Ik ben altijd alles kwijt en knettermoe!

Toen ik mijn tube tandpasta in de douche zette en de tandenborstel met tandpasta terug in de kast, en mijn mobiel in de prullenbak vond (godzijdank had ik het geluid aan staan), wist ik het zeker... Mijn zwangerschapsdementie is nog niet voorbij.

Maar kan dat? Ik bedoel... Maud en Femm worden bijna 5 jaar. Maar het lijkt maar niet over te gaan: mijn stel hersenen zijn ergens tijdens die zwangerschap voor een deel 'verdwenen'. In ieder geval, zo lijkt het. En als ik met een aantal vriendinnen praat, ook moeder, herkennen ze dit. "Waarom ben ik toch altijd alles kwijt?" "Ik ben nog altijd knettermoe!". Na onze klaagzang concluderen we dat we de liefste kindjes op de wereld hebben gezet, dat dit ook niet niks is (he, zo'n bevalling hakt er echt wel even in) en dat het echt wel vooral heel erg genieten is. Met nadruk op 'echt wel heel erg'.

Toch vraag ik mij af hoe het toch komt? We leven natuurlijk in een tijd waarin we als moeder veel moeten maar ook veel willen. We staan altijd 'aan', gemiddeld werken we 20 uur per week en hebben weinig ruimte om te herstellen na een zwangerschap. Ik zie het vooral ook bij mensen die een tweede (of derde, vierde...) kindje krijgen: nadat de kraamhulp weg is, moet je het zelf doen met een huppelende, krijsende of op de grond liggende (ik-ga-niet-mee- NEE!) peuter en je baby van net twee weken oud.

En dan stuit ik op een artikel van Ouders van Nu. Moeder en knettermoe? JA! Grote kans dat je lijdt aan postnatale depletie, Postnatale wat?! Ik krijg het benauwd van dit woord maar lees dan ook direct dat zeker 50% van alle moeders hier last van heeft. Gelukkig! Dus ik lees rustig verder:

"Je voelt je soms een hamster in een rad: door, door, door. Het gevolg: een uitgeput lichaam én geest." Ja hoor, daar ga ik... als hamster in dat rad... tweeling op mijn rug, hijgend en vooral lukt het mij niet om eruit te stappen. Iets wat ik de eerste jaren best wel regelmatig voelde: die sneltrein die vergeet te stoppen. Voor mij onder andere de reden geweest om dit jaar te stoppen met mijn functie als manager in de Kinderopvang (iets met veel te veel ballen in de lucht houden) en nu ben begonnen als ZZP'er en rustig aan het opbouwen ben. Resultaat: meer me-time. Een mooie stap lees ik in het artikel.

"Vanaf nu is het niet alleen meer belangrijk dat je kind(eren) voldoende groente en fruit eten, maar ga je ook op jezelf letten. Deal?" Tegen de tijd dat het ochtendritueel klaar is, is jouw thee ijskoud en je ontbijt staat tot minstens 11.00 uur te wachten. Maar uit ervaring weet ik dat dit steeds beter gaat. Toevallig haal ik net een zelfgemaakte bananencake (zonder suiker!) uit de oven. Wie had dat 4 jaar geleden kunnen bedenken? Tijd voor een gebakken cake!

Ik merk dus dan ik al de juiste stappen aan het maken ben. Dat die chronische vermoeidheid vast te maken heeft met 4 jaar lang gebroken nachten en hard werken. Dat het gewoon even duurt voordat je die batterij weer hebt opgeladen en de zwangerschapskilo's verdwenen zijn. Dat knettermoe hier al is veranderd naar "gewoon" moe is een fijne gedachte en dat ik af en toe die mobiele telefoon in de prullenbak vind... ach, we worden ook een jaartje ouder. Dus ik vergeet het woordje 'postnatale depletie' maar weer gauw.

Test jezelf met het Ouders van Nu lijstje.