De eerste maand met een tweeling: eten, voeden, slapen
In de eerste blog van Loes vertelt zij over haar tweelingzwangerschap en de weg van angst naar vertrouwen. In deze blog schrijft ze over de eerste maand met haar tweeling.
Het plan dat ik tijdens de zwangerschap maakte was helder: Een maand lang alleen maar eten, voeden en slapen.
Als burn-out-ervaringsdeskundige en met een belabberde conditie, wist ik dat ik na de bevalling alles op alles zou moeten zetten om rust te nemen. De lat moest laag liggen, liefst een meter onder de grond. Vanuit mijn bed zou ik iedereen om me heen instructies geven, en zorgen dat ik me alleen om mezelf en de baby’s zou hoeven bekommeren. Geen eten koken, geen boodschappen doen, geen wassen draaien, en al helemaal niet gaan stofzuigen of poetsen. Manlief had een maand verlof, en daarna zouden we wel weer verder zien. Zo, alles in kannen en kruiken. Dacht ik.
De bevalling verliep goed, de baby’s waren kerngezond en mochten meteen naar huis. Een zegen, want dat is niet altijd vanzelfsprekend. Maar zelf was ik een wrak. Mijn hele lijf deed pijn, ik was volledig uitgeput, en ik kon letterlijk m’n bed niet uit. Voordat ik zelf kon opstaan, mocht ik het ziekenhuis niet verlaten. Met dit scenario had ik geen rekening gehouden, maar ik moest er het beste van maken, dus liet ik me graag nog een paar dagen in de watten leggen. Maaltijden werden bezorgd, de verpleegkundigen hielpen fantastisch met de borstvoeding, en dankzij de familiekamer mochten we als gezin ook de nachten samenblijven. Meteen werd me duidelijk dat het een zware kluif was om zonder energie voor twee baby’s te zorgen. Ik sliep bijna niet, en knapte maar langzaam op. Toen ik na 3 dagen door de kamer kon schuifelen, mocht ik thuis in mijn eigen bed gaan liggen.
Lieve help, wat was er veel werk te doen met die schattige kleine meisjes! Dit hadden we echt enorm onderschat. 20x per dag een luier verschonen, tegelijk of apart voeden, kruiken verwarmen, bedjes opmaken, baby’s troosten, huid-op-huid liggen, in badje doen, uit- en aankleden, spuugdoeken zoeken, en ga zo maar door. De eerste avond thuis zaten we pas om 23:00 uur te eten. Met ieder een baby op de arm. Daarmee was de toon gezet.
Dag en nacht waren we in de weer met één of beide meisjes, en als ze eindelijk even tegelijk sliepen, ploften we uitgeput neer. Met teveel adrenaline om te kunnen slapen, maar te weinig energie om voor onszelf te zorgen en andere zaken te regelen. Geboortekaartjes sturen, uitzoeken welke kleertjes de juiste maat hebben, de container aan de weg zetten; alles moest wachten. Kraamvisite hielden we noodgedwongen op afstand, en wie toch kwam kreeg een mand vouwwas in handen en mocht zelf thee zetten en beschuitjes smeren. We hadden amper handen vrij om cadeautjes uit te pakken, en de stapel post met felicitaties bleef nog lang ongeopend liggen.
Al snel had ik in de gaten dat ik voorlopig 0,0 tijd voor mezelf zou hebben als ik het niet zou opeisen. Dus naast de basis van eten-voeden-slapen gaf ik mezelf er een taak bij: elke dag douchen. Een half uur. Met de deur op slot. En een imaginair bordje ‘niet storen’. Ook al had papa armen tekort om de kleintjes tegelijk te troosten tijdens mijn me-time, ik móest even tot mezelf komen om niet gillend gek te worden in dit circus dat plotseling 24/7 geopend was.
Gelukkig hadden we een geweldige kraamhulp, maar ondanks haar 25 jaar ervaring had ook zij even tijd nodig om de boel draaiende te krijgen. Ze kwam meteen in actie door een ledikantje in de woonkamer te plaatsen, zodat mijn territorium boven soms een paar uurtjes kindvrij was. Zij zag mijn noodzaak aan rust. Op advies van de verloskundige mocht ze tot de 10e dag blijven, zodat ze ons nog zoveel mogelijk uit handen kon nemen.
Aangezien ik daarna nog steeds niet veel meer kon dan mezelf naar de badkamer slepen en een beetje op de bank hangen, gingen we over op drastischere maatregelen: kant-en-klaar-maaltijden, boodschappen laten bezorgen, en een huishoudelijke hulp inschakelen. Deze reddende engel kwam per direct wekelijks alles poetsen, bedden verschonen, de was doen, en de ontplofte keuken op orde brengen. Zo was tenminste een halve dag per week het hele huis spik en span. De rest van de tijd liet ik dat volledig los.
Weet je wat ik eigenlijk nodig had gehad voor mijn eigen gezondheid en herstel? Een maand vakantie op een tropisch eiland. In mijn eentje. Met elke dag een duik in zee, een uitgebreide ontspanningsmassage, onbeperkt verse vruchtensappen, en veel slaap. Maar ja, dat was gezien de situatie uiteraard niet mogelijk en wenselijk. Alles voor de kinderen, zullen we maar zeggen.
Toch probeerden we met alle interventies dat eilandgevoel wel zo dicht mogelijk te benaderen. Ik ben dankbaar dat ik het vermogen had om alle controle los te laten, en me over te geven aan wat zich aandiende sinds de komst van de tweeling. Terugkijkend op de eerste maand zie ik dat we doodmoe waren, maar dolgelukkig. We hebben genoten van onze eerste tijd als gezin samen.
Ik vraag me weleens af of ik me beter had kunnen voorbereiden, of dat we dingen anders hadden moeten doen. Maar ik denk dat mijn plan voor ons perfect heeft uitgepakt: Eten-voeden-slapen-douchen, en verder alles uit handen geven. Dat ik fysiek bijna volledig uitgeschakeld zou zijn, hadden we niet kunnen voorzien. Maar met de juiste mindset hebben we gedaan wat in onze macht lag, om ons leven als tweelingouders goed te starten.
Ik ben Loes, mama van twee prachtige meiden (2017). Mijn passie voor bewustwording, persoonlijke groei en schrijven combineer ik door mijn gedachten en ervaringen te delen op www.bewusterleven.nu. Ik wens anderen te inspireren dicht bij zichzelf te blijven, hun eigen kracht te voelen, en liefdevol te verbinden met anderen. Want dat gun ik mezelf ook. Een betere wereld begint bij bewuster leven.
