BAM-moeder met een tweeling: 'Ik had altijd al een grote kinderwens'
Ik ben Carlijn (37), trotse tweelingmoeder van Neele en Juune. Ik geef je een kijkje in de keuken van het BAM-moederschap.
Van jongs af aan had ik een grote kinderwens. Op mijn achttiende zei ik al dat als er geen man zou komen, ik alleen voor een kindje zou gaan. Toen wist ik natuurlijk niet dat ik vijftien jaar later ook daadwerkelijk die weg zou bewandelen. Af en toe kwam er wel een Prince Charming voorbij, maar uiteindelijk bleken ze nooit zo charmant te zijn als ik in eerste instantie dacht. Op mijn 33ste besloot ik het traject in te gaan om via een zaaddonor proberen te zwanger te worden; het zogenaamde BAM-moederschap. Nu vind ik de term BAM enigszins misleidend, in tegenstelling tot de feministische bam-moeders in de jaren zeventig, ben ik niet bewust alleen. Dat ik geen relatie heb is gewoon zo gelopen.
Nadat ik de diverse mogelijkheden had overwogen: een bekende, via via, internet of de spermabank, koos ik voor een donor van de spermabank. Gelukkig is anoniem donoren niet meer mogelijk in Nederland waardoor mijn kinderen later persoonsgegevens van hun biologische verwekker op kunnen vragen. Vooralsnog doen we het met de gegevens die in het donorpaspoort staan. Na officieel lichamelijk en psychisch goedgekeurd te zijn, kwam ik op de wachtlijst van een jaar terecht. Na dat jaar was ik aan de beurt en nu ging het gebeuren!
Twee jaar, ontelbare ovulatietesten en echo’s en veel hormoonspuiten en teleurstellingen later, bleek ik zwanger. Na drie weken had ik sterke vermoedens dat het een tweeling zou zijn en bij de eerste echo werd mijn vermoeden bevestigd. De een feliciteerde mij, een ander wenste me sterkte en weer een ander vroeg zich af waar ik aan begon. Zelf was ik in de wolken. Vroeg ik me voordat ik zwanger werd nog wel eens af of ik het aan zou kunnen, tijdens mijn zwangerschap verdween dat helemaal: deze meiden werden aan mij toevertrouwd, zo moest het zijn. Na een zwangerschap van 36 weken zien mijn wonders Neele en Juune gezond en compleet op oudejaarsdag het levenslicht in een operatiezaal.
Inmiddels zijn we bijna acht maanden verder en is het leven mooier en drukker dan ooit. Ik geniet ontzettend van mijn meiden, die vanaf dag één zowel uiterlijk als innerlijk weinig op elkaar lijken. Iedere ochtend word ik begroet door twee lachende dames en ’s avonds kus ik twee warme slapende meisjes goedenacht. Maar het is ook druk, tijd voor mezelf is er nauwelijks, mijn huishouden is een ramp en bovendien werk ik vier dagen want de hypotheek moet ook gewoon betaald worden. De dagen dat ik thuis ben, zijn voor de kinderen, dan is het leven net iets relaxter. Tijdens hun slaapjes doe ik vluchtig het huishouden.
Op mijn werkdagen is het na het werk rennen en vliegen. Zo ook deze dag. Ik haal de meiden van de opvang en als we om 17.30 uur thuiskomen leg ik de meiden in de box en pak alles erbij om aan het avondeten te beginnen. Mijn kinderen hebben duidelijk andere plannen met mij, ze zijn bekaf en huilerig en willen vooral even bij mama plakken. Met z’n drietjes kruipen we op de bank, even samenzijn en aandacht voor elkaar hebben. Om 18.30 uur is het tijd voor de fles en hierna leg ik Juune in de box, zodat ik Neele naar bed kan brengen. Terwijl Neele over de commode rolt, want stilliggen is zo saai, hoor ik haar tweelingzus beneden huilen. Even zakt de moed me in de schoenen en voel ik me door vermoeidheid geïrriteerd raken. Ter compensatie geef ik Neele een extra knuffel, leg haar in bed en loop naar beneden om Juuntje op te halen. Ook zij krijgt haar pyjama aan en gaat zonder morren naar bed. Kusjes, knuffels en slapen. Als ik weer beneden kom zie ik de nog te schillen aardappels en groente liggen op het aanrecht. Ik eet maar weer een boterham, bedenk me dat ik in ieder geval geen eten hoef te kopen voor morgenavond en stort neer op de bank. Aan mijn voeten staan twee volle wasmanden met nog op te vouwen was en her en der ligt speelgoed en andere troep. Het is duidelijk tijd om naar bed te gaan.
