Op vakantie met onze tweeling: 'Graag inclusief antibiotica'

Een vakantie in het vooruitzicht: ik vind dat altijd een heel fijn idee. We kijken er enorm naar uit om (over het algemeen) naar een warm land te vertrekken en te genieten van de zee, het strand, het lekkere eten (meestal dan) en de andere culturen. Zo ook vertrokken we eind maart naar Lanzarote. Een extra vakantie dit jaar met z'n viertjes, wat een luxe!

Stiekem waren we er ook best aan toe; hard gewerkt, niet alleen op kantoor maar ook de eerste jaren met onze meisjes waren best pittig (en dan nog maar te zwijgen over de gebroken nachten ruim 4 jaar lang) dus zowel thuis als op het werk was de modus altijd 'aan'. Daarnaast was 2018 best een rotjaar met veel ziekte en verlies. Ook dat werkt natuurlijk door dus ja, we vonden het een goed plan om een weekje naar de zon te vertrekken.

Tegelijkertijd brengt een vakantie ook altijd de nodige spanning met zich mee. Ken je dat? Wat moet je allemaal nog inkopen? Zomerkleren van vorig jaar passen Maud en Femm niet meer dus hup, nog even wat dingetjes halen. Medicijnen zijn ook handig want er wordt er nog wel eens eentje ziek, zonnebrand niet te vergeten en natuurlijk alle documenten even printen... Ok, en ik moet natuurlijk altijd tot de dag voor vertrek werken. Plan ik zo fijn in want dan kan ik mooi alles afronden en overdragen, NOT! Het is altijd dubbel stress en ik ben pas echt weg als we in het vliegtuig zitten. En ook dat liep dit jaar even anders...

Ik kan je vertellen, wij boeken tegenwoordig een vakantie inclusief antibiotica. Het is ongelooflijk hoe vaak het mis gaat als wij op het punt staan te vertrekken. Ook dit jaar was het weer raak: op dinsdagochtend zouden we richting het vliegveld gaan en het weekend ervoor wordt Maud moe, later ziek. Ik krijg al lichte stress (nou ja, die had ik natuurlijk al vanwege het inpakken dus ik kreeg behoorlijke stress met dit feit erbij) en doe er alles aan om haar zo snel mogelijk beter te laten voelen. Veel rusten, veel aandacht en af en toe een paracetamol. Maar helaas,, het wordt erger en ze krijgt het ook benauwd. Maandagochtend dus naar de huisarts en mijn gevoel klopt; er is een flinke ontsteking gaande maar omdat we een dag later vertrekken stuurt ze ons door naar de kinderarts in het ziekenhuis. In Ede mag Maud op een bed liggen en we moeten lang wachten.. Extra lang want op de spoedeisende hulp is het mega druk door de aanslag die ochtend in Utrecht. Terwijl Maud ligt te slapen, lees ik op mijn mobiel het continue nieuws over deze vreselijke gebeurtenis in de tram in Utrecht.

Mijn gevoelens schieten heen en weer: ik zit hier met mijn behoorlijk ziek meisje in het ziekenhuis, hoe gaat dit nu verder? En de koffers zijn nog niet gepakt en ik heb ook nog geen complete overdracht gedaan op mijn werk. Als manager van een kinderopvang voelt dat natuurlijk alles behalve prettig maar ik moet het nu loslaten... Ook de gebeurtenis in Utrecht laat mij natuurlijk niet los en zo slaat de 'normale' vakantiestress om in nog meer onrust. Helemaal omdat ik mij besef dat dit nu de 4e (!) keer is dat ik met een van de kindjes bij een arts zit een dag voor vertrek. Vorig jaar konden we ook niet gaan vliegen in verband met twee behoorlijke zieke kinderen en twee vakanties daarvoor namen we ook antibiotica mee op vakantie... Ik hoop dit keer dat het meevalt maar helaas, Maud heeft opnieuw een longonsteking en we moeten kijken of het de volgende gaat en met medicijnen mogen wij wel de lucht in.

En wat doe je dan als ouders he? Het belangrijkste is dat je kind beter wordt en met medicijnen gaat dat meestal heel snel. Maar durf ik het vliegtuig met haar in te stappen? Uiteindelijk zijn we de volgende dag gegaan: we moesten eerst een eind met de auto dus konden we kijken hoe dat ging en als het niet zo gaan hadden we afgesproken terug te gaan. Maar wat er gebeurde was zo fijn: eenmaal op het vliegveld lijkt Maud wat op te leven, begint iets te eten en heeft weer zin om mee te gaan. We stappen het vliegtuig in en ze valt in slaap.

En wat een opluchting als je dan weer veilig aan de grond staat. Nou ja, de echte opluchting kwam natuurlijk toen Maud na twee dagen op Lanzarote echt weer haarzelf werd en vol energie en enthousiasme ging zwemmen, dansen bij de kinderdisco en ijsjes at omdat ze dat zo lekker vindt ;)

In de zomer gaan we weer... dit keer met de auto. Dan kunnen we geen vlucht missen en is er iemand niet fit, dan laten we auto een paar uurtjes staan. En, ik duim dat we die antibiotica dan thuis kunnen laten!

Benieuwd naar meer vakantieverhalen van Tweelingmama? Lees de blogs hier.