- 16 sep. 2019
- 3 minuten om te lezen

"Wij wonen met onze tweeling in Vietnam"

Hallo, ik ben Marcella. Getrouwd met Jochen en moeder van onze tweeling Colin en Scott (nu 4 jaar oud). Mijn grote passies zijn koken, reizen, etentjes/borrels organiseren en lezen. Al schieten deze bezigheden er tegenwoordig nog weleens bij in door mijn lieve, maar drukke, jongens.

Verhuisd van het mooie 's-Hertogenbosch naar Bunschoten-Spakenburg voor de liefde. Dat was een grote stap maar lang niet zo groot als de stap die daarna volgde...

De eerste maanden na de geboorte van onze jongens waren bijzonder en erg druk. Een nieuwe situatie waar we beiden aan moesten wennen en handen en voeten die we tekort kwamen.

Ongeveer zes maanden na de geboorte kreeg mijn man onverwachts een aanbod die ons aan het denken zette. Vol verbazing las ik de eerste regels (ik kwam niet verder dan de eerste zinnen), een baan in Hanoi, Vietnam?! Mijn gedachten gingen alle kanten op: mijn familie vond Bunschoten-Spakenburg al ver rijden. Nadat het nieuws 'geland' was volgden vele gespreken met elkaar, het bedrijf, de familie en een aantal vrienden.

En toen werden 2 tickets geboekt, precies 1 dag na de eerste verjaardag van Colin en Scott. In het vliegtuig heb ik wel een traan (of twee) gelaten. Je kinderen van net 1 jaar achterlaten voor een week is voor een moeder (en vader) best heftig. 'Wat als de opa's en oma's niet weten wat ze moeten doen met de voeding?' ‘Wat als er iets gebeurd?’ Gedachten die je voor de komst van kinderen niet had, maar nu continu door je hoofd spoken. Toch moesten we gaan om te kijken of Hanoi een geschikte bestemming was voor ons gezin.

De eerste dagen riepen we alleen maar ‘NEE!’. Ondanks dat de mensen super vriendelijk zijn, het eten geweldig en de stad fantastisch is. Maar de chaos en de grootte van de stad, hier konden we toch onze 1 jarige tweeling niet mee naartoe nemen?

Vol goede moed gingen we het gesprek aan met een Belgische expat familie die al een aantal jaren met twee jongens in Hanoi wonen. Een erg fijn en leuk gesprek. We kregen andere inzichten. De vraag die door hen aan ons gesteld werd was: 'Waarom niet? Als het niet werkt voor jullie gezin, dan ga je toch terug naar Nederland?' Met deze vragen stapten we verward maar voldaan het vliegtuig in.

Al snel na thuiskomst waren we het eens dat we dit avontuur met beide handen moesten aangrijpen. ‘We gaan het 1 jaar proberen en kijken hoe het bevalt.’ ‘Liever spijt van dingen die je gedaan hebt, dan spijt van dingen die je niet gedaan hebt!’

Binnen drie maanden waren we getrouwd, regelden alles voor ons huis in Nederland en schreven ons uit als inwoners. Ik nam ontslag bij de bank en zou in Hanoi fulltime voor de liefste jongens gaan zorgen.

We vertrokken 14 mei met het hele gezin en mijn schoonmoeder (die ons de eerste twee weken heeft geholpen met opstarten) naar Vietnam. Na een emotioneel afscheid van familie en vrienden, gingen we een nieuw hoofdstuk tegemoet met onze tweeling van 1,5 jaar. Die deden het overigens super in het vliegtuig, gelukkig had iedereen een eigen stoel want de reis duurt (deur tot deur) bijna 24 uur. Bij aankomst was de jetlag enorm, het appartement grauw en muf maar er was ook euforie: ‘We gaan dit doen!’ ‘We kunnen dit!’

Vol spanning en enthousiasme gingen we op ontdekking. Waar doe je boodschappen? Waar zijn de speeltuinen? Zijn er meer mensen in de omgeving met kids? Waar koop ik alle benodigdheden voor een tweeling van 1,5? Je begint helemaal opnieuw, een nieuwe cultuur, mensen die amper (of geen) Engels spreken, maar vooral aansluiting zoeken.

Nieuwe vrienden maken, dat kost tijd. De eenzaamheid overviel me. Van een drukke baan en sociaal leven, terug naar jezelf en je gezin. Ik stond (en sta) volledig achter mijn keuze om thuis te blijven en te zorgen voor, maar vooral ook te genieten van, onze jongens.

Gelukkig kwamen er uitnodigingen voor ‘play dates’, borrels en etentjes. Wat was ik ook blij dat de jongens bij mij waren om dit samen opnieuw te ontdekken. Colin en Scott voelden zich al snel thuis, tevreden en lieve jongens. Lekker spelen bij de ‘pagoda’ om de hoek en samen sapjes drinken.

Vol ongeloof hebben we de eerste weken in de buurt en in de Old Quarter gelopen met Colin en Scott. Vietnamezen die stil bleven staan, foto's maakten en de jongens aanraakten. Een tweeling (in het Vietnamees ‘sinh đôi’) met blauwe ogen en spierwit haar, ze waren een attractie op zichzelf. We moesten wennen aan dit fenomeen. We grapten dat we €1 voor elke foto die van de tweeling gemaakt werd moesten vragen. We zouden al heel rijk geweest zijn!