Waarom zwanger zijn en genieten niet altijd goed samen gaan...

Ik switch van de eerste stapjes, naar de bevalling en van een fotoshoot thuis naar de ziekenhuisperiode van onze meisjes… Ik weet het, er zit totaal geen structuur in mijn blogs. Eén grote chaos, net als hoe het hier thuis meestal gaat ;)

Vandaag ga ik terug in de tijd en neem ik je mee naar mijn zwangerschap. Ik pak mijn ‘9 maanden dagboek’ erbij en wat meteen opvalt is dat ik maar weinig heb opgeschreven. Normaal gesproken vind ik het heerlijk om te schrijven, maar tijdens mijn zwangerschap was het al een hele opgave om een pen vast te houden. Ruim 7 maanden heb ik weinig tot geen energie gehad, ben ik misselijk geweest en was ik oh zo blij met alle online babywinkels zodat ik de deur niet uit hoefde voor alle inkopen.

Als ik nu terugkijk denk ik: tsjonge, wat zonde dat ik niet echt heb kunnen genieten van de oh zo bijzondere zwangerschapstijd. Het niet lekker voelen begon namelijk al heel vroeg. Na de eerste maand had ik al het gevoel dat mijn buik was ‘uitgerekt’. Ik had pijn maar kon het nog niet verklaren: het was nog zo vroeg. De verloskundige gaf aan dat het al bandenpijn kon zijn, maar dat dit inderdaad heel vroeg is. Op het moment dat ze dat zei, dacht ik: het zullen er toch geen twee zijn?!

Zoals ik jullie eerder vertelde zijn mijn broertje en zusje ook een tweeling en zit het dus in de familie. Ik raakte in de stress, zat uren op Google om ook maar iets te vinden waaruit bleek dat mijn ‘symptomen’ wel eens zouden kunnen aanduiden dat ik een tweeling in mijn buik had. Mijn vriend verklaarde mij voor gek en zei dat ik het los moest laten. ‘Ja, tweelingen komen voor in je familie. Maar dit slaat toch altijd een generatie over?’ Ja, dat is ook zo maar toch vertrouwde ik het niet. Ik vertelde tegen één vriendin wat er in mijn hoofd om ging en de weken tot de echo waren zenuwslopend. Dan is het zover: 13 mei 2014 hadden we de eerste echo. Allebei kijken we gespannen naar de echo (al hadden we geen idee waar we nou eigenlijk naar moesten kijken), totdat de verloskundige alleen maar ‘Oh…’ zegt. Ik zeg: ‘Wat is er?’ ‘Nou, ik zie hier een kloppend hartje en hier nog eentje! Gefeliciteerd, jullie krijgen een tweeling! Wat leuk, ik vergeet jullie nooit meer want dit is de eerste tweeling die ik ‘ontdek’. Van harte!’. Ik krijg de slappe lach krijg van de zenuwen. Tegelijkertijd denk ik: en ik vergeet jouw ook nooit meer… Een tweeling, help! Ik roep tegen mijn vriend ‘Zie je nou wel!’ en hij zit alleen maar voor zich uit te staren niet wetend hoe hij moet reageren. Twee weken lang zijn we in de war geweest en moesten we aan het idee wennen. Daar kwam ook bij dat ik mij niet lekker voelde. In mijn dagboek staat onder het kopje ‘Klachten & kwaaltjes’ ook structureel: extreem moe, pijn en misselijk.

Gelukkig probeerde ik van de goede dagen dubbel te genieten en vertelde ik maar niet tegen mensen hoe ik mij daadwerkelijk voelde want hallo, ik was zwanger van een tweeling! Hoe mooi en bijzonder is dat?! Ja, een tweeling is geweldig bijzonder maar het beangstigde mij ook, hoe gaan we het allemaal doen? En: hoe zorg ik dat ik deze twee kleine mensjes goed en gezond op de wereld zet? Ik had nog een lange weg te gaan…

Bij 16 weken zwangerschap gingen we 10 dagen naar Corfu. We zouden eigenlijk een rondreis in Amerika gaan maken, hadden alles al voor mijn zwangerschap geboekt maar de gynaecoloog vond dit geen goed plan en daarom hebben we deze reis geannuleerd. Maar goed ook, want ik had er niet aan moeten denken om een wandeling door de Grand Canyon te moeten maken of een hele dag in de auto te zitten. Maar goed, ondanks dat ik op Corfu ook ziek werd (een voedselvergiftiging kon er ook nog wel bij…), was het goed om even bij te komen en grotendeels heb ik liggen slapen.

Bij 15 weken ging ik al minder werken. Ook al wilde ik nog zo graag, het lukte gewoonweg niet. Dat vond ik overigens heel frustrerend: je hoofd wilt van alles maar je lijf werkt totaal niet mee. Ik denk dat ik mij daar bij week 22 pas bij neer heb gelegd. Ik werd die week niet goed in de auto en ben naar het ziekenhuis gebracht. Veel last van harde buiken en een lage bloeddruk. Gelukkig deden de kindjes het goed maar met de boodschap ‘Neem rust’ ging ik weer naar