Waarom zwanger zijn en genieten niet altijd goed samen gaan...
Ik switch van de eerste stapjes, naar de bevalling en van een fotoshoot thuis naar de ziekenhuisperiode van onze meisjes… Ik weet het, er zit totaal geen structuur in mijn blogs. Eén grote chaos, net als hoe het hier thuis meestal gaat ;)
Vandaag ga ik terug in de tijd en neem ik je mee naar mijn zwangerschap. Ik pak mijn ‘9 maanden dagboek’ erbij en wat meteen opvalt is dat ik maar weinig heb opgeschreven. Normaal gesproken vind ik het heerlijk om te schrijven, maar tijdens mijn zwangerschap was het al een hele opgave om een pen vast te houden. Ruim 7 maanden heb ik weinig tot geen energie gehad, ben ik misselijk geweest en was ik oh zo blij met alle online babywinkels zodat ik de deur niet uit hoefde voor alle inkopen.
Als ik nu terugkijk denk ik: tsjonge, wat zonde dat ik niet echt heb kunnen genieten van de oh zo bijzondere zwangerschapstijd. Het niet lekker voelen begon namelijk al heel vroeg. Na de eerste maand had ik al het gevoel dat mijn buik was ‘uitgerekt’. Ik had pijn maar kon het nog niet verklaren: het was nog zo vroeg. De verloskundige gaf aan dat het al bandenpijn kon zijn, maar dat dit inderdaad heel vroeg is. Op het moment dat ze dat zei, dacht ik: het zullen er toch geen twee zijn?!
Zoals ik jullie eerder vertelde zijn mijn broertje en zusje ook een tweeling en zit het dus in de familie. Ik raakte in de stress, zat uren op Google om ook maar iets te vinden waaruit bleek dat mijn ‘symptomen’ wel eens zouden kunnen aanduiden dat ik een tweeling in mijn buik had. Mijn vriend verklaarde mij voor gek en zei dat ik het los moest laten. ‘Ja, tweelingen komen voor in je familie. Maar dit slaat toch altijd een generatie over?’ Ja, dat is ook zo maar toch vertrouwde ik het niet. Ik vertelde tegen één vriendin wat er in mijn hoofd om ging en de weken tot de echo waren zenuwslopend. Dan is het zover: 13 mei 2014 hadden we de eerste echo. Allebei kijken we gespannen naar de echo (al hadden we geen idee waar we nou eigenlijk naar moesten kijken), totdat de verloskundige alleen maar ‘Oh…’ zegt. Ik zeg: ‘Wat is er?’ ‘Nou, ik zie hier een kloppend hartje en hier nog eentje! Gefeliciteerd, jullie krijgen een tweeling! Wat leuk, ik vergeet jullie nooit meer want dit is de eerste tweeling die ik ‘ontdek’. Van harte!’. Ik krijg de slappe lach krijg van de zenuwen. Tegelijkertijd denk ik: en ik vergeet jouw ook nooit meer… Een tweeling, help! Ik roep tegen mijn vriend ‘Zie je nou wel!’ en hij zit alleen maar voor zich uit te staren niet wetend hoe hij moet reageren. Twee weken lang zijn we in de war geweest en moesten we aan het idee wennen. Daar kwam ook bij dat ik mij niet lekker voelde. In mijn dagboek staat onder het kopje ‘Klachten & kwaaltjes’ ook structureel: extreem moe, pijn en misselijk.
Gelukkig probeerde ik van de goede dagen dubbel te genieten en vertelde ik maar niet tegen mensen hoe ik mij daadwerkelijk voelde want hallo, ik was zwanger van een tweeling! Hoe mooi en bijzonder is dat?! Ja, een tweeling is geweldig bijzonder maar het beangstigde mij ook, hoe gaan we het allemaal doen? En: hoe zorg ik dat ik deze twee kleine mensjes goed en gezond op de wereld zet? Ik had nog een lange weg te gaan…
Bij 16 weken zwangerschap gingen we 10 dagen naar Corfu. We zouden eigenlijk een rondreis in Amerika gaan maken, hadden alles al voor mijn zwangerschap geboekt maar de gynaecoloog vond dit geen goed plan en daarom hebben we deze reis geannuleerd. Maar goed ook, want ik had er niet aan moeten denken om een wandeling door de Grand Canyon te moeten maken of een hele dag in de auto te zitten. Maar goed, ondanks dat ik op Corfu ook ziek werd (een voedselvergiftiging kon er ook nog wel bij…), was het goed om even bij te komen en grotendeels heb ik liggen slapen.
Bij 15 weken ging ik al minder werken. Ook al wilde ik nog zo graag, het lukte gewoonweg niet. Dat vond ik overigens heel frustrerend: je hoofd wilt van alles maar je lijf werkt totaal niet mee. Ik denk dat ik mij daar bij week 22 pas bij neer heb gelegd. Ik werd die week niet goed in de auto en ben naar het ziekenhuis gebracht. Veel last van harde buiken en een lage bloeddruk. Gelukkig deden de kindjes het goed maar met de boodschap ‘Neem rust’ ging ik weer naar huis.
Daarnaast kreeg ik in de 27ste week van mijn zwangerschap te horen dat onze meisjes erg klein waren. Ze zaten op/onder de ondergrens en de vraag was of mijn placenta wel ‘goed werkte’. Vanaf dat moment viel ik in de ‘hogere risico groep’ en moest ik elke 10 dagen naar het ziekenhuis. Het enige wat ik kon doen was rust houden. Ik vond het maar spannend maar probeerde niet in de stress te schieten, dat werkt natuurlijk averechts. Maar je moet het maar doen: rustig blijven, rust houden, genieten, terwijl er twee te kleine kindjes in je buik groeien, je onder de ‘hoge risico zwangerschappen’ valt en je alles behalve lekker voelt.
Ondertussen spaarde ik al mijn energie om toch ook nog leuke dingen tekunnen doen: het bedenken van het geboortekaartje, een verrassende babyshower, een lieve vriendin bezoeken… Vaak was het één afspraak per week en dan weer flink bijtanken voor de volgende. Eigenlijk kan ik het mij nu niet meer voorstellen maar zo ging het wel. Gelukkig waren er ook zeker de mooie en goede momenten hoor en elke keer was ik trots dat we weer een weekje verder waren.
Tegen de 30ste week werd de pijn ook erger. Ik kwam bij een bekkentherapeut terecht maar de kleine dingen zoals een vaatwasser in- en uitruimen en het bed opmaken lukte mij niet meer. De trap op en af was ook een uitdaging. Ik lag soms 3x per dag in bad omdat ik dan het minste pijn had. Ondertussen kreeg ik ook last van extreme maagzuur en eten werd dus ook lastiger (terwijl ik normaal gesproken heel erg van lekker eten houd ;). Steeds vaker keek ik uit naar het moment dat onze meisjes er zouden zijn. Ik was moe, en wist niet of mijn placenta nog wel voor voldoende voedingsstoffen zorgde zodat mijn kindjes konden blijven groeien. Wanneer weet je of je kindjes beter af zijn in je buik of in de couveuse?
Rond de 34ste week van mijn zwangerschap raakte een goede kennis van ons ernstig gewond bij een ongeval en overleed een paar dagen later. Op 5 november 2014 was de begrafenis, ik was erbij en leven en dood stonden ineens zo dicht bij elkaar. Want op diezelfde avond braken mijn vliezen en werd ik naar het ziekenhuis gebracht.
Gelukkig kan ik zeggen dat bij ons alles goed is gekomen: onze meisjes zijn met 34 weken geboren. Inderdaad twee hele kleine prematuur kindjes van net 1600 gram en 1900 gram. Eigenlijk deden Maud en Femm het vanaf het begin goed. Sterke dametjes die na een week uit de couveuse mochten en na drie weken mee naar huis. Ja, op 10 november 2014 veranderde ons leven volledig, maar ik kon de wereld weer aan! Ondanks de ook zware bevalling van uiteindelijk 5 dagen, wist ik direct dat ik dit aan kon. Ik zeg altijd: ‘Ik ben niet gemaakt om zwanger te zijn, maar wel om een trotse en (hopelijk) goede tweelingmama te zijn’.
Natuurlijk ben ik ook benieuwd naar hoe jij je (tweeling)zwangerschap hebt ervaren? En heb je nog zwangerschapstips voor andere toekomstige mama’s?
Liefs, Wendy
