‘Mijn moeder en ik zijn allebei tweelingmama van prematuren’
De decembermaand ligt alweer achter ons. Zoals altijd vliegen de meest mooie en gezellige dagen voorbij. Nu is het tijd voor een nieuw jaar, wat zal 2016 ons gaan brengen? Ik wens jou, lieve lezer, al het moois en geniet van de bijzondere momenten, groot en klein. Zelf kijk ik uit naar de belevenissen samen met ons gezin, naar nieuwe uitdagingen op werkgebied, naar het bloggen en dat ik nog meer mag betekenen voor tweelingmama’s via deze blogsite. Ik heb dromen, groot en klein maar ben ook tevreden met waar ik nu sta, waar we nu zijn. Ons gezin met twee meisjes, dat is een enorme rijkdom. Kom maar op 2016, ik ben er klaar voor!
4 januari, vandaag vieren wij de verjaardag van mijn moeder. Ze wordt 56 jaar en is dus nog een jonge oma. Om precies te zijn: een jonge tweeling oma maar ook tweelingmama. Mams en ik zijn allebei tweelingmama. Hoe bijzonder is dat?! Ruim 27 jaar geleden werden mijn zusje en broertje geboren, ik was (en ben!) als grote zus van een tweeling erg trots op ze. Het zijn vechtertjes, al vanaf het hele begin. Met 31 weken werden zij geboren en hebben toen veel moeten doorstaan: nog geen gerijpte longetjes, zuurstofgebrek en hartproblemen. Ook de jaren daarna lagen zij met regelmaat in het ziekenhuis.
Dit ben ik samen met zusje en broertje in ziekenhuis, ze zijn daar 2 weken oud en ik mag ze voor de eerste keer vasthouden. Ik was hier 3,5 jaar oud.
Mijn moeder en ik zijn dus allebei mama van prematuren. We weten wat het is en hoe het voelt om met vroeggeboorte te maken te hebben. Tijdens mijn zwangerschap was ik ook blij en vooral opgelucht toen ik de 31 weken had gehaald en elke week die erbij kwam streepte ik af. Uiteindelijk zijn onze meiden met 34 weken geboren. Zij hadden een andere start dan mijn zusje en broertje, met gerijpte longetjes en daardoor minder zorgen. Minder zorgen, want vroeggeboorte betekent altijd zorgen: sondevoeding, hartbewaking, couveuse… hoe gaan ze zich verder ontwikkelen? En al die slangetjes, infuusjes, piepjes van de monitoren… Nee, een roze wolk is anders.
Toch verandert er ook veel in 27 jaar tijd: zo lag ik samen met mijn meiden in een suite op de couveuseafdeling, een kamer met een bed voor mama en twee couveuses voor de kindjes, die suites waren er 27 jaar geleden niet. Wij hebben in het ziekenhuis een mooie fotoreportage laten maken door Earlybirds Fotografie, in de tijd dat mijn zusje en broertje zijn geboren waren zulke initiatieven er niet… Zo anders, maar toch ook zo hetzelfde: tweelingmama worden was, is en blijft bijzonder. Oma en mama zijn trots op alle kids. Want ze doen het allemaal goed, kleine & grote kanjers! M’n zus en broer zijn ondertussen 27 jaar en staan midden in het leven: mijn ‘broertje’, ruim 1.95 meter, woont samen in Den Haag en mijn zusje woont samen in Parijs, gaat over een week naar Londen verhuizen en trouwt dit jaar in Zuid-Frankrijk. Kleintjes worden groot ;)
En vandaag vieren we dus oma’s verjaardag en moeten we ook nog een bezoekje brengen aan het consultatiebureau. Ik ben benieuwd hoe hard onze meisjes gegroeid zijn. Het gaat snel, zo hebben we deze week de eerste echte schoentjes voor buiten gekocht. Maatje 20 en 21, hoe schattig! En nu maar hopen dat ze ook weer niet te hard groeien want het zou toch heel fijn zijn als de schoentjes een paar maandjes mee kunnen gaan. Nee mensen, het is niet 2 voor de prijs van 1. Dat weten mijn moeder en ik maar al te goed. Het is gewoon alles maal twee, de mooie momenten, de knuffels, de lachjes, de zorgen, de huiltjes maar vooral dubbel geluk!
Ben jij ook mama van een prematuur kindje? Hoe heb jij deze periode ervaren? Hoe ging/ga je er mee om?
(Beeld: Pinterest)
