over gedaan haha. Misschien was dit nog net iets te veel van het goede. Gelukkig was ik in goed gezelschap van de meiden die heerlijk in de wipstoel zaten te kijken naar mijn geklungel.

En toen was daar de controle in het ziekenhuis. Alles zag er goed uit, het was goed gegaan en ik had twee mooie kindjes erbij! Terugkijkend op de voorgaande weken had ik niks willen missen want het maakt me tot wie ik ben. Een blije, trotse mama van twee prachtige meiden en een geweldige jongen. We nemen de dagen zoals ze komen, met een lach en een traan.

Liefs Eva