Na een tweeling: een derde?!
Ik hoor ze regelmatig op verjaardagen, vriendenavonden of feestjes: de gesprekken over de wens van wel of niet een tweede kindje en of het al in 'de planning' staat. Aan mij als tweelingmoeder wordt de vraag een stuk minder vaak gesteld, uiteraard dan over een derde, en lijken sommige mensen (vooral op straat!) voor je te bepalen dat je met een tweeling meteen klaar bent! Gesprek klaar.
Ik heb nu zwangere vriendinnen waarvan de oudste ongeveer net zo oud is als Maud en Femm of vriendinnen die al een tweede hebben... en nee, ik kan niet zeggen dat bij mij de eierstokken opnieuw gaan klapperen. Logisch ook, zullen veel mensen denken, want je hebt er al twee. Maar die klapperende eierstokken hebben niet altijd iets te maken met het aantal, maar ook: het nog een keer meemaken van een zwangerschap, een kleine baby opnieuw in je armen, de kraamtijd, de eerste lachjes... Die momenten hadden wij in 1x en begrijp me goed; rijker kan ik me dus niet voelen. Maar heel stiekem denk ik soms: ooooh, hoe was het ook alweer allemaal? Ik weet gewoon (te)veel niet meer van het eerste jaar, behalve dat ik het ondanks de maximaal vijf uurtjes slaap per nacht en de 16 flesjes op een dag, zo'n bijzondere periode vond. Ik zou het zo graag nog eens bewuster meemaken. Zou dat met eentje meer zo zijn: het bewuster meemaken? Echt tijd om even te knuffelen? Je niet schuldig hoeven te voelen naar de ander? Of is dat helemaal niet zo en is het eerste jaar ook een sneltrein die niet lijkt te stoppen?
En, wie zegt dat een derde kindje er eentje zou zijn? De kans op een tweeling is bij ons aanwezig, het is genetisch bepaald en twee tweelingen, tsja dat is toch best wel pittig. Respect voor alle 'dubbele' tweelingouders.
Maar goed, als ik op dit moment naar mijn leven kijk ben ik heel erg dankbaar voor wat we hebben: twee gezonde, gelukkige meisjes die steeds meer hun eigen dingetje gaan doen. Ik kan af en toe nu echt even ademhalen en daar heb ik best wel naar uitgekeken. Ondanks dat onze meisjes, uiteraard, op nummer 1 staan, vind ik het erg fijn dat ik ook vaker mijn 'eigen ding' kan doen. Dat daar ruimte voor is en vooral: dat ik weer wat meer energie heb. En, daar geniet ik van! De redactie doen van een boek, leuke projecten voor mijn tekstbureau meersocial en ideetjes voor tweelingmama.com... Ik ben weer meer dan alleen 'mama'. Toch ben ik er elke dag bewust van dat Maud en Femm zo snel groot worden en dat ik elke stap wil meemaken. Tsja, en dan droom ik toch nog even weg: 'Zo'n klein baby'tje is toch wel erg lief he?' Maar een minuut later besef ik al: maar ze worden ook groot. Eerst peuter (wat een fase!) en daarna steeds groter... puber enzo... Laat mij voor nu af en toe maar dromen.
