Postnatale depressie: twee prachtige gezonde kindjes, dus dat kon toch niet?
Dit keer een persoonlijke blog geschreven door tweelingmama Ine. Zij is 29 jaar, gehuwd en thuisverpleegkundige.
Zwanger worden was bij ons wat moeilijker dan gepland. Uiteindelijk zijn we voor een fertiliteitsbehandeling gegaan, dit was niet vanzelfsprekend. Als vrouw voelt het alsof je faalt, Na enkele pogingen, en dus ook verschillende teleurstellingen, kregen we het goede nieuws te horen dat we zwanger waren. We wisten dat de kans op een tweeling er was. En ja hoor, het HCG was wel vrij hoog wat deed vermoeden op een tweeling. Na de eerste echo werd dit meteen bevestigd.
Dolgelukkig waren we, twee kindjes! Maar ook was ik bang... Een tweelingzwangerschap brengt toch ook risico’s met zich mee. Al vrij snel moest ik stoppen met werken aangezien ik ook nog eens al de kwaaltjes erbij had. Maar ook omdat zwanger worden al een probleem was geweest.
Dan ben je thuis en denk je ‘nu ga ik genieten van mijn zwangerschap’. Maar dat was moeilijk omdat ik steeds misselijk was, moeilijk kon eten, mij enorm veel zorgen maakte...
De periode dat het ‘gevaar’ op een miskraam voorbij was begon het te beteren, Zeker wanneer ik op de echo de hartjes hoorden kloppen, dan was ik weer gerustgesteld. Maanden gingen voorbij en bij 36 weken konden we onze wondertjes in de armen sluiten. Op 18 november 2015 kwamen ze met een keizersnede ter wereld: Helena 2.155kg en 43cm groot en Lucas 2.545kg en 46cm. Couveuse voor twee dagen, verwarmd bedje voor enkele dagen... wat deden ze het super al vanaf het begin.
In het ziekenhuis heb je hulp van de vroedvrouwen maar dan kom je thuis en sta je er samen met je partner plots alleen voor, HELP! Na een keizersnede met complicaties is dat niet eenvoudig en na tien dagen moest mijn man ook weer gaan werken.
Een postnatale depressie? Ja, daar heb ik ingezeten... Neen, dit heb ik niet naar mijn familie overgebracht. Twee prachtige kindjes die het super doen, dat kon toch niet? Dus wat doe je als mama? Zorgen voor je kindjes, niet teveel hulp van anderen willen vragen want het zijn mijn kindjes en ik moet ervoor zorgen.
Laat ik eerlijk zijn: wanneer ik de tijd terug kon draaien dan had ik zeker meer hulp aanvaard, Als mama hoef je je niet te schamen als je het niet alleen kan. Je bent ook maar een mens. En, twee kindjes is heavy. Echt, maar het is ook genieten! Samen honger, samen huilen, samen willen knuffelen, moeilijk maar het lukt wel.
En dan begint het gewone leven weer: ik ging weer werken en dan is het echt pittig. Het is zoeken naar een evenwicht tussen werk, gezin en jezelf. Het kost tijd om dat te vinden, maar neem je tijd.
Nu na 22 maanden (denk ik voor mezelf) dat ik die balans wel gevonden heb, ik vertel jullie graag meer in een volgende blog.
Ine
X
