Binnenspeeltuinen? Let it go!

Ik vermoed dat het een van de meest heftige verhoormethodes op Guantanamo bay is. In mijn persoonlijke top-3 staat het gelijk aan slenteren over een stampvolle braderie op Hemelvaartsdag. Vlak achter het verplicht kijken van een romantische komediemarathon en het zonder verdoving ondergaan van vijf wortelkanaalbehandelingen met ‘my heart will go on’ van Celine Dion op herhaalstand met een kriebelende wollen onderbroek aan.

Ik heb het over een bezoek tijdens een kerstvakantiedag aan een fabriekshal met klimtoestellen. Of, zoals de uitbaters het noemen ‘een indoor speelparadijs voor jong en oud met ruim 2000m2 speelplezier!’ Ik had gewaarschuwd moeten zijn toen we de volle parkeerplaats zagen of de huilerige kinderen met chagrijnige ouders die ons tegemoet kwamen op weg naar de ingang.

Na tien minuten in de rij staan (‘Let it go’ schalde al drie keer door de speakers), mochten we een half maandsalaris aftikken om met Jippe (4) en onze tweeling Jelte & Jurre (1) de hal te mogen betreden.

Een hal die sfeervol aangekleed was met TL-lampen en waar de muziek (‘Let it gooooo’) om de tien minuten onderbroken werd door de medewerkers die een zeer belangrijke mededeling deden. Vermoed ik. Want de microfoon / boxen waren van een dusdanige kwaliteit dat het leek of iemand met de hand voor zijn mond / microfoon halverwege de huig iets probeerde te vertellen / schreeuwen. Misschien zijn er wel vier amber alerts en vijf brandmeldingen geweest tijdens ons bezoek, maar door de geluidskwaliteit kan het ook gewoon zijn dat Dylano, Destiny, Braylano, Sjeverney en Dyaymanyo hun moeders kwijt waren.

Toen ik mijn vrouw vroeg om de thermoskan koffie (na 23 slapeloze maanden heb ik tegenwoordig meer aan een rechtstreekse inenting cafeïne / infuus) wees die me subtiel op de regels die ophingen tegen de wand om de drie meter. Eigen eten mocht niet worden genuttigd. Braaf en volgzaam als wij zijn hadden wij ook geen etenswaren bij ons en volgde nog een kwartiertje in de rij tussen andere cafeïne-verslaafden. Dat kwartiertje gaf me ook de gelegenheid om eens rond te kijken naar de andere opa’s, oma’s en ouders. Deze tiental conclusies die ik durf te trekken uit de observaties gedaan in die rij: 1. De meeste kinderen rennen door de gangen en lopen door de speeltoestellen (alle aanwezige ouders die niet op hun telefoon bezig zijn vinden dit alle twee niet leuk). 2. ‘Let it go’ is bedoeld als preventiemuziek om te zorgen dat tweelingvaders oudere kinderen die hun tweeling omver rennen niet neermeppen. 3. Ruim driekwart van de ouders heeft allerlei etenswaren bij zich en nuttigt die stiekem vanuit de handtas / verzorgingstas (op het gezin naast onze tafel na die een compleet Suikerfeest vierden met meer eten dan een gemiddeld restaurant op voorraad heeft). 4. De meeste opa’s zitten voortdurend aan hun rechteroor (een wat uitgebreidere observatie van een opa die met de rug naar me toe zat leert me dat daar de volumeknop van het gehoorapparaat zit). 5. ‘Let it go’ wordt na veertien keer ECHT irritant. 6. Om de ouders van Dylano, Destiny, Braylano, Sjeverney en Dyaymanyo terug te vinden heb je de geluidsinstallatie niet nodig, maar tel je de wallen onder de ogen van de ouder en vergelijk je die met de leeftijd van hun kind (vermenigvuldig het aantal wallen met drie bij een tweelingouder). 7. Fabrieksmuren dempen het geluid van 1453 kinderen niet (jaloers op de opa’s uit punt 4!). 8. Vier tosti’s, een koffie, een kan ranja en een Italiaanse bol met tonijn kosten de andere helft van het maandsalaris. 9. Het volledige rechtergedeelte van de hal (kant van de toiletten) en de complete ballenbak ruiken naar een mix van chips, verbrande tosti’s en een grote (geopende) luieremmer. 10. De hoogte van de tafels zit precies op de hoogte van het hoofd van Jurre (de enige keer dat iemand ‘Let it go’ en de andere 1452 kinderen wist te overstemmen).

Respect voor Monique, mijn vrouw, die drie keer deze vakantie zo’n speeltuin heeft bezocht (naast vele winkeltochtjes, de kleuterbioscoop en wandelingen) met onze mannetjes, om ze zo een leuke vakantie te bezorgen en papa wat studeertijd te gunnen.

Toch was het ook genieten om mijn drie kinderen met rode wangetjes van opwinding van de glijbaan te zien duiken of in de ballenbak te zien spelen. Ronduit vertederend om te kijken naar de kunsten van de oudste (‘Papa, papa, PAPA , PAAAPAAAAAAAAAAAAAAA kijk….Ik ben helemaal boven) of de tweeling te zien zwaaien in de ballenbak (‘Papa. Bah!’ wijzend op hun achterste.) Ik heb eerlijk waar ook een dik half uur lang met veel plezier na een kop koffie staan genieten van het plezier van de drie bij dat toestel, vlak achter die jonge, blonde, goedgevormde moeder met dat korte jurkje zittend. Maar dat had daar natuurlijk niets mee te maken (mijn vrouw kan lezen).

Drie uur speelplezier in het indoor speelparadijs voor jong en oud later waarin ik alle 2000m2 verkend had (maar vooral de toiletten, de koffierij en de ballenbak) was het tijd om Dylano, Destiny, Braylano, Sjeverney en Dyaymanyo, hun ouders en alle klimtoestellen te verlaten. Niet nadat ik de tweeling met mijn vrouw overigens vinger voor vinger van een toestel had gepeuterd. Mijn vrouw kon niet eens meer gemeend glimlachen toen ik daarbij ‘let it go’ zong. Vanavond lekker op de bank en even gewoon ontspannen een filmpje kijken. Jippe zegt dat ‘Frozen’ een leuke film is. Ik laat me verrassen!

Wordt vervolgd?

Jeroen Meens

Trotse, vermoeide, (over)bezorgde (tweeling)papa die ondan