Paniek in het hoofd: over verantwoordelijkheidsgevoel en loslaten

Eindelijk is het dan zo ver, de zon schijnt! Ik ben gelijk een stukje vrolijker. Wat een heerlijk vooruitzicht dat we nu meer buiten kunnen zijn en dat de meiden ook lekker door de tuin kunnen kruipen….

Ehm tuin kruipen, hoe zat dat ook al weer met veiligheid: giftige of niet giftige planten, steentjes in de mond, zand eten, vieze handjes? Oh jee paniek!!! En dan zijn het er ook nog twee. Als je de een uit de plantenbak hebt getrokken, hangt de ander aan de houten schutting met die ene uitstekende spijker. De tuin onderhouden hadden we zeker eerst moeten doen.

Oké, klaar nu met die paniek in het hoofd. Eerst genieten van die heerlijke zonnestralen op mijn rug wanneer ik deze blog type (de meiden slapen dus het kan, het is veilig).

(Uit: Relax Mama)

De meiden gaan hard! Floor is zich overal aan het optrekken maar heeft nog niet volledig ontdekt hoe ze weer op haar billen kan landen. Sophie is continu op ontdekkingsreis en pakt alles wat los en vast zit. En samen zijn ze een komisch duo als ze achter Max aan kruipen die eigenlijk heel hard van ze wegrent of zijn speelgoed aan het veilig stellen is.

Hoe dan ook, huis en handen vol. Ondertussen bedenk ik van alles om het veilig en geordend te houden. Wipstoel voor de kast want dan kunnen ze niet bij de spelletjes, of toch wel. Mand met spuugdoekjes op een stoeltje waardoor beide niet meer aantrekkelijk zijn om te pakken, of toch wel. Speelgoed onderin de boekenkast zodat ze van de boeken erboven afblijven, of toch niet. Box weer terug in de kamer zodat ik ze daarin kan zetten en het veilig is, of toch niet (lees: klim op m’n zus). En heb ik het al gehad over het rondslingerende speelgoed van Max? Maakt niet meer uit waar het ligt want Floor kan nu absoluut overal bij. Niet alleen gevaarlijk voor de meiden (kleine onderdelen) maar ook voor mama (duploblokjes onder voet etc.) Maar hoe dan ook DE ZON SCHIJNT

Ondanks dat ze zo goed gaan heeft Floor nog wel steeds last van haar reflux en is dat vervelende snotvirus ons huis nog niet uit. Misschien heeft dat ook lichtelijk te maken met mijn gebrek aan schoonmaken, maar ik zie dat nu maar even als opbouwen van de weerstand. De reflux daarentegen zorgt er wel voor dat ik af en toe een heel zielig maar ook chagrijnig kind heb. Want het doet zeer en als het zeer doet moet je brullen. Heel begrijpelijk maar soms wel ontzettend vermoeiend. Daarbij doen verstopte neusjes in de nacht het natuurlijk ook niet goed op je slaapgebrek en mijn korte lontje.

Al met al genoeg redenen om tijdens therapie eens goed te kijken waarom ik het daar soms zo moeilijk mee heb. En misschien dat jullie het zelf ook weleens ervaren, maar dat stukje perfectionist in mij wil het soms ook gewoon echt perfect hebben. Ik wil niet dat mijn kind huilt want dan faal ik als moeder. Dan komt dat stukje onmacht om de hoek kijken en die neemt mij dan helemaal over. Verantwoordelijkheidsgevoel 100%, kunde op dat moment 0%. Zo oneerlijk.

Gelukkig leer ik dan ook loslaten. En tijd voor mezelf nemen zodat ik weer op adem kan komen. De praktijk is natuurlijk altijd moeilijker dan de theorie maar ik weet dat ik er wel kom. Het helpt dat er medemoeders/vriendinnen zijn die het enorm herkennen en graag alles tips en mooie artikelen, bijvoorbeeld over lief zijn voor jezelf en dus ook de ander, met mij delen. En ik ben dan weer zo lief om het met jullie te delen. 😊

Nou goed, weer genoeg te doen dus de komende tijd. Maar je weet wat ze zeggen, oefening baart kunst! En weet je wat ook oefening vergt, maar wel ontzettend leuk is! Met alle kindjes op een fiets. Ik heb het helaas nog geen foto van maar beeld je dit in:

Sophie in het voorzitje, Floor op mijn rug in de draagzak en Max in het achterzitje. En dan ook nog zonder jas want DE ZON SCHIJNT.

Lieve moeders geniet ervan. Neem een kopje koffie of thee (desnoods ranja met de kids) en geniet even van die tien minuten zon. Je hebt het verdiend.